Επιτέλους, κόψτε τα πλάγια με τα χέρια

Για να καταλάβω δηλαδή, τις επαναφορές από την πλάγια γραμμή στο μπάσκετ τις κάνουν με τα πόδια; Γιατί, δηλαδή, στο ποδόσφαιρο να εκτελούνται ακόμα τα πλάγια με τα χέρια;

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Προφανώς και δεν συμφωνεί η πλειοψηφία των απανταχού σοφών του ποδοσφαίρου με την άποψη ότι και τα πλάγια άουτ πρέπει να εκτελούνται με το πόδι. Αν συνέβαινε τούτο θα είχε ήδη θεσπιστεί ο ανάλογος κανονισμός και το πράγμα θα είχε αλλάξει. Θα είχαμε απαλλαχθεί από το αποκρουστικό θέαμα που προσφέρουν ορισμένες φορές οι παίκτες που παλεύουν να πετύχουν συμπαίκτη από πλάγιο άουτ μάταια…

Δεν είναι, όμως, και θέμα που δεν απασχολεί καθόλου. Και δεν είναι και φρέσκο. Απόδειξη τούτου το γεγονός ότι ήδη από το 1993, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα u17 της FIFA, έχουμε δει πώς είναι η… άλλη πλευρά της σελήνης. Είναι η διοργάνωση στην οποία παίζουν αμούστακα τότε παιδιά ο Τότι με τον Μπουφόν, τον Νακάτα, τον Κόκο, τον Κανού και τον (κανονικό) Μπαμπαγκίντα και που τα πλάγια εκτελούνται με το πόδι.

Είναι, όμως, και η διοργάνωση αυτή που «ευθύνεται» για το γεγονός ότι 23 χρόνια μετά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η κακή εφαρμογή του κανονισμού σε εκείνο το τουρνουά επιτρέπει στην παγκόσμια ομοσπονδία να διατηρεί τον χαρακτήρα της τιμωρίας που έχει το πλάγιο άουτ για κάθε ομάδα που το κερδίζει. Εκτός και αν έχεις στην 11άδα σου παίκτες σαν τον Παντελιάδη ή τον Ντελάπ…

Όσοι προπονητές και παίκτες κυνηγούσαν στο σκορ κατηγορούσαν τους αντιπάλους ότι χρησιμοποιούν τις επαναφορές αυτές για να κερδίσουν χρόνο, να κάνουν καθυστερήσεις. Ένας από τους μέγιστους πολέμιους της αλλαγής και σπουδαίος αναλυτής ποδοσφαίρου από τις ΗΠΑ, ο Πολ Γκάρντνερ, είχε μετρήσει ότι σε ένα ματς οι Ιάπωνες είχαν εκτελέσει 23 πλάγια και είχαν «ξοδέψει» πάνω από 5 λεπτά χρόνου παιχνιδιού. Πώς; Έστελναν να εκτελέσει την επαναφορά παίκτης που ήταν μακριά από το σημείο εκτέλεσης…

Σε θέση κατηγόρου και όσοι ζούσαν περισσότερο με το ταλέντο και λιγότερο με τη δύναμη και τα αθλητικά προσόντα. Σαν τον Βραζιλιάνο κόουτς, Ουμπέρτο Ρέδες, που σ’ εκείνο το τουρνουά προπονούσε το συγκρότημα του Κατάρ και δήλωνε ότι η αλλαγή ευνοεί (μόνο) τους βαρετούς βρετανούς και το παιχνίδι με τις γιόμες. Άσε που – όπως σημειώνουν όλοι οι πολέμιοι της αλλαγής – με την θέσπιση της εκτέλεσης των πλαγίων με το πόδι θα χάσει την αξία του το κόρνερ!

Βέβαια κανείς απ’ όλους αυτούς δεν στέκεται σε όσα προκαλούν πόνο στα ματάκια μας. Ξεχνάνε τον βασικό κανόνα που έχουν οι κεντρικοί αμυντικοί – να φύγει η μπάλα πλάγιο σε κάθε ευκαιρία – αλλά και το γεγονός ότι η ομάδα που επιτίθεται μάλλον τιμωρείται παρά επιβραβεύεται με την εκτέλεση ενός πλαγίου. Ξεχνούν επίσης ότι σ’ εκείνο το τουρνουά, το 1993, μπήκαν 107 γκολ σε όλα τα παιχνίδια, 26 περισσότερα από το προηγούμενο και 23 περισσότερα από το επόμενο.

Και σε τελική ανάλυση, για να μη διαφωνεί και ο σεβάσμιος κύριος Γκάρντνερ, βάλτε χρονικό περιθώριο στην εκτέλεση του πλαγίου για να μη χασομεράμε. Κάντε, τέλος πάντων, κάτι για να κάνετε ό,τι πειραματικά εφαρμόστηκε το 1993 κανονισμό σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν πάει άλλο αυτό το πράγμα. Το ποδόσφαιρο πρέπει να παίζεται (μόνο) με τα πόδια…