Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@sday.gr
Η συμμετοχή του προέδρου Τζακ στον ΠΑΟΚ και στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα, μοιάζει με… τρέιλερ από ταινία προσεχώς. Σαν να υπάρχει ένα παράλληλο ποδοσφαιρικό σύμπαν, ελληνικό κι αυτό, στο οποίο καταθέτει τις προτάσεις του, αποδέχεται τις προτάσεις των υπολοίπων του «συνεταιρισμού», ακολουθούνται απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες και το χρήμα επενδύεται αποκλειστικά στο άθλημα και δεν εξυπηρετεί ύποπτα συμφέροντα. Σε αυτό το ποδόσφαιρο, χωρίς βία και με γεμάτα γήπεδα, ανήκει η μορφή του συμπαθή προέδρου Τζακ.
Ενας άλλος πρόεδρος, με αυξημένες αρμοδιότητες, από τη στιγμή που είναι δεδομένη πλέον η έλλειψη ενός εξειδικευμένου συνεργάτη, σε καίρια θέση της ΠΑΕ, είναι υποχρεωμένος να πάρει θέσει σε όσα συμβαίνουν σημαντικά συμβαίνουν τελευταία.
Επιλέγει τους χαμηλούς τόνους, αλλά, ταυτόχρονα, ως εκπρόσωπος και εκφραστής του ΠΑΟΚ, δείχνει πόσο αδύναμη είναι η παρουσία μιας τεράστιας ομάδας, σε στιγμές κρίσης και έντασης για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Με τέτοια στάση, προφανώς δεν μπορεί να συγκαταλέγεται στους νικητές, αλλά, στους ηττημένους, αν τυχόν αξιολογήσουμε τα γεγονότα και καταλήξουμε σε αυτούς που ευνοούνται κι αυτούς που αποδυναμώνονται.
Είναι καιρός επιτέλους, να επανεξεταστεί η στάση του ΠΑΟΚ, όταν ανοίγει ένας… διάλογος, έστω και με μπουνιές και μηνύσεις, να είναι προετοιμασμένος, διότι δεν φαίνεται να διαθέτει ανακλαστικά έγκαιρης και επίκαιρης αντίδρασης.
Τραβώντας μια γραμμή, μετά από όσα συνέβησαν, απομονώνοντας τις περιβόητες προτάσεις που υποτίθεται ότι έγιναν αποδεκτές, σε πρώτη φάση και στη συνέχεια… μίλησε ο πρόεδρος Μαρινάκης, ψάχνω βρω που βρίσκεται σε όλο αυτό το σκηνικό ο ΠΑΟΚ.
Κι αν δεν αντιδρά, αν δεν έχει λόγο, ενώ υποτίθεται ότι υπάρχει ξεκάθαρη και ανοικτή κόντρα με τον Ολυμπιακό, ενώ τον έχει «στοχεύσει» κατ΄ επανάληψη, δείχνει να είναι σύμφωνος. Να επικροτεί. Να αποδέχεται όσα δημοσιοποιήθηκαν. Να συνηγόρησε στο… να τελειώνουμε γρήγορα- γρήγορα και μετά βλέπουμε.
Ίσως να έχουμε απαιτήσεις από τον επικεφαλής του ΠΑΟΚ και ίσως δεν αντιλαμβανόμαστε τελικά, ότι ανήκει σε μια άλλη εποχή, από το μέλλον, από το ποδόσφαιρο που θέλουμε να φτιάξουμε και προφανώς δεν τα καταφέρνουμε καλά. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, έχουμε ακόμη δρόμο και κάποιος θα πρέπει να τον περπατήσει χωρίς να χάνει την ισορροπία του.
Υ. Γ. Δεν θα πρέπει να διαφωνείς για να… διαφωνείς. Ούτε όμως να συμμετέχεις στο θέατρο του παραλόγου.