Εγώ τα «ναι» και τα «όχι» μου

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
zahariadis@hotmail.com

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν τελικά θα γίνει δημοψήφισμα. Να γνωρίζω που θα καταλήξει όλος αυτός ο χαλασμός των τελευταίων ημερών (λες και νωρίτερα πορευόμασταν πολύ καλύτερα…) κι αυτό είναι πολύ δύσκολο. Το σημαντικότερο ίσως, πως τελικά θα επανέλθουμε σε κανονικούς ρυθμούς;

Ε, όχι ότι ήμασταν ενθουσιασμένοι. Ότι ζούσαμε στον παράδεισο και… βγήκαμε για διάλλειμα στην κόλαση.

Αλλά, εξακολουθούν κάποιοι (και οι μεν και οι «δεν») που θα οδηγηθούμε μετά από το τσίρκο που στήσανε εδώ και ένα πενθήμερο και έχουν ταλαιπωρήσει και τους πλούσιους και τους φτωχούς, που υποτίθεται ότι οι καλοβολεμένοι πολιτικοί αρχηγοί τους προστατεύουν.

Τρομοκρατούμε στην ιδέα ότι θα έρθει μια μέρα που δεν θα τους προστατέψουν. Φανταστείτε τι χειρότερα θα τους περιμένουν.

Παρακολουθώ με αγωνία στην καθημερινότητά μου το σκηνικό του οριστικού εξευτελισμού και εκτός από το ότι γεμίζω με υπερηφάνεια, και εγώ και ένα σωρό ακόμη άνθρωποι με τα κλασικά χαρακτηριστικά του Έλληνα, κατηγορούμαι ότι είμαι με τον Σόιμπλε και την κουστωδία του, επειδή ίσως να μην είμαι του «ναι» ή επειδή εκφράζω μια… απέναντι άποψη.

Κι αυτοί, λοιπόν, που όλοι μας γνωρίζουμε ποιοι ακριβώς είναι, μιλούν για τα κανάλια, για τους προηγούμενους και τους προπολεμικούς και τους επαναστάτες του ΄21 και τον Κολοκοτρώνη και τη Μαντώ Μαυρογένους.

Όταν δε, ακούω να μιλούν για το ΟΧΙ του ΄40, όταν καταθέτουν το συσχετισμό του έπους του ελληνικού έθνους και το μετατοπίζουν με ευχαρίστηση και ανακούφιση στις μέρες για να το προσαρτήσουν στο δημοψήφισμα, τότε είναι που θέλω να κλείσω την τηλεόραση και να σβήσω τα πρακτικά. Να μην θυμάμαι τίποτε από ένα σωρό λαϊκίστικες ανοησίες.

Αυτές οι κουβέντες, ενοχλούν. Ενοχλούν γιατί νομίζουν ότι οδηγούν στο «ναι».

Δεν είναι αυτό η ουσία. Είναι ότι όποιο «ναι» κι όποιο «όχι» διατυπωθεί τελικά, είναι που, αν λάβουμε σοβαρά όσα μας λένε για τη συνέχεια, δεν αποσύρεται το αυστηρό κολοδάχτυλο.

Ακόμη κι αν όλα αυτά τα προλάβει μια συμφωνία, προφανώς δεν θα γίνει στη βάση του βολευτήκαμε με κάτι καλύτερα μέτρα από εκείνα που κουβαλάμε εδώ και πέντε χρόνια.

Εντάξει, λοιπόν;