Αν δεν είναι η τσιγγουνιά του… πρωταθλητή, είναι θέμα επιλογών. Σίγουρα δεν είναι θέμα της… στιγμής. Να μπει δηλαδή ένα γκολ από την ευκαιρία του Λιβάγια ή το δοκάρι του και η ΑΕΚ να δικαιολογήσει πόσο πρωταθλήτρια ήταν πέρσι. Πόσο ικανοί να πάρει ένα πρωτάθλημα, χωρίς να του το χαρίσει ο αθλητικός δικαστής.
Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@hotmail.com
Ο Πρίγιοβιτς είναι γνωστός για τη δράση του. Δεν είναι τίποτε καινούργιο. Σχεδόν αυτονόητο μοιάζει να συμβάλει καθοριστικά σε νίκη και σε ντέρμπι.
Να σταθούμε στο γενικότερο κάδρο. Η ΑΕΚ έκανε πολλές ευκαιρίες, περισσότερες από ότι προβλέπουν οι προδιαγραφές της και ο ΠΑΟΚ έχει ευθύνη στην άμυνα του που δεν συντονίζεται, δεν ακολουθεί τον αντίπαλο όσο αποτελεσματικά είναι απαραίτητο για τον απομονώσει και να τον εξοντώσει.
Δεν είναι οι μέρες αυτές οι καλύτερες του Βαρέλα και του Κρέσπο, κι ο Μάτος σώνεται από την επιθετική του απόδοση.
Ο Λουτσέσκου δεν έκανε κουλουβάχατα την ομάδα, όπως έγινε την περασμένη Πέμπτη, στη χειρότερη φετινή της εμφάνιση. Ούτε που μπορεί κανείς να πει ότι έθελξε. Ούτε καν στα επίπεδα της κατοχής που γνωρίζουμε δεν κυμάνθηκε και η ΑΕΚ είναι για ώρα τη μπάλα στα πόδια της.
Αλλά, εδώ είναι που θα πρέπει να καταλάβουμε τι πρέπει να κάνει μια ομάδα που έχει την κατοχή, όσο ακριβώς της είναι αναγκαίο για να φτάσει στην επιτυχία. Ο ΠΑΟΚ μπορεί να έχει ποδοσφαιριστές που θα αναστατώσουν την αντίπαλη άμυνα, σε μερικά χρονικά σημεία του αγώνα, σε καθοριστικές στιγμές του εννενηντάλεπτου.
Τελικά, Πρίγιοβιτς δεν έχει η ΑΕΚ. Ούτε οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές της είναι πιο ποιοτικοί από αυτούς του ΠΑΟΚ. Η σύγκριση αποδεικνύει ένα μεγάλο χάσμα, μια διαφορά που αποτυπώνεται στο τέλος, όταν σφυρίζει ο διαιτητής και το σκορ είναι στο δύο για τον ΠΑΟΚ, στο μηδέν για την ΑΕΚ.