Ασφαλώς οι αποστάσεις έχουν μικρύνει. Το μαρτυρά και το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια Ευρωπαίοι μονοπωλούν το βραβείο του MVP στο ΝΒΑ. Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, υπάρχουν πάρα πολλά που το ευρωπαϊκό μπάσκετ (ή το… FIBA basketball όπως το λένε οι Αμερικανοί) ζηλεύει πολλά πράγματα από την καλύτερη λίγκα στον κόσμο. Ακόμη και σε επίπεδο κανονισμών.
Κι επειδή μοιάζει τουλάχιστον ουτοπικό να μετατραπεί το μπάσκετ στην Ευρώπη σε μια τεράστια κερδοφόρα επιχείρηση που παράγει πρωτίστως θέαμα όπως είναι το ΝΒΑ, ας αρκεστούμε σε… απλά πράγματα που θα μπορούσε, ακόμη και τώρα, να «κλέψει» από εκεί για να γίνει πιο ανταγωνιστικό, πιο ενδιαφέρον, πιο εμπορικό και πιο δίκαιο.
Αμυντική παράβαση τριών δευτερολέπτων: Πέραν του πλεονάσματος ποιότητας και αθλητικότητας, το ΝΒΑ είναι πολύ πιο θεαματικό και λόγω ενός κανονισμού. Αυτού της αμυντικής παράβασης τριών δευτερολέπτων, που δεν επιτρέπει σε παίκτη να… βολοδέρνει στο «ζωγραφιστό» για πάνω από τρία δευτερόλεπτα χωρίς να μαρκάρει συγκεκριμένο αντίπαλο αλλά καλύπτοντας χώρο. Ο περιορισμός αυτός αποτρέπει το traffic στη ρακέτα και δίνει χώρο σε παίκτες με ατομικό ταλέντο και αθλητικά προσόντα να προσφέρουν άφθονα highlights.
Basketball interference: Το ΝΒΑ απαγορεύει στους παίκτες να επεμβαίνουν πάνω από τη στεφάνη, όταν η μπάλα βρίσκεται πάνω της ή στο νοητό κύλινδρο πάνω από αυτή. Ο κανονισμός αυτός με την αθλητικότητα να αυξάνεται θα ήταν χρήσιμος και στην Ευρώπη, αφού θα λειτουργούσε υπέρ του επιτιθέμενου. Αν ίσχυε στο μπάσκετ της FIBA, ίσως η Εθνική ομάδα να είχε καλύτερη μοίρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας, όταν ο Μπρούνο Καμπόκλο έσπρωξε πάνω από τη στεφάνη τη βολή του Σλούκα και απέφερε μια καταδικαστική, όπως αποδείχτηκε, ήττα για την «επίσημη αγαπημένη».
Challenge σφυριγμάτων: Καμία σχέση με το challenge που εφαρμόστηκε φέτος στην Ευρωλίγκα και έχει πολύ περιορισμένη γκάμα δυνατοτήτων επανεξέτασης αμφισβητούμενων φάσεων. Στο ΝΒΑ κάθε προπονητής έχει τη δυνατότητα ενός challenge ανά αγώνα (που μπορεί να χρησιμοποιήσει εφόσον έχει κρατήσει «κάβα» ένα τάιμ άουτ) και ουσιαστικά μπορεί να διεκδικήσει την αντιστροφή οποιασδήποτε απόφασης, αρκεί να υπάρχει σφύριγμα από τους διαιτητές (γιατί δεν είναι… VAR για να γυρίσει τη φάση πίσω όπως συμβαίνει στο ποδόσφαιρο).
Last 2 Minutes Report: Το ΝΒΑ έχει καθιερώσει σε κάθε αγώνα που η διαφορά είναι μέχρι τρεις πόντους μπαίνοντας στο τελευταίο δίλεπτο να αναλύει σε έκθεση μετά το ματς μία προς μία τις διαιτητικές αποφάσεις που λήφθηκαν στα 120 αυτά δευτερόλεπτα (της τέταρτης περιόδου ή της παράτασης). Παραθέτοντας τα σχετικά βίντεο αναφέρει αν οι αποφάσεις της διαιτητικής ομάδας ήταν σωστές ή όχι και έτσι διασφαλίζεται η διαφάνεια και η επιμόρφωση του κοινού που κατανοεί καλύτερα τους κανονισμούς.
Injury report: Η μυστικοπάθεια που υπάρχει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ γύρω από τους διαθέσιμους ή απόντες μιας ομάδας είναι συχνά εκνευριστική κι ενοχλεί αντιπάλους, φιλάθλους, ακόμη και παίκτες του στοιχήματος. Το ΝΒΑ υποχρεώνει τις ομάδες συγκεκριμένες ώρες πριν το τζάμπολ να δημοσιεύουν ποιοι παίκτες είναι εκτός λόγω τραυματισμού, ασθένειας, ξεκούρασης ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.
Ανταλλαγές: Καλές οι μεταγραφές ακόμη και μέσα στη σεζόν, αλλά πόσο πιο πολύ ενδιαφέρον, από όλες τις απόψεις, έχουν τα trades; Θα ήταν πολύ ωραίο να δινόταν και στην Ευρώπη η δυνατότητα στις ομάδες να προχωρούν σε ανταλλαγές παικτών, όταν κρίνουν πως έχουν συγκεκριμένες ανάγκες που θα μπορούσαν να καλύψουν αντίπαλοι, με ανάλογα έμψυχα ανταλλάγματα. Φαντάζεστε τον «τζόγο» που θα είχε μια περίοδος trades που θα υπήρχε στην Ευρώπη μέχρι, λόγου χάρη, τον Φεβρουάριο.
Αποστάσεις-Διαστάσεις: Το τρίποντο στο ΝΒΑ είναι στα 7,24μ. και στη FIBA στα 6,75μ. Στις ΗΠΑ οι διαστάσεις του παρκέ είναι 28,65x15,25μ., ενώ στην Ευρώπη 28x15μ. Μπορεί οι διαφορές να φαντάζουν ελάχιστες, αλλά στο σύγχρονο μπάσκετ, όπου η αθλητικότητα των παικτών έχει κάνει το γήπεδο να φαντάζει ώρες-ώρες μικρό, κάθε εκατοστό παραπάνω χώρου δράσης είναι ευπρόσδεκτο.
Play in: Η καινοτομία που εισήγαγε το ΝΒΑ στην εποχή του Covid καθιερώνεται στην καλύτερη λίγκα του κόσμου και θα μπορούσε κάλλιστα να έρθει και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, σε εγχώρια πρωταθλήματα ή την Ευρωλίγκα. Τι κερδίζεις; Περισσότερες ομάδες που δεν θα είναι αδιάφορες τις τελευταίες αγωνιστικές, κίνητρο/ελπίδα στους μικρομεσαίους αλλά τρία ακόμη σούπερ ανταγωνιστικά κι εμπορικά παιχνίδια που θα αποτελούν την καλύτερη πρόγευση εν όψει των playoffs.
Salary cap: Το ΝΒΑ λειτουργεί υποδειγματικά στο κομμάτι αυτό. Οριοθετώντας ένα ταβάνι στο συνολικό ύψος των συμβολαίων που έχει κάθε ομάδα (και που όποιος θέλει να το ξεπεράσει θα χρυσοπληρώσει φόρο πολυτελείας που εν μέρει θα επιστρέψει στις υπόλοιπες ομάδες), διασφαλίζει πως θα υπάρχει ισχυρός ανταγωνισμός και το στοιχείο του απρόβλεπτου στην έκβαση της σεζόν. Στην Ευρώπη, όπου υπάρχουν χαώδεις αποστάσεις στα μπάτζετ, επικρατεί ο νόμος του ισχυρού. Βέβαια η καθιέρωση του salary cap δεν είναι εύκολη υπόθεση όταν πρόκειται για ομάδες από διαφορετικές χώρες, με διαφορετική φορολογία και άλλες τόσες διαφορές. Ωστόσο ένας μηχανισμός ελέγχου και εξασφάλισης της ισονομίας είναι αναγκαίος για να μην επικρατεί η ασυδοσία που βλέπουμε π.χ. στην Ευρωλίγκα ανάμεσα σε ομάδες με περιορισμένους και απεριόριστους πόρους.
Αναπτυξιακή λίγκα: Σε αρκετές ευρωπαϊκές λίγκες παρατηρείται ένα μεγάλο κενό μετά τα παιδικοεφηβικά πρωταθλήματα, με αποτέλεσμα αρκετοί παίκτες που ξεπερνούν πλέον το ηλικιακό όριο να βρίσκονται σε αγωνιστική απραξία αφού δεν βρίσκουν χρόνο και ρόλο στις ομάδες τους. Το ΝΒΑ έχει αντιμετωπίσει ένα ανάλογο πρόβλημα με την αναπτυξιακή λίγκα, που λειτουργεί ως προθάλαμος της πρώτης ομάδας, προσφέρει λεπτά σε εξελίξιμους παίκτες, βοηθά στην επανένταξη παίκτες που έρχονται από σοβαρού τραυματισμούς ή λειτουργεί ως… δοκιμαστήριο.
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
