Το ελληνικό βόλεϊ συνεχίζει να αναπτύσσεται και βλέπει τα «παιδιά του» να διαπρέπουν στο εξωτερικό. Σπύρος Χάκας και Δημήτρης Μούχλιας σηκώνουν ψηλά τη σημαία της χώρας μας στην μακρινή Χαβάη, όπου και οδήγησαν για δεύτερη σερί χρονιά το ομώνυμο Πανεπιστήμιο στην κορυφή του NCAA των ΗΠΑ. Η συμβολή τους ήταν τεράστια, αφού ήταν και οι πρώτοι σκόρερ στον τελικό κόντρα στο Λονγκ Μπιτς Στέιτ (3-0)!
Δύο παιδιά που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο εγχώριο πρωτάθλημα, άρπαξαν την ευκαιρία που τους δόθηκε με σκοπό εκτός από να σπουδάσουν στο κορυφαίο επίπεδο, να πάρουν τεράστιες αθλητικές παραστάσεις για την καριέρα τους που ακόμα είναι στην αρχή! Μάλιστα, το sport-fm.gr μίλησε με τον Σπύρος Χάκα, με τον πρώην ακραίο του Μίλωνα, να αναλύει τι ακριβώς συμβαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα μας.
O νεαρός αθλητής αναφέρθηκε αρχικά στο πως βρέθηκε εκεί, αλλά και πως ήταν ο πρώτος καιρός. «Έψαξα μόνος μου κάθε πανεπιστήμιο που μου άρεσε, που ήξερα ότι έχει καλό πρόγραμμα βόλεϊ και ξεκίνησα να στέλνω ένα βιογραφικό μαζί με τα highlight video μου. Ήταν μεγάλη αλλαγή, έπρεπε να προσαρμοστώ στο απαιτητικό πρόγραμμα της σχολής και ταυτόχρονα να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες των προπονητών μου. Ευτυχώς η δεύτερη χρονιά κύλησε πιο ομαλά μιας και ήξερα πάνω κάτω πως να κινηθώ».
Με δεδομένο ότι μένει σε ένα… μακρινό νησί, το ήδη «περίπλοκο» πρόγραμμα του πρωταθλήματος, δυσκολεύει ακόμα περισσότερα με τα μεγάλα ταξίδια. «Αρχικά αγωνιζόμαστε σε περιφέρειες ανάλογα με το που βρισκόμαστε (πχ West coast, East coast). Εμείς είμαστε στην πιο δυνατή δυτική περιφέρεια. Κάθε περιφέρεια κάνει ένα final 4 όταν τελειώσει η regular season και από εκεί ο πρώτος περνάει κατευθείαν στο final 6 του NCAA (που σημαίνει όλα τα πανεπιστήμια από όλη την χώρα). Εκεί παίζεις προημιτελικούς, ημιτελικό και τελικό. Το κοντινότερο ταξίδι είναι 5 ώρες για Καλιφόρνια, όποτε είναι αρκετά μεγάλες αποστάσεις!».
«Σίγουρα δεν ήξερα για όλο αυτό και χαίρομαι που τόλμησα να βγω από τα νερά μου και μπορώ να ζήσω μια μοναδική εμπειρία. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η αγάπη που έχει ο κόσμος για το βόλεϊ και την ομάδα. Πολλές φορές μας σταματάνε στον δρόμο ή στο σούπερ μάρκετ για φωτογραφίες και γενικά άνθρωποι κάθε ηλικίας δείχνουν μεγάλη ευγνωμοσύνη για ότι έχουμε καταφέρει ως ομάδα. Αυτό ήταν κάτι ασυνήθιστο για εμένα», τόνισε αναφορικά στο πως ζει αλλά και πως αντιμετωπίζουν τους αθλητές στη Χαβάη.
Ποιο είναι όμως το επίπεδο στο NCAA και ποιες οι διαφορές με το ευρωπαϊκό βόλεϊ; «Είναι αρκετά ψηλό το επίπεδο. Πιστεύω στην Ελλάδα οι καλές ομάδες εδώ θα μπορούσαν να σταθούν στην Α1. Γενικά η αμερικανική φιλοσοφία είναι πιο πολύ γύρω από την δύναμη και όχι τόσο γύρω από την τεχνική αλλά επειδή υπάρχουν πολλοί διεθνείς παίχτες οι διαφορετικές σχολές του βόλεϊ γίνονται ένα και το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό».
Όσον αφορά το επόμενο βήμα, είναι ξεκάθαρος. «Έχω αλλά δύο χρόνια στο πανεπιστήμιο. Στόχος μου είναι να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται σε αυτό το διάστημα και γιατί όχι να κατακτήσουμε ακόμα ένα πρωτάθλημα. Επίσης θέλω να πάρω το πτυχίο μου στην ψυχολογία και μετά να ασχοληθώ με το άθλημα επαγγελματικά στην Ευρώπη. Το βόλεϊ στην Ελλάδα έχει ανεβεί επίπεδο, αλλά πιστεύω ότι το έχω ζήσει σε ένα βαθμό και θέλω να δοκιμάσω την τύχη μου αλλού στο εξωτερικό».
Όπως είπαμε και προηγουμένως, παρέα του στη Χαβάη έχει και τον Δημήτρη Μούχλια, με τους δύο αθλητές να βοηθιούνται από την παρουσία του άλλου. «Με τον Δημήτρη γνωριζόμαστε από όταν ήμασταν 14 ετών και παίζαμε στις μικρές Εθνικές μαζί. Είμαστε πολύ κοντινοί φίλοι από τότε, όποτε το να έχεις δίπλα σου κάποιον συμπατριώτη και φίλο μπορεί να αποδειχθεί πολύ χρήσιμο».
«Όχι ξέρω ότι αυτή η ευκαιρία είναι πολύ σπάνια για οποιονδήποτε όποτε με το να τα παρατούσα δεν θα κατάφερνα τίποτα παρά να καταστρέψω το μέλλον μου. Σίγουρα υπήρχαν πολύ δύσκολες στιγμές αλλά η θέληση και το πάθος μου για αυτό που κάνω ήταν πολύ μεγαλύτερα», ανέφερε χαρακτηριστικά όταν ρωτήθηκε για το αν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει.
_121848.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
