Ασταμάτητος στον κατήφορο

Του Βάιου Τσούτσικα

Το μήκος της διαδρομής που έχεις να καλύψεις για να θεωρηθείς ξανά μέγεθος υπολογίσιμο στην Ευρώπη το καταλαβαίνεις αντικρίζοντας το «1» που στέκει δίπλα στη βαθμολογική συγκομιδή της ομάδας σου. Σ’ έναν όμιλο με δύσκολες ομάδες αλλά χωρίς μεγαθήρια το μόνο που κατάφερε ο Παναθηναϊκός ήταν να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την αποστολή του στο μέλλον. Ο Παναθηναϊκός συνέχισε να υποχωρεί βαθμολογικά, οι επόμενες κληρώσεις του θα είναι ακόμα πιο δύσκολες.

Το καταλαβαίνεις ότι θα στραβώσει ένα ακόμα ματς. Όταν στη μία άκρη του γηπέδου ο δικός σου σέντερ φορ συμπεριφέρεται σαν στόπερ του αντιπάλου και στο καπάκι, όταν η μπάλα ταξιδεύει στην απέναντι περιοχή, οι δικοί σου κεντρικοί αμυντικοί απλά παρακολουθούν έναν άλλον (κανονικό) σέντερ φορ να σκοράρει με την πρώτη επαφή.

Ναι, η 11άδα που παρέταξε ο Ουζουνίδης ήταν πειραματική. Ναι, έγινε σαφές με κάθε τρόπο ότι η ομάδα και ο νέος της προπονητής έχουν κυκλωμένο το ματς στο Περιστέρι. Ναι, είναι δύσκολο μια ευάλωτη ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό να «σηκωθεί» μετά από ένα τόσο εύκολο γκολ. Αλλά κάποια στιγμή κάτι πρέπει να γίνει.

Έχουν περάσει κιόλας 4 χρόνια και βάλε από την τελευταία νίκη του Παναθηναϊκού στους ομίλους του Γιουρόπα και ο σύλλογος έχει κατρακυλήσει σε ιστορικά χαμηλές θέσεις της ευρωπαϊκής κατάταξης. Δεν είμαστε κοντά στο «δεν πάει άλλο». Το έχουμε ξεπεράσει.

Όσο άδικο είναι να ζητάμε από έναν νέο προπονητή να κάνει αυτό το πράγμα που περιφερόταν φέτος στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ σαν θίασος ομάδα με την αληθινή έννοια της λέξης άλλο τόσο επιτακτικό είναι ο Παναθηναϊκός σαν σύλλογος να κάνει την αυτοκριτική του και να σηκώσει τα μανίκια. Το κύρος της ομάδας έχει παρατσαλακωθεί και το μέλλον της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σκουραίνει χρόνο με το χρόνο.

Απλές διαπιστώσεις, θα πει κανείς. Και το χειρότερο είναι ότι όποιες υποσχέσεις δοθούν – εντός ή εκτός εισαγωγικών – θα πρέπει να τσεκαριστούν σε περίπου 9 μήνες. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει…

Είναι συνολικό το πρόβλημα, πάντως σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουμε τις ευρωπαϊκές προκλήσεις. Ακόμα και ο ΠΑΟΚ που πέρασε στο φινάλε των ομίλων κατάφερε να κάνει θρίλερ μια πρόκριση που δεν χανόταν μετά τις δύο πρώτες αγωνιστικές. Το κατάφερε, χάνοντας δύο φορές από την Καραμπάγκ. Κατόρθωμα είναι κι αυτό που πέτυχε ο Ολυμπιακός. Δύο ήττες από τον ΑΠΟΕΛ και «υποβιβασμός» στους ανίσχυρους της κλήρωσης. Κι αν στο Καραϊσκάκης ήταν άτυχος, στο ΓΣΠ ήταν άθλιος.

Έτσι συμβαίνει, όμως. Πάντα έχουμε στο νου μας το «δεν χάθηκε κι ο κόσμος». Και συνεχώς υποχωρούμε. Είτε στη βαθμολογία των ομάδων ή της χώρας μας. Πάντα κάτι βρίσκουμε, βλέπετε, να συζητάμε μετά τα στραπάτσα μας. Και ξεχνιόμαστε. Ο ΠΑΟΚ θα κάνει κουβέντα για την πρόκριση, ο Ολυμπιακός για το πρωτάθλημα. Ακόμα και ο Παναθηναϊκός που δεν έχει στην ουσία τίποτα να πει -μέχρι αποδείξεως του εναντίου- θα το ρίξει στην επιστροφή του Μπεργκ και στη μάχη του Περιστερίου. Και μετά, ξαφνικά, θα έρθει η κλήρωση του επόμενου καλοκαιριού και τότε άπαντες θα κάνουν τον σταυρό τους και θα αναθεματίζουν όλους εκείνους που έφεραν τον σύλλογο σε αυτή τη θέση…