Το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει εκείνο το βράδυ της 18ης Δεκεμβρίου του 2022. Ο Λιονέλ Μέσι θα έκανε το μεγαλύτερο όνειρο της καριέρας του πραγματικότητα και εμείς θα το ζούσαμε στο... πλάι του. Σαν να είμαστε στο Κατάρ, τραγουδώντας και πανηγυρίζοντας για το επίτευγμα του αγαπημένου μας ήρωα, του ανθρώπου που μας έχει αφήσει με ανοιχτό το στόμα εκατοντάδες φορές και ό,τι και να κάνει, πάλι θα μας φαίνεται μοναδικό.
Μοναδικό, όμως, ήταν το επίτευγμά του και αυτό που άξιζε μόνο αυτός να πετύχει. Να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο με την ποδοσφαιρομάνα Αργεντινή, με αυτόν τον υπέροχο λαό των 44 εκατ. ανθρώπων που ξεχύθηκαν στους δρόμους του Μπουένος Άιρες για να βάψουν γαλάζιους τους δρόμους.
Και επειδή στο sport-fm.gr το ζήσαμε και εμείς σαν... Αργεντίνοι, τέσσερις «Λατιονομερικανοί» συντάκτες θυμούνται την εποποιοία της «Scaloneta» σαν σήμερα πριν έναν χρόνο.
Χρήστος Ρομπόλης: Ο Μέσι και ο Τζόρνταν τέτοιο «φινάλε»
Για έναν «γέροντα» σαν και του λόγου μου, που οι πρώτες δυνατές του ποδοσφαιρικές μνήμες ήταν τα μαγικά του Μαραντόνα στο Μουντιάλ του 1986, αυτό που ζήσαμε πέρσι τέτοιες μέρες ήταν κάτι σαν deja vu. Ο Μέσι σε μια μετενσάρκωση του Ντιέγκο «κουβάλησε» όσο κανείς ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια μια εθνική (και όχι μόνο) ομάδα στην γη της επαγγελίας.
Οι haters έσπευσαν να βγάλουν χολή μετά το στραπάτσο από τη Σαουδική Αραβία στην πρεμιέρα, αλλά αυτή η Αργεντινή έκανε ένα βήμα προς τα πίσω μόνο για να πάρει… φόρα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να τρελαίνεται βλέποντας τον «κοντό» να διώχνει τα φαντάσματα με το γκολ στο πιο κρίσιμο ματς του ομίλου με το Μεξικό, να σπάει το ταμπούρι της Αυστραλίας στους «16» με τέρμα-trademark, να βγάζει την ασίστ του αιώνα απέναντι στους «μπόμπους» της Ολλανδίας (que miras bobo?) στα προημιτελικά, να κάνει χαζή όλη την κροατική άμυνα στον ημιτελικό και να οργιάζει με ένα σπάνιο μείγμα ψυχής αλλά και ψυχραιμίας στον τελικό με τη Γαλλία του επόμενου καλύτερου παίκτη στον κόσμο, Κιλιάν Εμπαπέ.
Κι επειδή το σπορ δεν είναι… τένις, σε αυτή τη διαδρομή είδαμε να ανθίζουν δίπλα του όλοι οι συμπαίκτες του, σαν σε αποστολή για να τον συνοδεύσουν σε αυτό που ήταν το πεπρωμένο του. Γιατί θα ήταν αμαρτία ο GOAT να αποσυρθεί με αυτό το απωθημένο… Όμως τελικά ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη να εγκαταλείψει τα ποδοσφαιρικά εγκόσμια με ένα τρόπαιο και πολλές μαζεμένες σπουδαίες εμφανίσεις που απλώς μεγάλωσαν κι άλλο τον μύθο και την κληρονομιά του. Τέτοιο ονειρικό φινάλε σε καριέρα… μόνο η «κατσίκα» του μπάσκετ, Μάικλ Τζόρνταν, είχε στο Last Dance του. Αν και ο «Λέο» ίσως να μην είπε ακόμη την τελευταία του λέξη…
Αναστασία Βοσνάκη: Το πέναλτι του Μοντιέλ που έφερε τα δάκρυα στα μάτια…
Δυστυχώς είχα αναλάβει να κάνω το live event για το site του σταθμού, οπότε δεν μπορούσα να χαρώ εξ ολοκλήρου το παιχνίδι. Ήταν πραγματικά ο πιο δύσκολος αγώνας που έχω γράψει ποτέ γιατί είχα τόσο άγχος που απλά ήθελα να σταματήσω τα πάντα, να σηκωθώ από το γραφείο και να πηγαίνω πέρα δώθε ρίχνοντας κλέφτες ματιές στο ματς. Και ναι με όλα αυτά, πήγε παράταση.
Και στη συνέχεια στην καθόλου αγαπημένη μου διαδικασία των πέναλτι και εκεί αναγκαστικά για να προλάβω να ανεβάσω γρήγορα το παιχνίδι έδωσα σε κάποιον άλλον το live. (Στον καλό συνάδελφο εν προκειμένω Γιώργο Τσανακα που δεν τον έχω τόσο γουρλή, αλλά έπεσα στην ανάγκη του). Και κάπως έτσι, τα πέναλτι με βρήκαν αντί να γράφω το ματς να είμαι σχεδόν ένα με το πάτωμα, με ανεβασμένη πίεση και στο νικητήριο γκολ του Μοντιέλ με δάκρυα στα μάτια. Αααα ξέχασα και μια φωνή (του Νίκου Ράλλη) "ανέβασε γρήγορα το ματς!!!!" Και εγώ να γράφω το ματς κλαμένη και γεμάτη από ευτυχία που σηκώσαμε το τρόπαιο!
Δεν τελείωσα όμως εκεί. Οι πανηγυρισμοί συνεχίστηκαν στους δρόμους του Φαλήρου (σιγά ωστόσο γιατί ήταν νύχτα) τραγουδώντας το Muchachos που είχα μάθει νεράκι για χάρη του Λιονέλ Μέσι!
Χρήστος Λόης: Αυτή η στιγμή, μια από τις κορυφαίες της ζωής μου!
Ως ένας από τους εκατομμύρια «πιστούς» του Λιονέλ Μέσι, μου ζητήθηκε ένα μικρό κείμενο για το πώς έζησα και τα όσα θυμάμαι από τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ. Αλήθεια, δεν μπορώ να αντιληφθώ ότι έχει περάσει ένας χρόνος από τότε και σίγουρα δεν θα αποτυπώσω, όπως πραγματικά θέλω, τα όσα ένιωσα.
Είναι δύσκολο να περάσουν αρκετές ημέρες και να μην μου περάσει από το μυαλό η όλη διαδικασία αυτού του αγώνα, ο οποίος, όχι άδικα, χαρακτηρίζεται ως ο πιο συγκλονιστικός στην ιστορία του αθλήματος. Από την ανυπομονησία για να περάσουν οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα μέχρι το σφύριγμα της έναρξης της αναμέτρησης.
Προσπάθησα να διαχειριστώ με ηρεμία το 1-0 από τον Μέσι, καθώς ήταν νωρίς, όμως, στο γκολ του Ντι Μαρία είπα μέσα μου ότι ''έχει έρθει η μέρα, σήμερα θα κατακτήσει, επιτέλους, αυτό το τρόπαιο ο κορυφαίος όλων''. Ωστόσο, όπως και στα παραμύθια, πάντα θα εμφανίζεται ο «κακός» και στην προκειμένη περίπτωση αυτός ήταν ο Εμπαπέ. Ένας παικταράς που ήταν άφαντος μέχρι το 80ό λεπτό, προσπάθησε πολύ να χαλάσει μια όμορφη ιστορία και με τα δυο γκολ που έβαλε, έδωσε σε όλους εμάς, οπαδούς του Μέσι και της Αργεντινής, ένα δυνατό χαστούκι. Όσο για τη φάση του Κολό Μουανί, δεν θέλω να αναφερθώ, ας είναι για πάντα καλά ο μυθικός Εμιλιάνο Μαρτίνες.
Στην παράταση προσπάθησα να μην σκέφτομαι τον τελικό με τη Γερμανία, ούτε εκείνους τους δυο με τη Χιλή που το τέλος ήταν σκληρό. Σε αυτό, βοήθησε το δεύτερο γκολ του Μέσι που η αλήθεια είναι ότι δεν το χάρηκα όπως θα ήθελα, αφού φοβήθηκα μήπως ακυρωθεί. Δεν έγινε όμως και το ξέσπασμα ήταν ονειρικό. Ο Εμπαπέ από την άλλη ως Λερναία Ύδρα ισοφάρισε και έστειλε στη «ρώσικη ρουλέτα» το τρόπαιο.
Ήμουν σίγουρος πως αν ευστοχούσε ο Μέσι, ο Μαρτίνες στην συνέχεια θα έκανε κάτι. Δεν γινόταν να μην βγει μπροστά. Και κάτι τέτοιο συνέβη, είπε «όχι» στον Κομάν και ο ήδη «νεκρός» -όπως τον χαρακτήρισε ο «Ντίμπου» στο ντοκιμαντέρ που ετοιμάζεται- Τσουαμενί έστειλε την μπάλα άουτ. Το πέναλτι του Μοντιέλ και τη στιγμή που η κάμερα πάει στον Μέσι που πέφτει στα γόνατα και αντιλαμβάνεται ότι έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής τις περιλαμβάνω στις κορυφαίες της ζωής μου. Και κάτι τελευταίο: Είναι αστείο κάποιος που είδε τον Μέσι να παίζει ποδόσφαιρο να λέει πως χρειαζόταν το Μουντιάλ για να γίνει ο GOAT. Ήταν ήδη, απλά εκείνη τη μέρα ακούμπησε με τα χέρια του τον ποδοσφαιρικό παράδεισο όσο κανείς άλλοτε…
Γιώργος Τσανάκας: Ρίγος συγκίνησης και ανατριχίλα...
18 Δεκεμβρίου του 2022: Η ημέρα που αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Δεν γινόταν αλλιώς, πώς να το πούμε! Η ημέρα που αυτό το έθνος που έχει βγάλει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών και ορισμένες… αλήτρες που αγαπήσαμε και αγαπάμε, επέστρεψε στην κορυφή του πλανήτη. Η ημέρα που ο άνθρωπος που έχει συγκλονίσει με τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα όλους τους ποδοσφαιρόφιλους, αυτός ο κοντός με το μαγικό αριστερό και το μυαλό… επιστήμονα, σήκωσε το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο -από τα 40 plus- τρόπαιο της αδιανόητης καριέρας του.
Ναι ρε μάγκες, ναι! Η εθνική Αργεντινής πριν από 365 ημέρες στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου, ο Λιονέλ Μέσι σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο και 44 εκατ. άνθρωποι πανηγύρισαν με την ψυχή τους. Ο λαός από τη χώρα του τάνγκο, αλλά και εκατομμύρια ακόμη φαν του «pulga» και της «αλμπισελέστε» γλεντούσαν με την ψυχή τους.
Ένα ταξίδι απολαυστικό, αλλά και που έμοιαζε μακρινό, αλλά δεν ήταν. Διήρκησε λιγότερο από έναν μήνα, αλλά φάνηκε να κρατάει περισσότερες ημέρες. Από το σοκ με τη Σαουδική Αραβία και το πρώτο απογοητευτικό ημίχρονο με το Μεξικό, στην γκολάρα του Μέσι στο δεύτερο μέρος και την απολαυστική εμφάνιση απέναντι στην Πολωνία όπου κλειδώθηκε η πρόκριση. Το άγχος που δημιουργήθηκε από το πουθενά με την Αυστραλία, το γκραν-γκινιόλ φινάλε με την Ολλανδία που παραλίγο να… πηδήξουμε από τα παράθυρα και η σιγουριά του ημιτελικού, που βγήκε στο χορτάρι, με την Κροατία. Το καλύτερο, πιο αγχωτικό και συγκλονιστικό ματς, αυτό του τελικού απέναντι στη Γαλλία. Ένας αγώνας που έμοιαζε να καταλήγει σε περίπατο για την «αλμπισελέστε», στο δράμα του 90λεπτου, το «έμφραγμα» που γλιτώσαμε στο 120’+3’ χάρη σε αυτό το άγιο παιδί, τον Κόλο Μουανί, και την ψυχοφθόρο διαδικασία των πέναλτι. Εκεί που όταν το πέναλτι του Μοντιέλ κούνησε πλεκτό, ένα ρίγος συγκίνησης και μια τρομερή ανατριχίλα με διαπέρασε.
Ένα από τα πιο όμορφα ταξίδια, το οποίο είχε τον ιδανικότερο προορισμό. Σαν να μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο με άγνωστο προορισμό και να καταλήξει σε μια εξωτική παραλία στις Μαλδίβες. Ναι, ήταν ένα όνειρο του Λίο, που το ζήσαμε στο πλάι του σαν να ήμασταν συγγενείς του…
_170818.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
