Αναλύουμε τα κόλπα της σπείρας γυναικών που «ξάφριζε» ανυποψίαστους πολίτες

Ακολουθεί είδηση:

Διάφορα κόλπα σκαρφίζονται οι γυναίκες κακοποιοί που δρουν σε όλη την Ελλάδα, για να «ξαφρίσουν» τα θύματά τους που συνήθως δεν υποψιάζονται τι τους περιμένει. Η μέθοδος της απασχόλησης, την οποία προτιμούν, επιστρατεύει από απλές ερωτήσεις για μια -ανύπαρκτη, συχνά- διεύθυνση ως το... διάβασμα της παλάμης και τις ξαφνικές αγκαλιές!

Θεωρώ τον εαυτό μου ως έναν από τους πιο έμπειρους πεζούς που κυκλοφορούν στην Αθήνα. Έχω πάει σχεδόν παντού με τα πόδια και έχω να καυχιέμαι για την αίσθηση προσανατολισμού που με διακρίνει ακόμα και αν βρεθώ σε περιοχή για πρώτη φορά.

Αυτό για το οποίο δεν καυχιέμαι είναι η απομνημόνευση των οδών. Εκτός από αυτές που βρίσκονται στην Κυψέλη, στην οποία μεγάλωσα και οι οποίες στην πλειονότητα τους έχουν πάρει το όνομα τους από κάποιο νησί. Και έχει και τόσα πολλά η Ελλάδα που καταλαβαίνετε ότι αποτέλεσαν αστείρευτη πηγή έμπνευσης για όποιον έδωσε τα ονόματα.

Τα τελευταία χρόνια όμως και από τότε που μετακόμισα στην Καλλιθέα, έχω μάθει μόνο το όνομα της οδού που μένω και 3-4 κεντρικούς δρόμους. Και την οδό «Σκίπη» όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά απλά επειδή κάθε φορά που βλέπω το όνομα στην ταμπέλα χαζογελάω μόνος μου. Κάθε φορά όμως και αυτή η δουλειά γίνεται εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Μπορείτε να αποκαλέσετε αυτό το γεγονός υπέρμετρη βλαμμενίτιδα και δεν θα μπορώ να σας πω τίποτα.

Κάθε φορά λοιπόν που με σταματάει κάποιος να με ρωτήσει για κάποια οδό, η απάντηση μου είναι «θα σε γελάσω» και η κουβέντα τελειώνει εκεί.

Διαβάζοντας την είδηση ότι υπάρχει σπείρα από γυναίκες που ξαφρίζουν τα θύματα τους με τέτοιου τύπου ερωτήσεις, ξαφνιάστηκα είναι η αλήθεια.

Πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο αναρωτήθηκα.

ΑΓΝΩΣΤΗ: Μήπως ξέρετε που είναι η οδός τάδε;
ΕΓΩ: Θα σε γελάσω
ΑΓΝΩΣΤΗ: Μπορώ να βάλω το χέρι μου στο παντελόνι σου τότε;
ΕΓΩ: Φυσικά

Έτσι ναι, αυτό μου μοιάζει σαν ρεαλιστικό σενάριο. Δεν υποστηρίζω ότι θα επέτρεπα σε όλες τις άγνωστες να βάλουν το χέρι τους στο παντελόνι μου, αλλά δεν μπορώ να το αποκλείσω σαν πιθανότητα. Μπορεί την προηγούμενη μέρα να ήμουν στεναχωρημένος και να ήθελα μια παρηγοριά ή μπορεί απλά να είμαι ευγενικός και να μην μπορώ να αρνηθώ σε συγκεκριμένα αιτήματα και στο κάτω κάτω δεν θα απολογηθώ σε κανέναν για τις συναναστροφές μου με άγνωστες γυναίκες. Εγώ σας ρωτάω τι κάνετε εσείς; Οπότε προς τι η κριτική;

Το δεύτερο κόλπο που χρησιμοποιούν οι γυναίκες «αράχνες», είναι το να προσφέρονται να σου διαβάσουν την παλάμη. Δεν μου έχει τύχει ποτέ να σας πω την αλήθεια και νόμιζα ότι τα «να σε πω τη μοίρα σου, να σε πω το ριζικό σου» ανήκουν σε περασμένες δεκαετίας που ξεκινούν με τους αριθμούς 5,6 άντε και με 7. Άσε που αν πεις σε πιτσιρικά σήμερα, κάτι για το ριζικό του πιθανότατα να τσακωθείτε, γιατί δύσκολα θα έχει ξανακούσει τη λέξη και θα νομίζει ότι τον βρίζεις. Και λογικό βέβαια γιατί έχει βγει από το λεξιλόγιο μας εδώ και πολλά χρόνια και οι μόνοι που το χρησιμοποιούν είναι οι ίδιοι που λένε το ασανσέρ, ανελκυστήρα.

Πως θα μπορούσε να εξελιχθεί ένα σενάριο με διάβασμα παλάμης στις μέρες μας θα ρωτήσετε και εγώ είμαι εδώ για να αναρωτηθώ μαζί σας.

ΑΓΝΩΣΤΗ: Να σου διαβάσω την παλάμη;
ΕΓΩ: Δεν έχω γράψει κάτι
ΑΓΝΩΣΤΗ: Θα σου διαβάσω αυτά που δεν φαίνονται
ΕΓΩ: Τι εννοείς, τι φάση με το διαφανές μαρκαδοράκι που θες μόνο ειδική λάμπα για να το δεις;
ΑΓΝΩΣΤΗ: Όχι. Να σου πω τη μοίρα, να σου πω το ριζικό σου.
ΕΓΩ: Α, όχι τότε, είμαι εντάξει διαβάζω ζώδια κάθε μέρα.
ΑΓΝΩΣΤΗ: Μπορώ να βάλω το χέρι μου στο παντελόνι σου τότε;
ΕΓΩ: Φυσικά

Ήταν λογικό ότι θα υπάρξει παγίδα στην όλη υπόθεση. Αν έχω μάθει ένα πράγμα στη ζωή μου μέχρι σήμερα, είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να ζητάς κατευθείαν αυτό που θέλεις. Πρώτα αναφέρεις κάτι εντελώς άσχετο, που ξέρεις ότι ο συνομιλητής σου θα αρνηθεί 100% και στη συνέχεια τον φέρνεις μπροστά στο πραγματικό σου αίτημα το οποίο μετά την προηγούμενη υπερβολική σου απαίτηση του φαίνεται απολύτως φυσιολογικό. Έτσι στο ικανοποιεί πολύ πιο εύκολα.

Το αίτημα.

Πάμε τώρα στο τρίτο και πιο δυνατό χαρτί της σπείρας, που είναι οι ξαφνικές αγκαλιές. Σαν άνθρωπος γενικά δεν είμαι πολύ των αχρείαστων αγκαλιών. Με ανθρώπους που είσαι πολύ κοντά είτε γιατί είστε φίλοι από μικροί είτε γιατί μοιράζεστε το ίδιο κρεβάτι, εντάξει. Αλλά τώρα επειδή συνάντησα κάποιον στον δρόμο που έχω να τον δω καιρό, να μπω στη διαδικασία να τον αγκαλιάσω, όχι. Αν ήθελα να τον/την δω θα το είχα κάνει και δεν θα είχα αφήσει να περάσει τόσο καιρός.
Έτσι αφού δεν αγκαλιάζω με ευκολία, μη μ’ αγκαλιάζεις και εσύ. Αυτά για τους γνωστούς. Τι γίνεται όμως με τους αγνώστους; Και ειδικά με τις άγνωστες γυναίκες.

Όπως καταλαβαίνετε η μέθοδος «ξαφνική αγκαλιά» δεν περιλαμβάνει διάλογο, στην αρχή τουλάχιστον. Πάμε λοιπόν στην εξιστόρηση του φανταστικού περιστατικού.

Περπατούσα ανέμελος στην Καλλιθέα όταν πέρασα μπροστά από την οδό Σκίπη, χαζογέλασα όπως κάνω συνήθως, επαναλαμβάνοντας το όνομα της οδού τραβώντας το τελευταίο Η.

«Σκιπηηηηηηηηη».

Αυτό το πρόχειρο σκετσάκι που έστηνα με τον εαυτό μου κάθε φορά, με έκανε απρόσεχτο. Δεν είδα λοιπόν την γυναίκα που ήρθε μουλωχτά από πίσω μου με σκοπό να με πάρει μια ξαφνική αγκαλιά.

Όταν τα δάχτυλα της με ακούμπησαν όμως, τινάχτηκα και με μια περιστροφή 180 μοιρών βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο.

ΕΓΩ: Δεν μου αρέσουν οι ξαφνικές αγκαλιές Τζέσικα.
ΑΓΝΩΣΤΗ: Δεν με λένε Τζέσικα.
ΕΓΩ: Και μενα δεν μου αρέσουν οι ξαφνικές αγκαλιές
ΑΓΝΩΣΤΗ: Αν σε έχω προειδοποιήσει θα δεχτείς;
ΕΓΩ: Δεν ξέρω Γιολάντα.
ΑΓΝΩΣΤΗ: Δεν με λένε Γιολάντα.
ΕΓΩ: Μήπως θες να βάλεις το χέρι σου στο παντελόνι μου;

Ήχος χαστουκιού που ακούγεται τρία τετράγωνα μακριά. Η Κορίνα είχε βαρύ χέρι.

ΑΓΝΩΣΤΗ: Δεν με λένε Κορίνα.

Follow @ThanasisRallis