Αν όχι τώρα, πότε;

Έγιναν οι κλήσεις των διεθνών για τα παιχνίδια με Λευκορωσία και Βοσνία και άπαντες χαρακτήρισαν την αποστολή της Εθνικής αναμενόμενη, χωρίς εκπλήξεις. Μόνο σε μένα δηλαδή δεν φαίνεται φυσιολογικό να καλούνται ποδοσφαιριστές που δεν αγωνίζονται στις ομάδες τους;

Δεν είναι προσωπική μομφή ούτε για τον Μανιάτη, ούτε για τον Τζιόλη, οι όποιοι αμφότεροι έχουν προσφέρει πολλά στην Εθνική. Μάλιστα για να μην αδικήσουμε τον παίκτη του Ολυμπιακού, ακόμα και τώρα που δεν συμμετέχει στις αγωνιστικές υποχρεώσεις του συλλόγου του, όταν κλήθηκε να προσφέρει στη «γαλανόλευκη» δεν φάνηκε η έλλειψη ρυθμού.

Απλά δεν είναι λογικό, από πολλές απόψεις. Και επειδή οι παίκτες δεν πρέπει να θεωρούν πως ότι και να συμβεί, σε όποια κατάσταση κι αν είναι, έχουν… καπαρωμένη τη θέση τους, αλλά και επειδή αν οι επίδοξοι διεθνείς βλέπουν ότι δεν καλούνται ούτε υπό αυτές τις συνθήκες, πότε θα προσκληθούν; Εννοείται και για αγωνιστικούς λόγους και για ψυχολογικούς και παράλληλα για να ανανεωθεί ομαλά το ρόστερ μας. Σημειωτέον ότι παίζουν στην ίδια θέση!

Απαραίτητη διευκρίνιση. Αυτήν η κουβέντα δεν γίνεται για τους Μανιάτη – Τζιόλη, δεν έχει να κάνει με συγκεκριμένα ονόματα, αλλά με τη συλλογιστική που υπάρχει. Θεωρητικά οι παίκτες που βρίσκονται στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση, αξίζουν θέση στην Εθνική. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αν για παράδειγμα κάποιος «δένει» περισσότερο στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και ενισχύει το καλό κλίμα, οπότε το «ντεφορμάρισμα» ξεπερνιέται. Αλλά όχι όταν ο ποδοσφαιριστής για καιρό δεν αγωνίζεται καν!

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν υπάρχει ούτε η δικαιολογία ότι υπάρχει λειψανδρία στη συγκεκριμένη θέση. Ο Μανώλης Σιώπης με τις εμφανίσεις που πραγματοποιεί από την περσινή σεζόν, έχει δείξει ότι αξίζει την κλήση, πόσο μάλλον φέτος που έπεσε σε αυτήν τη συγκυρία, με τον παραγκωνισμό των δύο έμπειρων διεθνών. Έστω για να πάρει… μυρωδιά από τα αποδυτήρια της εθνικής κι ας μην κέρδιζε χρόνο συμμετοχής στα κρίσιμα παιχνίδια. Ειδικά αφού το ματς με την Λευκορωσία είναι φιλικό. Αν δεν πάρει τώρα την ευκαιρία του, τότε πότε;

Όταν θα πάρει μεταγραφή σε «μεγάλη» ομάδα, είναι η προφανής απάντηση που έρχεται αμέσως στο στόμα όλων. Ναι, αυτό έχει μια βάση, με τη λογική ότι τότε ένας παίκτης αρχίζει να γίνεται… μπαρουτοκαπνισμένος, έχει σημαντικά παιχνίδια στα πόδια του και παραστάσεις από μεγάλα ματς. Όμως συνήθως, ούτε εδώ λειτουργούμε… φυσιολογικά, γιατί οι παίκτες δέχονται την κλήση του ομοσπονδιακού άμεσα, πριν δηλαδή γεμίσουν με εμπειρίες! Άρα… να ‘χαμε να λέγαμε!

Βέβαια, επειδή στην Ελλάδα είμαστε φίλοι της υπερβολής, με τον Ρανιέρι φτάσαμε στο άλλο άκρο. Όποιος παίκτης πραγματοποιούσε δύο τρεις καλές εμφανίσεις (ακόμα και σε φιλικά ματς), έπαιρνε την ευκαιρία να αγωνιστεί με το εθνόσημο στο στήθος.

Εν κατακλείδι, μακάρι τα παιδιά να αποδώσουν τα μέγιστα, να συνεισφέρουν κι αυτά και βοηθήσουν όσο μπορούν στην προσπάθεια μας για την πρόκριση στο παγκόσμιο κύπελλο του 2018, όμως κάποια στιγμή καλό θα ήταν να λειτουργούμε πιο ορθολογικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο!