Αν ήταν κι άλλοι σαν τον Λέτο...

Του Διονύση Δεσύλλα

Αυτό το χάρισμα που έχει ο Σεμπάστιαν Λέτο το βρίσκεις σπάνια σε ποδοσφαιριστή. Οχι, δεν μιλάμε για τα αθλητικά του προσόντα, ούτε κανείς μπορεί να πει ότι ο τωρινός "Σέμπα" είναι σαν κι αυτόν προ πενταετίας, λόγω της μεγάλης περιπέτειας που είχε περάσει. Πολλά απο τα ποδοσφαρικά του στοιχεία έχουν χαθεί. Αυτό το πνεύμα μαχητή, όμως, τη λογική τύπου"θα τα δώσω όλα είτε παίζω σε ντέρμπι, είτε κόντρα στην Κέρκυρα" και τη νοοτροπία κάταθεσης ψυχής σε κάθε αναμέτρηση, είναι κάτι που δεν το έχουν εύκολα οι περισσότεροι παίκτες. Αυτός όμως ήταν και είναι ο Σεμπάστιαν Λέτο. Αν κάτι δεν έχει αλλάξει σε αυτόν είναι τα παραπάνω. Γι αυτό και ο Αργεντινός συνεχίζει να είναι ξεχωριστός ποδοσφαιριστής.

Εχοντας χάσει την έκρηξή του, μη αντέχοντας στα περισσότερα παιχνίδια πάνω από 60 λεπτά, με τα προβλήματα του παρελθόντος να έχουν αφήσει το σημάδι τους, ο Λέτο είναι διαφορετικός. Παραμένει, όμως, αυτός ο τύπος που όχι μόνο δεν θα διστάσει, μα θα το επιδιώξει, να βγει μπροστά στα δύσκολα. Παραμένει ο παίκτης με τη στόφα ηγέτη. Παραμένει ο ποδοσφαιριστής που θα αποτελέσει παράδειγμα για τους υπόλοιπους συμπαίκτες του στα πάντα. Στη θέληση για ζωή, για ποδόσφαιρο (θυμίζουμε ότι κάποια στιγμή σκέφτηκε μέχρι και να το σταματήσει, αλλά έκατσε δούλεψε και επέστρεψε), για μάχη εντός των τεσσάρων γραμμών.

Ο Λέτο, που αυτή τη στιγμή είναι ο πρώτος σκόρερ των πράσινων στο πρωτάθλημα μαζί με τον Μπεργκ, πρέπει να παραμείνει και μετά το καλοκαίρι όταν και λήγει το συμβόλαιό του με το τριφύλλι. Οχι διότι με αυτόν στο ρόστερ του ο Παναθηναϊκός θα γίνει πιο γρήγορος ή πιο fit. Αλλά διότι θα συνεχίσει να έχει στο ρόστερ του έναν ποδοσφαιριστή που θα μεταδίδει στους υπόλοιπους τη νοοτροπία της ποδοσφαιρικής μάχης μέχρι τέλους, τη λογική του "never give up". Κι αν νομίζει κανείς ότι αυτό είναι αδιάφορο, ας καθίσει και ας "μελετήσει" καλά ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των "πράσινων". Για ένα πράγμα να είστε σίγουροι. Αν όλοι στον Παναθηναϊκό ήταν σαν τον Λέτο, τα πράγματα για την ομάδα θα ήταν διαφορετικά προς το καλύτερο...

Σε ό, τι έχει να κάνει με το χθεσινό παιχνίδι και την πολύ δύσκολη νίκη επί της Κέρκυρας, ιδιαίτερη ανάλυση και κριτική δεν μπορεί να κάνει κάποιος από τη στιγμή που μιλάμε για ένα ματς που διεξήχθη, για περίπου 50 -55 λεπτά σε ένα χιονισμένο αγωνιστικό χώρο, που γινόταν όλο και πιο βαρύς όσο περνούσε η ώρα. Οι φιλοξενούμενοι, στην προσπάθειά τους να πάρουν τον βαθμό, έστησαν ένα "τείχος" μπροστά από την περιοχή τους, γεγονός που έκανε δύσκολη την προσπάθεια των γηπεδούχων να δημιουργήσουν. Ειδικά, όταν αυτό το... ταμπούρι συνδυάστηκε με την εντονη χιονόπτωση.

Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι το γκολ του Λέτο, ο Παναθηναϊκός είχε μόλις μια ευκαιρία κι αυτή με το μακρινό σουτ του Κουρμπέλη (ξανά θετικός) που τράνταξε το οριζόντιο δοκάρι. Η νίκη και με τον τρόπο με τον οποίο ήρθε επανέφερε την ηρεμία στο "τριφύλλι", που, πλέον, ως μοναδικό στόχο έχει, για μια ακόμη χρονιά, την κατάληψη της δεύτερης θέσης...