Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Το άστρο που έσβησε νωρίς για να μας δώσει ένα πολύτιμο μάθημα

Το πρωινό της 16ης Οκτωβρίου του 2022 δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Και δεν θα πάρουμε μεγάλο ρίσκο αν μαντέψουμε ποιες ήταν οι λέξεις που έκαναν την τρίχα όλων των Ελλήνων να σηκωθεί.

«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά».

Με αυτόν τον τρόπο ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ξεκίνησε το γραπτό μήνυμα, με το οποίο ανακοίνωσε ο ίδιος τον θάνατό του σε ηλικία 43 ετών, μετά από μάχη με μια σπάνια μορφή καρκίνου. Ο δύο φορές ασημένιος Ολυμπιονίκης του τάε κβον ντο έφτασε στο τέλος ενός σκληρού αγώνα που ελάχιστοι γνώριζαν, με το καρκίνωμα nut.



Ο θάνατός του συγκλόνισε με έναν μοναδικό τρόπο όλη την Ελλάδα. Την ένωσε κάτω από ένα διαφορετικό μαζικό πένθος, αφού το μήνυμά του δεν θα μπορούσε να αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο.

«Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου», ήταν κάποια από τα συγκλονιστικά του λόγια που έγραψε και με αυτά συνόδευσε την τελευταία του επιθυμία.

«Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου»

Δύο μήνες μετά το θάνατό του, η επιθυμία του έγινε πραγματικότητα. Τα δύο μετάλλια δημοπρατήθηκαν, η συμμετοχή ήταν συγκλονιστική και τα χρήματα μοιράστηκαν σε επτά μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και δύο οικογένειες πληγέντων της κακοκαιρίας που έπληξε την Κρήτη στις 15 Οκτωβρίου, μια μέρα πριν τη γνωστοποίηση του θανάτου του σπουδαίου πρωταθλητή.

Σύμμαχος στη συγκινητική πορεία του ήταν η σύντροφος της ζωής του, Δώρα Τσαμπάζη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, την Ελεάννα, 5,5 ετών και τον Γιώργο, 2,5 ετών.

«Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια. Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι», έγραψε για αυτούς.



Η αξιοπρέπεια και το ήθος που έδειξε σε ό,τι αφορά την ασθένεια και τον θάνατό του, ήταν χαρακτηριστικά που τον συνόδευαν σε όλη την πορεία της καριέρας του. Η πρώτη του παρουσία σε Ολυμπιακούς αγώνες έγινε το 2000 και σημαδεύτηκε από μια συγκλονιστική ατυχία. Κατά τη διάρκεια του προημιτελικού απέναντι στον Κολομβιανό Μίλτον Κάστρο έσπασε το πόδι του και έπεσε στο ταπί φωνάζοντας «έσπασε, έσπασε μαμά», προκαλώντας ανατριχίλα.

Παρότι έμεινε εκτός δράσεις για δύο χρόνια, επέστρεψε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας για να επιβεβαιώσει ότι δεν είναι μόνο σπάνιος αθλητής, αλλά και άνθρωπος. Στον τελικό απέναντι στον Νοτιοκορεάτη Ντάε Σονγκ Μουν δέχτηκε ένα χτύπημα 50’’ δευτερόλεπτα πριν το τέλος του πρώτου γύρου που τον έβγαλε νοκ άουτ. Περίπου 8.000 Έλληνες φίλαθλοι που βρέθηκαν στο πλευρό του αποδοκίμασαν έντονα τον αντίπαλό του. Η αντίδρασή του ήταν ο ορισμός του fair play. Παρότι ήταν ακόμα εμφανώς ζαλισμένος, σηκώθηκε και αγκάλιασε σφιχτά τον αντίπαλό του μετατρέποντας τις αποδοκιμασίες σε ζεστά χειροκροτήματα.



Η τρίτη παρουσία του σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν το 2008. Έφτασε ξανά στον τελικό, όπου ηττήθηκε από τον Νοτιοκορεάτη Τσα Ντονγκ Μιν και κατέκτησε το δεύτερο ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο. Λίγους μήνες πριν είχε κατακτήσει το χρυσό στο Ευρωπαϊκό και δύο χρόνια αργότερα, στην ίδια διοργάνωση, κατέκτησε το χάλκινο. Μετά το τέλος της καριέρας του ασχολήθηκε με τα κοινά. Το 2019 ήταν υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές και τον Σεπτέμβρη του 2020 ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή εκπροσώπου Τύπου του κόμματος.

Το τελευταίο αντίο στον Αλέξανδρο Νικολαΐδη βύθισε στο πένθος την Ελλάδα, αλλά ήταν και ένα οδυνηρό μάθημα ζωής. Μια ευκαιρία να εκτιμήσουμε τη ζωή και να ακολουθήσουμε το πρότυπο ενός ανθρώπου που ήθελε, ακόμα και μέσα από τον θάνατό του, να προσφέρει στους γύρω του.

Δείτε εδώ όλο το περιοδικό του sport-fm.gr για την ανασκόπηση του 2022!