Αξίζει η ταινία των Metallica;

Όσο πέρναγε ο καιρός και η κυκλοφορία της ταινίας των Metallica ερχόταν και πιο κοντά, άρχισα να σκέφτομαι, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τη δούμε στις ελληνικές αίθουσες και ότι λογικά θα περιμέναμε το dvd ή το blu ray ή ότι περιμένουμε τέλος πάντων στις μέρες μας.

Διαψεύστηκα όμως και χαίρομαι για αυτό.

Αν υπάρχει μία απόδειξη για το ποια είναι μεγαλύτερη μπάντα στο είδος, είναι αυτή. Οι Metallica μπορούν να χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι μία 3D ταινία, να τη βγάλουν στους κινηματογράφους και αυτή να φτάσει μέχρι την Ελλάδα.

Θα μπορούσα να έχω δει το Through the Never εδώ και δέκα μέρες, αλλά αυτές οι πρωινές δημοσιογραφικές προβολές μου κάθονται στο λαιμό, έτσι προτίμησα να τη δω στο κέντρο της κινηματογραφικής βαβούρας στην Αθήνα, πιστεύοντας ότι θα περιτριγυρίζομαι από δεκάδες άλλους τύπους της συνομοταξίας και όλοι μαζί θα τραγουδάμε «Die, Die» στο Creeping Death.

Πήγα λοιπόν στο Viilage Park στο Ρέντη στην τεράστια αίθουσα, με την τεράστια οθόνη και το τρομερό ηχοσύστημα. Για να διαπιστώσω τελικά ότι λίγος κόσμος θεώρησε αυτή την ταινία ως event για τη μουσική που ακούμε. Καμία τριανταριά άτομα στην αίθουσα και πολλά λέω, Σάββατο βράδυ στις 22.00 στον μεγαλύτερο κινηματογράφο της Αθήνας.

Άρα από άποψη προσέλευσης δεν νομίζω ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα τις προηγούμενες ημέρες. Και μεταξύ μας τώρα. Ποιος πιστεύει ότι θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να δούμε 3D ταινία μέταλ μπάντας στην Ελλάδα;

Στα της ταινίας τώρα. Δεν υπάρχει λόγος να προβληματίζεστε για την πλοκή που υπάρχει στο Through The Never. Δεν τρώει χρόνο από το live του συγκροτήματος και το screen time πρέπει να είναι γύρω στο 10%.

Για όσους δεν έχουν ακούσει τίποτα για την ας την πούμε πλοκή, ένας πιτσιρικάς roadie φτάνει στο χώρο της συναυλίας. Έτσι αρχίζει η ταινία. Στους διαδρόμους συναντά τυχαία όλα τα μέλη των Metallica, η συναυλία αρχίζει και μόλις ο πιτσιρικάς γίνεται ένα με τον κόσμο στο For Whom the bell Tolls το αφεντικό του έρχεται και του αναθέτει μια αποστολή.

Πρέπει να πάει στο κέντρο της πόλης, να φέρει «κάτι» που χρειάζεται το συγκρότημα. Λίγο πριν ξεκινήσει με το φορτηγάκι του, πίνει ένα περίεργο χαπάκι και από εκεί και πέρα αρχίζει να βλέπει δράκους. Εντάξει δεν βλέπει ακριβώς δράκους, αλλά όταν ένα αμάξι πέφτει πάνω στο φορτηγάκι του και τον αφήνει μέσα στα αίματα, βρίσκει την πόλη σε μία post-apocalyptic φάση με ταραχές στους δρόμους και ένα τύπο πάνω σε ένα άλογο με αντιασφυξιογόνο μάσκα, που γουστάρει να κρεμάει ανθρώπους.



Αυτά πάνω κάτω, συνοδεύουν μια χαρά τη μπάντα αφού οι εικόνες ταιριάζουν γάντι με τα όσα παίζουν οι Metallica.

To live είναι εξαιρετικό και ακούμε τους Metallica σε πολύ καλή κατάσταση, κάτι στο οποίο έχει βοηθήσει σίγουρα το post production αφού τα ντραμς που παίζει ο Λαρς έχουν να ακουστούν έτσι από τις εποχές του “Justice” στο στούντιο. Ναι, αυτά που ήταν γραμμένα στο κομπιούτερ εννοώ.

Όπως και να χει, το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό και σε συνδυασμό με το πεντακάθαρο 3D δεν απέχει και πολύ από το να είσαι στην πρώτη σειρά μιας συναυλίας των Metallica.

Χωρίς το ξύλο και τον ιδρώτα βέβαια.

Το stage show είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων που έχουν κάνει στο παρελθόν αλλά σε υπερθετικό βαθμό. H Lady Justice, οι τάφοι, η ηλεκτρική καρέκλα, μέχρι και το κόλπο με τον τραυματισμό του τεχνικού από ατύχημα στο τέλος του Enter Sandman που όσοι έχετε δει το Cunning Stunts DVD θα το θυμάστε.

Έφυγα από το σινεμά, σιγοτραγουδώντας και σίγουρος ότι δύσκολα θα ξαναδώ κάτι παρόμοιο με μουσική που γουστάρω στο σινεμά.

Και αν με ρωτάτε αν αξίζει να δώσετε τα λεφτά σας; Για κάτι που λογικά δεν θα ξαναζήσετε αξίζει και με το παραπάνω!