Αδίκησε τον εαυτό του, αλλά αποτυχημένος δεν είναι ο Ολυμπιακός

Όνειρο ήταν και πάει για τον Ολυμπιακό η δεύτερη συνεχόμενη συμμετοχή σε τελικό Ευρωλίγκας, όπως και ο ελληνικός «εμφύλιος» για πρώτη φορά στην ιστορία. Οι «ερυθρόλευκοι», για έναν ανεξήγητο λόγο, εμφανίστηκαν κατώτεροι του αναμενομένου πνευματικά στο πρώτο ημίχρονο, και από την στιγμή που βρέθηκαν χωρίς καλά-καλά να το… καταλάβουν στο -25 απέναντι σε αυτή την πυραυλοκίνητη φετινή Ρεάλ, τα πράγματα ήταν μη αναστρέψιμα και η ήττα, παρά την συγκινητική προσπάθεια επιστροφής, ήρθε φυσιολογικά και δίκαια. Και όλα αυτά, γιατί η αγέλη των… πεινασμένων σκύλων που είχε καταφέρει κόντρα σε όλα φέτος να είναι και πάλι στο Final Four, δεν μπήκε ποτέ πεινασμένη απέναντι σε μια εμφανώς ανώτερη ποιοτικά ομάδα.

Αποστολή στο Βερολίνο, Νίκος Ζέρβας

Θαρρείς σα μια ειρωνεία των γεγονότων, να έδωσε την θέση της στα σκυλιά της Αστυνομίας, που σε μια ανεκδιήγητη και ακατανόητη επιλογή, έκαναν την εμφάνισή τους δίπλα στον αγωνιστικό χώρο και μπροστά από δημοσιογράφους (!) μετά το τέλος των ημιτελικών… Τόσα χρόνια σε Final Four παρόμοιο φιάσκο δεν θυμάμαι, όμως το θέμα μας δεν είναι τα σκυλιά. Ο Ολυμπιακός είναι πιθανό να είχε ηττηθεί από αυτή την ομάδα ακόμα και αν ήταν κανονικός από το πρώτο λεπτό. Όμως αυτό δεν αλλάζει το πόσο αδίκησε την προσπάθειά του φέτος και τον κόπο που έκανε για να φτάσει μέχρι την τετράδα. Η προσπάθεια του δευτέρου ημιχρόνου ταιριάζει πραγματικά στην νοοτροπία και την αγωνιστική τους σφραγίδα, οπότε δεδομένα μπορούσαν και καλύτερα. Με τόσους υστερήσαντες όμως, πόσο διαφορετικό να ήταν το αποτέλεσμα;

Ο τρόπος που προκρίθηκαν οι νταμπλούχοι Ελλάδας απέναντι στην Μπαρτσελόνα, αλλά και όλες οι κακοτοπιές που ξεπέρασαν όλη την σεζόν με τραυματισμούς και κακές ήττες, δημιούργησαν την εντύπωση πως θα τους γιγαντώσουν στο Βερολίνο. Θα μπουν και θα… δείρουν μπασκετικά, βγάζοντας στον αφρό το μεγάλο τους πλεονέκτημα, που είναι η άμυνα. Έμελλε όμως στην κρισιμότερη μάχη αυτή να τους προδώσει. Και πως όχι, όταν δεν βρέθηκε λύση στο πρώτο μέρος στο πικ εν ρολ της Ρεάλ, αλλά και στις εύκολες πάσες αδύναμης πλευράς έπειτα από σπλιτ άουτ; Η «βασίλισσα» σκόραρε με χαρακτηριστική ευκολία με κάθε τρόπο και από οποιαδήποτε απόσταση, και ο Ολυμπιακός δεν χρησιμοποιούσε καν τα ομαδικά του φάουλ. Σε αρκετές περιπτώσεις μόνο «περάστε, ευχαριστούμε» δεν έλεγαν οι παίκτες του. Σύμφωνοι, θέλει ταλέντο του 21/29 εντός πεδιάς του πρώτου μέρους και η Ρεάλ το διαθέτει σε τεράστιες ποσότητες, όμως αν δεν έχει ρίξει και καμία στην άμυνα, το βούτυρο αλείφεται πιο εύκολα στο ψωμί.

Σημαντική παράμετρος: Από τα οκτώ σουτ που έχασε η Ρεάλ στο πρώτο μέρος, τα πέντε έγιναν επιθετικά ριμπάουντ και επτά πολύτιμοι πόντοι στον λογαριασμό. Αδυνατώ να θυμηθώ ημίχρονο Ολυμπιακού με μόλις τρία αμυντικά ριμπάουντ, αλλά είναι η πραγματικότητα. Και αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο στο -19 της ανάπαυλας, και θα ήταν μεγαλύτερο αν δεν υπήρχε η αυτοθυσία του πολύ καλού, Σακίλ ΜακΚίσκ. Στο δεύτερο μέρος ο Αμερικανός βρήκε συμπαράσταση από τον συγκλονιστικό Πίτερς και τον Γουίλιαμς-Γκος, και κάπου εκεί στερεύουν οι διακριθέντες της ελληνικής ομάδας. Η φροντ λάιν με Φαλ και Μιλουτίνιφ ανύπαρκτη, ο Γάλλος μάλιστα ήταν τρομαγμένος στην ιδέα ότι παίζει αντίπαλος με τον Ταβάρες, ο Ράιτ έπαιξε ελάχιστα, ενώ ο Πετρούσεφ παρότι είχε… σφυγμό στο πρώτο μέρος, δεν χρησιμοποιήθηκε ξανά. Ο Γουόκαπ έριχνε άσφαιρα, ο Παπανικολάου δεν είχε την απαιτούμενη προσφορά, ο Κέιναν κινήθηκε στην μετριότητα, ενώ ο Λαρεντζάκης του οποίου η… τρέλα ίσως να ήταν χρήσιμη για ένα διάστημα, δεν χρησιμοποιήθηκε δευτερόλεπτο.

Ε, θα έπρεπε να ήταν πολύ κακή η Ρεάλ για να χάσει αυτή την πρόκριση… Το αντίθετο μάλιστα σούταρε εξαιρετικά με 72% εντός πεδιάς στο πρώτο ημίχρονο, και είχε μπόλικους πρωταγωνιστές. Οι ψηλοί της έκαναν την δουλειά και με το παραπάνω, ο Γιαμπουσέλι αθόρυβα φόρτωσε το καλάθι του Ολυμπιακού με πόντους, ο Καμπάτσο δημιούργησε με ευκολία, ο Μούσα ήταν ο MVP, ο Χεζόνια έδωσε την ώθηση και όποτε χρειάστηκε οι γερόλυκοι Γιούλ και Ροντρίγκεθ έδωσαν πολύτιμες λύσεις. Ο τελικός απολογισμός των 19 ασίστ για 14 λάθη έναντι του ισόπαλου 15-15 του Ολυμπιακού στην ίδια αναλογία, είναι μάλλον παραπλανητικός και δεν αντικατοπτρίζει την ακριβή διαφορά των δύο ομάδων στο παρκέ. Η Ρεάλ έκανε όμως 8 κλεψίματα και 7 τάπες και κυρίως εκμεταλλεύτηκε περισσότερα τα σφάλματα των παικτών του Μπαρτζώκα (σ.σ. 18-7 οι πόντοι από λάθη αντιπάλου).

Το ματς έγινε 100% στον ρυθμό των πρωταθλητών Ευρώπης, που με την άμυνά της δεν επέτρεψε στους ψηλούς του Ολυμπιακού να μπουν στο παιχνίδι. Και παρότι δέχθηκε 14 τρίποντα, πράγμα ασυνήθιστο για τους «ερυθρόλευκους», δεν απειλήθηκε ποτέ και ας διαχειρίστηκε λιγότερες κατοχές, λόγω των πολλών επιθετικών ριμπάουντ των «ερυθρόλευκων». Ο κόουτς Μπαρτζώκας δοκίμασε τα πάντα, άλλαξε σχήματα και πρόσωπα, αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις η Ρεάλ έβρισκε απάντηση. Λόγω ποιότητας, αυτοματισμών και καλύτερης πνευματικής προετοιμασίας, πήρε μια μάλλον εύκολη πρόκριση στον τελικό και αυτό είναι που πονάει. Διότι ο Ολυμπιακός μας είχε συνηθίσει αλλιώς. Όταν θυμήθηκε από τι είναι φτιαγμένος και τι μπορεί να κάνει, ήταν όπως αποδείχθηκε αργά.

Για να ρίξεις στο καναβάτσο την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης για φέτος όμως, χρειάζεται περισσότερος κόπους και περισσότερα λεπτά καλού μπάσκετ, και αν σου φτάσει. Στο τέλος μένει το «γαμώτο», αλλά σε καμία περίπτωση μια ήττα δεν σβήνει όσα ωραία, δύσκολα και παλικαρίσια έχουν συμβεί. Διότι κακά τα ψέματα, ελάχιστοι πίστευαν στο τέλος του πρώτου γύρου ότι ο Ολυμπιακός των τόσων προβλημάτων και της απώλειας των δύο καλύτερων παικτών του θα έφτανε σχεδόν μέχρι το τέρμα. Αποτυχημένος λοιπόν δεν είναι συνολικά, αλλά απέτυχε να κάνει το κάτι πολύ παραπάνω στο Final Four. Έφτασε σε αυτό με τον δικό του τρόπο, με ομαδικό πνεύμα, πολλούς πρωταγωνιστές, όμως δεδομένα με την δυσκολία να αυξάνεται χρονιά με την χρονιά, αν θέλει να συνεχίσει να είναι εκεί και να διεκδικεί τον τίτλο, θα πρέπει να βελτιωθεί.

Να βάλει περισσότερη επιθετική ποιότητα στο ρόστερ (σ.σ. ο Κίναν Έβανς θα την βάλει) και στο εύκολο σκοράρισμα και να φρεσκάρει τις θέσεις των φόργουορντ με έναν παίκτη που θα βάζει την μπάλα στο καλάθι. Το ότι κατάφερε ο φετινός Ολυμπιακός να είναι στην γιορτή των κορυφαίων είναι υπέρβαση και αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους. Απομένει ο σημαντικός στόχος του πρωταθλήματος, όπου η δυσκολία θα είναι μεγάλη λόγω μειονεκτήματος έδρας, αλλά το ίδιο μεγάλη είναι και η ευκαιρία να συνεχίσει το αήττητο σερί κατάκτησης εγχώριων τίτλων, ώστε να πάρει ώθηση για την νέα προσπάθειά του στον Ευρωλίγκα. Και το φετινό ταξίδι πάντως ήταν πανέμορφο, αλλά όχι σαγηνευτικό όπως το περυσινό. Η μεγάλη άλλωστε ευκαιρία για το τρόπαιο αυτή ήταν… Αλλά ο Ολυμπιακός θα είναι εδώ και συνεχίζει!

Υ.Γ.: Το καλύτερο μπουστάρισμα για την συνέχεια, ήταν το θερμό χειροκρότημα των πέντε και πλέον χιλιάδων φίλων των «ερυθρόλευκων» στο τέλος του αγώνα. Δεν είναι εύκολο να μένεις με άδεια χέρια για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ενώ έχεις ταξιδέψει, όμως αυτή κίνηση αναγνώρισης θα είναι το καλύτερο… καύσιμο για όλους.

Υ.Γ.2: Φιάσκο οργανωτικά εντός και εκτός γηπέδου του Final Four. Ακατανόητο για Γερμανούς, που πιάστηκαν στον… ύπνο από 100 Τούρκους πριν το τζάμπολ. Ευτυχώς δεν χτύπησε κανείς από τους Έλληνες φιλάθλους.