This is OAKA

Κοιτάς το φύλλο της στατιστικής και καταλαβαίνεις για ποιο λόγο γύρισε ένα ματς που έμοιαζε ιστορία στα πρώτα 20 λεπτά του.

Ο Παναθηναϊκός πήγε στα αποδυτήρια φορτωμένος με 54 πόντους στην άμυνα του και κατάφερε στα 20 λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου να περιορίσει τη Ρεάλ σε κάτι λιγότερο από τους μισούς.

Το είχε σημειώσει ο Πασκουάλ και μετά το φινάλε του σόου με τη Χιμκι: καλή η επίθεση και τα μεγάλα σκορ αλλά αν η άμυνα σου θυμίζει αφύλακτη διάβαση μεγάλα ματς δεν μπορείς να πάρεις.

Και για 20 λεπτά ή άμυνα που υποτίθεται ότι έπαιζε ο Παναθηναϊκός ήταν σχεδόν κωμική. Για να λέμε και του στραβου το δίκιο δεν ήταν και πολύ εύκολο να βρεις αμυντικό ρυθμό απέναντι σε μια ομάδα που σουταρε λες και ήταν το καλάθι βαρέλι και είχε για τιμονιέρη τον κορυφαίο παίκτη αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη. Πραγματικά απορείς βλέποντας ένα αμουστακο παιδί σαν τον Ντονσιτς να είναι προικισμένο με όλο αυτό το ταλέντο.

Μεγάλο λάθος του Παναθηναϊκού σε αυτό το κομμάτι του ματς ότι πήγε να βρει απάντηση παίζοντας στον ρυθμό που βολεύει τη Ρεάλ. Με γρήγορες ως βιαστικές επιθέσεις κατόρθωσε να μείνει μακριά και -το πιο δυσάρεστο- να μη δείχνει ικανός να ακολουθήσει τον μεγάλο του αντίπαλο. Πάλι καλά που στο 20 η Ρεάλ είχε προλάβει να κάνει 7 λάθη ενώ ο Παναθηναϊκός είχε μείνει στο 1. Αν οι αριθμοί αυτοί ήταν ανάποδοι το σκορ θα μπορούσε να είχε πάρει μυθικές διαστάσεις.

Η ιστορία άλλαξε στο δεύτερο μέρος διότι εμφανίστηκε στο παρκέ ένας σεληνιασμενος Γκιστ. Ο σταθερά εξαιρετικός τον τελευταίο μήνα Αμερικανός κατέθεσε απίστευτη ενέργεια σε κάθε ριμπάουντ, έδειξε απίστευτη προσήλωση σε κάθε άμυνα. Ήταν σε τόσο άγρια κατάσταση που παρέσυρε και τους υπόλοιπους με τα πράσινα. Σαν να μπήκαν παιδιά στα αποδυτήρια και βγήκαν άντρες.

Από κοντά και ο Ρίβερς που από το 20 και μετά έπαιζε λες κι ήθελε να ξεχρεωσει κάποιο γραμμάτιο στην παλιά του ομάδα. Και φυσικά ο Παππάς που μπορεί πολλές φορές να κολλάει σε κρίσιμα σημεία του ματς και να μπλοκάρει μαζί του όλος ο Παναθηναϊκός αλλά είναι από αυτούς τους τύπους που θα μπορούσαν να ζουν μόνο από κάτω με το τελευταίο σουτ κάθε αγώνα. Χαρακτηριστικό που το κουβαλάς πριν καν πιάσεις για πρώτη φορά την μπάλα στα χέρια σου. Νικητής γεννιεσαι...

Κοινός τόπος στα δημοσιογραφικά σχόλια μετά το φινάλε ότι αφού ο Παναθηναϊκός δεν έχασε αυτό το ματς δύσκολα θα λυγίσει εντός έδρας. Έχεις δίκιο να το λες με βάση την ανατροπή, χάνεις το δίκιο σου αν ανατρέξεις στο χάλι των πρώτων 20 λεπτών. Ένα είναι σίγουρο... Ο Παναθηναϊκός είναι μετά την ολοκλήρωση της 9ης αγωνιστικής η μόνη ομάδα με το απόλυτο εντός έδρας. Βαδίζει με άλλα λόγια στην περσινή πεπατημένη που τον οδήγησε με ασφάλεια στο πλεονέκτημα έδρας. Με τη διαφορά ότι φέτος νικάει και μακριά από το ΟΑΚΑ. Άρα δικαιούται να λέει ότι σημαδεύει πιο ψηλά από την 4η θέση της κανονικής περιόδου.

ΥΓ: Σε μια βραδιά απόλυτης ντροπής του Ευρωπαϊκού μπάσκετ οι ρεφερι έπαιζαν για 20 λεπτά σαν να ήθελαν να τιμωρήσουν τον Παναθηναϊκό που άφησε τους παίκτες του να παίξουν με την Εθνική. Ευτυχώς μαζί με τον Παναθηναϊκό άλλαξε και ο Λαμονικα στο δεύτερο ημίχρονο...