Του Διονύση Δεσύλλα
Δεν είναι μιζέρια, μα η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία πρέπει να καταγράφεται και να σχολιάζεται. Τα όσα βιώνει ο Παναθηναϊκός φέτος είναι θλιβερά και τον γυρίζουν πολύ πίσω, «καταστρέφοντας» τις προσπάθειες που έχουν γίνει, με πρώτο στόχο το οικονομικό συγύρισμα και δεύτερο την επιστροφή στην κορυφή. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι τα χειρότερα, τουλάχιστον στο αγωνιστικό κομμάτι, δεν τα έχουμε δει. Αυτό, τουλάχιστον, δείχνει η εικόνα που βγάζει η ομάδα προς τα έξω…
Με την κορυφή να έχει απομακρυνθεί, την Ευρώπη να έχει πει αντίο από το καλοκαίρι με αποκλεισμό - ντροπή, τη Λεωφόρο να είναι άδεια για κάμποσο διάστημα μετά την εξοντωτική τιμωρία και τις εμφανίσεις να είναι κάκιστες, οι ποδοσφαιριστές δείχνουν να έχουν αδειάσει. Κι αυτό είναι ότι χειρότερο. Για την ακρίβεια, είναι άκρως επικίνδυνο ενόψει της συνέχειας σε πρωτάθλημα και Κύπελλο…
Θα πει κανείς «μα άνθρωποι είναι κι αυτοί, τι να κάνουν;». Σωστό. Είναι, όμως, και επαγγελματίες και αγωνίζονται σε μια ταλαιπωρημένη μεν, τεράστια ομάδα δε. Και είναι υποχρέωσή τους να «καθαρίσουν» τα κεφάλι τους απ όλα αυτά, να ηρεμήσουν και να αναζητήσουν κίνητρο, προσωπικό και ομαδικό. Σ’ αυτό, στην έμπνευση δηλαδή, σημαντικό ρόλο, εκτός από την ίδια τη θέληση των παικτών, θα παίξει και ο νέος προπονητής, μαζί, φυσικά, με τους Φύσσα, Βόκολο.
Αυτά που απομένουν, παρά το γεγονός ότι καλά – καλά δεν φτάσαμε στα Χριστούγεννα, είναι η διεκδίκηση της δεύτερης θέσης και του Κυπέλλου. Με την εικόνα που έχουν τώρα οι «πράσινοι», ούτε το ένα, ούτε το άλλο θα κατακτηθεί. Χρειάζεται, ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ, ανάταση, έμπνευση και κίνητρο. Αλλιώς, τα χειρότερα θα έρθουν…