Το Euro 2020 τελείωσε. Οι πανηγυρισμοί των Ιταλών έχουν κοπάσει. Οι αντιδράσεις των Άγγλων για τα χαμένα πέναλτι, επίσης. Στο sport-fm.gr θέλοντας να γράψουμε τον επίλογο αυτής της μεγάλης διοργάνωσης, την οποία απολαύσαμε τον περασμένο μήνα, αποφασίσαμε να διαλέξουμε τον δικό μας παίκτη της διοργάνωσης.
Τον πολυτιμότερο ή εκείνον που ξεχωρίσαμε. Από τον Ζορζίνιο που αποτέλεσε τον παίκτη με τις περισσότερες "ψήφους" μέχρι και τον Ντάμφρεϊ, που δεν κατάφερε να αγωνιστεί περισσότερα από τρία ματς ή τον Βεράτι, που βρέθηκε στη «σκιά» πολλών συμπαικτών του στη "σκουάντρα ατζούρα".
Ακολουθούν οι επιλογές μας αλλά και τα επιχειρήματά μας να σας πείσουμε για αυτές...
Βάιος Τσούτσικας: Λεονάρντο Σπινατσόλα
Γενικά μιλώντας, το Euro ήταν η διοργάνωση των μεγάλων μπακ. Ο Ντάμφρις έκανε σπουδαίο τουρνουά αν και οι Ολλανδοί βγήκαν εκτός νωρίς. Ο Γκόσενς ήταν ο κορυφαίος παίκτης της Γερμανίας, ο Μέλε έκανε ματσάρες με τη Δανία, ενώ ο Γουόκερ πρέπει να έβγαλε το τουρνουά χωρίς λάθος. Απ’ όλους, αυτούς, όμως, ξεχωρίζει ο Λεονάρντο Σπινατσόλα. Ξεχώρισε ως αριστερός μπακ αν και δεξιοπόδαρος και – το σημαντικότερο – η απουσία που προκάλεσε ο τραυματισμός του αλλοίωσε την εικόνα της Ιταλίας πολύ, άσχετα αν η Σκουάντρα Ατζούρα κατέκτησε το τρόπαιο.
Χρήστος Ρομπόλης: Ζορζίνιο
Όχι, δεν είχε ούτε γκολ, ούτε ασίστ. Όμως σε μια ομάδα με μεγάλη καρδιά και γρήγορα πόδια, ήταν ο εγκέφαλος. Εκείνος που έβγαζε την μπάλα με ηρεμία μπροστά (93% επιτυχία στις πάσες), που έκοβε με δυναμισμό (46 ανακτήσεις κατοχής) και έτρεχε ακατάπαυστα (86,6 χιλιόμετρα, πρώτος σε όλο το τουρνουά). Φήμες λένε πως το μοναδικό του λάθος στο Euro ήταν το χαμένο πέναλτι στον τελικό, αλλά για μια φορά φρόντισαν οι συμπαίκτες του, ο Ντοναρούμα δηλαδή, να τον καλύψουν. Όπως έκανε ο ίδιος για εκείνους αμέτρητες φορές στα 705 λεπτά που αγωνίστηκε σε όλη τη διοργάνωση.
Γιώργος Μαραθιανός: Ντένζελ Ντάμφρις
Καλοί οι Ιταλοί, μεγάλο το ξεπέταγμα του Κιέζα (που επίσης θα κάνει μεγάλη καριέρα), αλλά η μεγάλη αποκάλυψη του Euro ήταν άλλη: Ντένζελ Ντάμφρις, κύριοι! Τι φυσέκι ήταν αυτό; Τι άλογο ατίθασο και άπιαστο; Δεν χρειάστηκε παραπάνω από τέσσερα ματσάκια ο πύραυλος της Ολλανδίας για να μας βγάλει τα μάτια.
Έχοντας τυπικά τον ρόλο του μπακ, ανεβοκατέβαινε σαν έμβολο όλη την πλευρά. Να οι κούρσες, να τα overlaps, να οι μπούκες στην περιοχή. Και εκτός του ότι είχε παραγωγικότητα που ταιριάζει σε επιθετικό (με δυο τεμάχια και μια ασίστ), προσέφερε ένα από τα ατομικά σόου της διοργάνωσης: Αναγκάζοντας τον προσωπικό του αντίπαλο, Σαπαρένκο, στο ματς των ομίλων με την Ουκρανία, σε μαρτύριο επιπέδου Φύσσα από τον Χοακίν!
Παύλος Κουστέρης: Ζορζίνιο
Είναι σπάνιο σε ένα Euro να μην ξεχωρίζει ένας επιθετικός, αλλά ακόμα κι αυτό αποτελεί σημείο των καιρών. Από τη μία η Αγγλία με τον τρόπο που επέλεξε ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ να παίξει, ο Χάρι Κέιν έγινε ένας επιθετικός που αναγκαζόταν να παίξει στη μεσαία γραμμή και να πιέζει τους αντίπαλους αμυντικούς και από την άλλη, ο Τσίρο Ιμόμπιλε αποδείχθηκε ότι για τη Λάτσιο είναι πολύ καλός. Επιλογή μου για MVP, λοιπόν, η κοινή συνισταμένη της επιτυχίας της Ιταλίας και της Τσέλσι, που δεν είναι άλλη από τον Ζορζίνιο. Εξαιτίας της παρουσίας του η Ιταλία ήταν ελκυστική και μην ξεχνάμε ότι στον τελικό, από το 25’ έπαιζε με πρόβλημα τραυματισμού. Από την άλλη πλευρά, ο Χάρι Μαγκουάιρ ήταν ο κορυφαίος σέντερ μπακ του τουρνουά.
Νίκος Ράλλης: Κάιλ Γουόκερ
Ο παλιός είναι αλλιώς. Απόδειξη; Ο Κάιλ Γουόκερ! Στα 31 του, ο μεγαλύτερος του ρόστερ της Αγγλίας ήταν απλά συγκλονιστικός. Είτε στη φυσική του θέση, ως δεξί μπακ, είτε ως δεξί στόπερ σε τριάδα πίσω, ο αμυντικός της Σίτι ήταν o κύριος, ίσως, λόγος για την εξαιρετική άμυνα των «τριών λιονταριών» στο Euro. Σε 599 λεπτά δεν δέχθηκε ούτε κάρτα, κάνοντας ένα φάουλ(!), δεν έχασε μονομαχία, καλύπτοντας ό,τι κενό δημιουργήθηκε στα μετόπισθεν, ενώ ήταν σχεδόν αλάνθαστος στις πάσες του (89% ευστοχία), τρέχοντας και συνολικά... καμιά 60αριά χιλιόμετρα. Κέρβερος!
Αποστόλης Λιβάνιος: Ζορζίνιο
Σε πολλούς παίκτες μπορείς να δώσεις τον τίτλο του κορυφαίου. Αρκετούς θα αδικήσεις, κάποιους από αυτούς τους αδίκησε η ίδια η ομάδα τους. Στα δικά μου τα μάτια η πιο λογική επιλογή είναι του πρωταθλητή Ευρώπης, τόσο με την Ιταλία, αλλά με την ξεχνάμε και με την Τσέλσι, Ζορζίνιο. Σφράγισε μια σούπερ χρονιά για τον ίδιο με ιδανικό τρόπο και φυσικά όρισε κατά ένα σημαντικό ποσοστό τη μοίρα του. Θα μπορούσε να αποδειχθεί μοιραίος με το χαμένο πέναλτι στη… ρώσικη ρουλέτα του τελικού, καθώς ο Πίκφορντ και το δοκάρι δεν του έκαναν το χατίρι, έχοντας σκοράρει το νικητήριο με την Ισπανία. Συνολικά, ωστόσο, ήταν εξαιρετικός και δύσκολα θα βρει κάποιος ένα κακό του παιχνίδι στο Euro 2020, ενώ στα περισσότερα ξεχώρισε ή ήταν ο κορυφαίος. Τα 86,6 χιλιόμετρα που έκανε, τον καθιστούν πρώτο στη σχετική λίστα και αποτυπώνουν τη σκληρή του δουλειά του στη διοργάνωση.
Παναγιωτης Κεφαλάς: Το... δίδυμο Μπονούτσι - Κιελίνι
Η αλήθεια είναι ότι δεν είδα όλα τα ματς του Euro και άρχισα να παρακολουθώ περισσότερο από τη νοκ άουτ φάση. Επειδή, όμως, η ιστορία γράφεται από τους νικητές, ο καλύτερος παίκτης προέρχεται από την Ιταλία. Στα δικά μου μάτια, ο κορυφαίος της διοργάνωσης ήταν το… δίδυμο, Μπονούτσι-Κιελίνι. Ένα δίδυμο που συνεργάζεται με κλειστά μάτια (χρόνια συμπαίκτες στη Γιουβέντους) και λειτουργώντας ως μία μονάδα, δήλωσε βροντερό «παρών» όταν η «σκουάντρα ατζούρα» χρειάστηκε την άμυνά της.
Σταύρος Καλογεράκης: Λεονάρντο Μπονούτσι
Υπήρξε μία από τις ηγετικές μορφές της Ιταλίας στον δρόμο για την κατάκτηση του Euro 2020. Ο Λεονάρντο Μπονούτσι αποτέλεσε, μαζί με τον Τζόρτζιο Κιελίνι, το καλύτερο αμυντικό δίδυμο στη διοργάνωση. Ο άσος της Γιουβέντους ήταν εκείνος που ισοφάρισε για λογαριασμό των «ατζούρι» στον τελικό με την Αγγλία. Αποτελεί παράδειγμα για τους νεότερους, τους οποίους ενέπνευσε σε μία ομάδα που έλειπε ο απόλυτος σταρ, αλλά είχε κάποιους που έκαναν την διαφορά με την εμπειρία ή με την γενικότερη παρουσία τους μέσα και έξω από το γήπεδο.
Γιάννης Πολιάς: Φεντερίκο Κιέζα
Ήταν... κλειδωμένο να μπει κάποιος από τις δύο φιναλίστ στη θέση του MVP – τι να κάνουμε, αυτές τις ομάδες είδαμε να παίζουν περισσότερο. Τρομερός ο εξτρέμ της Ιταλίας, μέτρησε δύο γκολ σε επτά συμμετοχές, κατάπιε μπόλικα χιλιόμετρα και ζάλισε τους Εγγλέζους στον τελικό μπαίνοντας επάξια και στην κορυφαία ενδεκάδα του Euro. Αν αλλάξει και ομάδα κάποια στιγμή, θα είναι ακόμα καλύτερα για τον μικρό διάολο από τη Γένοβα.
Μανώλης Μουσουράκης: Λουκ Σο
Θα μπορούσε να είναι (σχεδόν) ο οποιοσδήποτε από τα ιταλικά μετόπισθεν; Σαφώς. Ωστόσο, το κριτήριο πρέπει να είναι και το πόσο επιδραστική στάθηκε η τελική επιλογή, συγκριτικά και με τους συμπαίκτες της, στην πορεία της ομάδας. Και ο Λουκ Σο της φιναλίστ Αγγλίας το έκανε. Τρεις ασίστ -τις περισσότερες από καθαρόαιμο αμυντικό στη διοργάνωση- και μάλιστα όλες στα νοκ άουτ. Γκολ (το μοναδικό για τη χώρα του) στον τελικό. Ένα υπερόπλο στα χέρια του Σάουθγκεϊτ από τα αριστερά, το οποίο του έδινε και τη δυνατότητα να παίζει με τριάδα πίσω. Τι άλλο να κάνει;
Λουκάς Χατζής: Λεονάρντο Μπονούτσι
Ως λάτρης της άμυνας και της τακτικής, δεν θα μπορούσα να διαλέξω άλλον πέρα από τον Λεονάρντο Μπονούτσι. Ο «χρυσός» σκόρερ του τελικού αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια της Ιταλίας και μαζί με τον Κιελίνι αποτέλεσαν ένα απροσπέλαστο δίδυμο. Ό,τι και να λένε για μια διαφορετική και πιο επιθετική «Σκουάντρα Ατζούρα», το ιταλικό DNA (άμυνα, άμυνα, άμυνα...) ήταν εκεί και μίλησε στα κρίσιμα σημεία στον δρόμο προς την κατάκτηση του τροπαίου.
Διονύσης Καππάτος: Μάρκο Βεράτι
Ξέρω πως μπορεί να... παίζω μόνος στο ποντάρισμα πάνω του. Ο Μάρκο Βεράτι, δεν ήταν ο ηγέτης που σήκωσε στους ώμους του, την Ιταλία, ούτε εκείνος που με το... ανάστημά του αποτελούσε φόβητρο στη μεσαία γραμμή της. Ωστόσο, στα μάτια τα δικά μου, ήταν ο κατάλληλος παίκτης για να έρθει να «κουμπώσει» με τον εκπληκτικό, Ζορζίνιο. Ήταν ανεπηρέαστος από τον τραυματισμό του, είχε σημαντική συμβολή με key passes σε καθοριστικά γκολ στα ματς της Ιταλίας και αυτός που έπαιρνε την πρώτη πάσα για να «φτιάξει» το παιχνίδι. Ειδικά στο δεύτερο 45λεπτο του μεγάλου τελικού, εκεί που ήταν ο παίκτης πάνω στον οποίο βασίστηκε το παιχνίδι κατοχής των Ιταλών, φτάνοντας τελικά στην ισοφάριση.
