«Η αρχαία Ελλάδα είχε 12 Θεούς. Η σύγχρονη έχει 11». Αυτό ήταν το σύνθημα που αναγραφόταν στο πούλμαν το οποίο κυκλοφορούσε το 2004 στους δρόμους της Πορτογαλίας και μέσα στο οποίο ταξίδευε η αποστολή της Εθνικής μας ομάδας στο δρόμο προς το μεγαλύτερο «μπαμ» στην ιστορία του ποδοσφαίρου με την κατάκτηση του Euro.
Μια ομάδα που σαν άλλος θεός Ηρακλής, προχωρούσε από άθλο σε άθλο, με 23 ποδοσφαιριστές στην αποστολή πέρα για πέρα ταλαντούχος και μπαρουτοκαπνισμένους, οι οποίοι είχαν ήδη καταγράψει μια σημαντική πορεία τόσο εντός συνόρων όσο και εκτός, αλλά και με έναν προπονητή «μετρ» στην τακτική αλλά και τη θωράκιση των αποδυτηρίων.
Σε αυτό όμως το αλησμόνητο και ιστορικό σύνολο, υπήρξαν ποδοσφαιριστές οι οποίοι δεν αγωνίστηκαν, άλλοι που προσέφεραν πάρα πολλά και ορισμένοι που έπαιξαν ρόλο «μπαλαντέρ».
Όμως στην ανακοίνωση της 23αδας του Euro 2004 δεν ακούστηκαν και τα ονόματα ποδοσφαιριστών οι οποίοι έκαναν με την απουσία τους κρότο ίδιο με εκείνων που συμπεριλήφθηκαν σε αυτή.
Το sport-fm.gr συνθέτει σε διάταξη 3-4-1-2 την ενδεκάδα εκείνων οι οποίοι δεν πήραν το μετάλλιο του πρωταθλητή Ευρώπης, είτε εξαιτίας τραυματισμού, είτε για λόγους που δεν θα μάθουμε πιθανότατα ποτέ!
Τερματοφύλακας: Δημήτρης Ελευθερόπουλος
Ξεκινώντας από τον «άσσο» το πρώτο όνομα που θα ερχόταν στο μυαλό όλων θα ήταν αδιαμφισβήτητα εκείνο του Δημήτρη Ελευθερόπουλου. Ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού, κατά την περίοδο εκείνη, βρισκόταν στην καλύτερη ποδοσφαιρικά ηλικία για να σηκώσει στην πλάτη του την ευθύνη για την υπεράσπιση της εστίας της Εθνικής. Ο 27χρονος, πορτιέρε, είχε σταθεί ιδιαίτερα άτυχος καθώς ένας σοβαρός τραυματισμός του στέρησε τη θέση τόσο στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, όσο και στην ομάδα του Πειραιά με τους Κώστα Χαλκιά και Φάνη Κατεργιαννάκη να πλαισιώνουν στην τριάδα τον σπουδαίο Αντώνη Νικοπολίδη.
Αμυντική τριάδα: Άντζας-Ταυλαρίδης-Κυργιάκος
Μπορεί η άμυνα της Εθνικής στα γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004 να δέχθηκε μόλις τέσσερα τέρματα και να λειτούργησε άψογα, όμως η απουσία τριών κεντρικών αμυντικών θα μπορούσε να είχε αλλάξει κατά πολύ τα δεδομένα. Ο Παρασκευάς Άντζας, ο Σωτήρης Κυργιάκος και ο Στάθης Ταυλαρίδης χαρακτηρίστηκαν ως ηχηρές απουσίες. Αντ' αυτών στο αεροπλάνο για την Ιβηρική χώρα επιβιβάστηκαν ο Γιάννης Γκούμας και ο Νίκος Νταμπίζας, οι οποίοι διέπρεπαν με τον Παναθηναϊκό και τη Νιούκαστλ αντίστοιχα.
Ο Άντζας τη σεζόν 2003-04, παρότι είχε βάλει το δικό του «λιθαράκι» στην πρόκριση της Εθνικής στα τελικά του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, παίζοντας στις δύο αναμετρήσεις με την Αρμενία και τη Βόρεια Ιρλανδία στα προκριματικά, έμεινε εκτός αποστολής εξαιτίας της παράξενης χρονιάς που είχε στον Ολυμπιακό και τη Δόξα Δράμας, στην οποία είχε δοθεί ως δανεικός.
Ως... λίμπερο θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε τον Σωτήρη Κυργιάκο. Ο θηριώδης κεντρικός αμυντικός του Παναθηναϊκού, εκείνη την εποχή, κατέκτησε το νταμπλ με τους «πράσινους» ενώ αποτέλεσε σε πολλά παιχνίδια των προκριματικών, τον βασικό πυλώνα στο κέντρο της άμυνας της «γαλανόλευκης». Παρόλα αυτά η ρήξη χιαστού που υπέστη τον Οκτώβριο του 2003, τον άφησε εκτός δράσης για μεγάλο χρονικό διάστημα και παρότι επέστρεψε λίγους μήνες μετά, κρίθηκε ανέτοιμος και δεν έγινε κομμάτι της μεγάλης επιτυχίας. Ωστόσο, ο Κυργιάκος αποζημιώθηκε με τη συμμετοχή του στο Euro 2008 αλλά και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής.
Aπό την αμυντική τριάδα έλειψε και ο «κανονιέρης» Στάθης Ταυλαρίδης. Ο ταλαντούχος κεντρικός αμυντικός στα 24 του είχε προλάβει να αποκομίσει σημαντικές εμπειρίες στο εξωτερικό, αφού ο Αρσέν Βενγκέρ τον ξεχώρισε και τον έκανε παίκτη της Άρσεναλ σχεδόν δύο χρόνια πριν. Ο Σερραίος στόπερ στο δεύτερο μισό της αγωνιστικής περιόδου 2003-04 αγωνίστηκε ως δανεικός στη Λιλ, πραγματοποιώντας 17 εξαιρετικές εμφανίσεις, οι οποίες οδήγησαν τους «Λιλουά» να τον αποκτήσουν ανήμερα του ημιτελικού με την Τσεχία.
Φυσικά ο Ταυλαρίδης παρέμεινε εκτός αποστολής, με την απουσία του να αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα μεγάλο ερωτηματικό. Να σημειωθεί ότι ο υψηλόσωμος στόπερ ταξίδεψε έναν χρόνο αργότερα στα γήπεδα της Γερμανίας με την Εθνική για το Confederations Cup.
Δεξί μπακ-χαφ: Χρήστος Πατσατζόγλου
Ένα από τα μεγαλύτερα «what-if» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Χρήστος Πατσατζόγλου ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού ποδοσφαίρου θα μπορούσε να είχε βρεθεί στο έπος της Πορτογαλίας όμως ο πολύ σοβαρός του τραυματισμός στον αχίλλειο τένοντα τον άφησε εκτός αγωνιστικής δράσης για περισσότερα από δύο χρόνια. Η συμμετοχή του Χρήστου Πατσατζόγλου θα μπορούσε να θεωρηθεί «σίγουρη» αφού αγωνίστηκε στα προκριματικά και είχε πολύ μεγάλο χρόνο συμμετοχής στον Ολυμπιακό, αλλά και λόγω της «ανομβρίας» στη θέση του δεξιού μπακ στην οποία μοναδική - αλλά αξιόπιστη- λύση ήταν εκείνη του Γιούρκα Σεϊταρίδη.
Ο «Πάτσα» ωστόσο ήταν κομμάτι της Εθνικής στα προκριματικά αλλά και την τελική φάση του Euro 2008, όπως και σε εκείνη του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010 στη Νότια Αφρική.
Αριστερό μπακ-χαφ: Γρηγόρης Γεωργάτος
Πιθανότατα ο κορυφαίος αριστερός μπακ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Γρηγόρης Γεωργάτος ήταν από τους πρώτους γηγενείς ποδοσφαιριστές που διέπρεψαν στο εξωτερικό, φορώντας τη φανέλα της Ίντερ, ενώ εντός συνόρων διέγραψε σπουδαία καριέρα, αρχικά με τη φανέλα της Παναχαϊκής και εν συνεχεία με εκείνες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ. Συνδεδεμένος κυρίως με την «ερυθρόλευκη» ο Γεωργάτος είχε όλα τα στοιχεία εκείνα που ήθελε ένας προπονητής για τη θέση του αριστερού μπακ.
Με την Εθνική ομάδα αγωνίστηκε σε 35 παιχνίδια από το 1995 μέχρι και το 2001 πετυχαίνοντας 3 τέρματα. Παρόλα αυτά η έλευση του Ότο Ρεχάγκελ άλλαξε τα δεδομένα και τα «πειράματα» του Γερμανού στο ντεμπούτο του με τη Φινλανδία και τη βαριά ήττα με 5-1 οδήγησαν τον «Γκεό» στην απόφαση να αποχωριστεί το εθνόσημο. Θυμίζουμε ότι ο Γεωργάτος σε εκείνο το ματς είχε αγωνιστεί για μεγάλο διάστημα ως κεντρικός αμυντικός, ενώ ήταν εκείνος που πιστώθηκε την ασίστ στο γκολ του Γιώργου Καραγκούνη.
Αμυντικά χαφ: Άκης Ζήκος-Ιεροκλής Στολτίδης
Μπορεί η μεγάλη απορία εδώ και χρόνια να περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα: «Πως γίνεται να πήραμε το Euro» όμως αν το καλοσκεφτούμε υπάρχει ακόμη ένα ερωτηματικό το οποίο πλανάται τα τελευταία 19 χρόνια: «Γιατί δεν πήρε τον Στολτίδη και τον Ζήκο ο Ρεχάγκελ;».
Απάντηση δεν έχουμε ούτε εμείς, αλλά σίγουρα οι δυο Έλληνες χαφ με βάση τα τρομερά πράγματα που έκαναν τη σεζόν 2003-04 θα άξιζαν να έχουν το μετάλλιο του πρωταθλητή Ευρώπης στο σπίτι.
Ο «Ιέρο» αποχώρησε τον Ιούλιο του 2003 από τον Ηρακλή για λογαριασμό του Ολυμπιακού και πήρε κατευθείαν φανέλα βασικού. Αριστεροπόδαρος, με αντίληψη του χώρου, εξαιρετικές αμυντικές αρετές και... τρομακτική ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι πιθανότατα έπεσε «θύμα» της αστάθειας που επικράτησε στους «ερυθρόλευκους» εκείνη τη σεζόν με τις αλλαγές στην τεχνική ηγεσία. Μόλις έξι φορές διεθνής με την Εθνική ανδρών, ο Στολτίδης απουσίασε από την αποστολή, παρά τις 39 εμφανίσεις και τα δέκα γκολ στην παρθενική του σεζόν στο λιμάνι.
Ιδανικός παρτενέρ για τον Ιεροκλή Στολτίδη, δεδομένα θα μπορούσε να ήταν ο Άκης Ζήκος. Παίκτης της Μονακό ήδη για δύο χρόνια και φιναλίστ με την ομάδα του Ντιντιέ Ντεσάμπ στον χαμένο τελικό του Champions League από την Πόρτο, έχασε τη θέση του για έναν αδιευκρίνιστο λόγο.
O Zήκος θυμίζουμε ότι είχε ήδη αγωνιστεί με το Εθνόσημο 18 φορές με τελευταία του εμφάνιση εκείνη απέναντι στην Κύπρο και τη φιλική ήττα με σκορ 2-1. Μάλιστα ρεπορτάζ της εποχής εκείνης ανέφεραν ότι στο συγκεκριμένο ματς ο Ρεχάγκελ, ζήτησε από τον έμπειρο χαφ να περάσει στον αγωνιστικό χώρο ως αλλαγή στο 85', με τον Ζήκο να αρνείται.
Σε συνέντευξη του το 2007 ο Άκης Ζήκος είχε αναφέρει αναφορικά με την απουσία του:
«Θέλω να ρωτήσω τον Ρεχάγκελ και θέλω να μου απαντήσει. Εγώ περίμενα κάποια στιγμή να απαντήσει, αλλά δεν το έκανε ποτέ, ίσως να μην έχει να πει και αυτός κάτι. Το να βγει όμως και να πει ακόμα και σήμερα ότι δεν μου κάνει ο Ζήκος ως ποδοσφαιριστής εμένα θα με ικανοποιούσε και θα μου έλυνε τελικά και την απορία.».
Επιτελικός μέσος-επιθετικός: Νίκος Λυμπερόπουλος
Ένας από τους πιο αξιοσέβαστους και ταλαντούχους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Ο Νίκος Λυμπερόπουλος χαρακτηρίστηκε ως «παιδί-θαύμα» από τους φιλάθλους στα τέλη της δεκαετίας του 1990 όταν και μεταπήδησε στον Παναθηναϊκό από την Καλαμάτα. Με το «τριφύλλι» έκανε σπουδαίες σεζόν από το 1996 μέχρι και το 2003, ενώ στη συνέχεια αποκτήθηκε ως ελεύθερος από την ΑΕΚ.
Ο Καλαματιανός επιθετικός που μπορούσε να αγωνιστεί και σε ρόλο «δεκαριού» ορισμένες φορές υπήρξε μέλος της Εθνικής ομάδας από το 1996 μέχρι και το 2012 πραγματοποιώντας την τελευταία εμφάνιση στο Euro εκείνης της σεζόν. Παρόλα αυτά το «ξεπέταγμα» του Δημήτρη Παπαδόπουλου στον Παναθηναϊκό αλλά και οι παρουσίες του Ντέμη Νικολαϊδη, του Ζήση Βρύζα και του «χρυσού» σκόρερ στον τελικό με την οικοδέσποινα, Άγγελου Χαριστέα, αποδείχθηκαν τροχοπέδη για την παρουσία του στα γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004.
Σέντερ φορ: Λάμπρος Χούτος-Νίκος Μαχλάς
Οι ίδιες αιτίες που άφησαν εκτός τον Νίκο Λυμπερόπουλο, πιθανότατα να ίσχυσαν τότε και για τους Νίκο Μαχλά και Λάμπρο Χούτο.
Αφενός μιλάμε για τον στράικερ που το 1993 «σφράγισε» την πρόκριση της Εθνικής στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου των ΗΠΑ, με το γκολ απέναντι στην Ρωσία και που πέντε χρόνια αργότερα παρέλαβε το Χρυσό Παπούτσι λόγω των 34 γκολ που πέτυχε στην Eredivisie με τη φανέλα της Φίτεσε. Ο Νίκος Μαχλάς ήταν αδιαμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς εκείνων των χρόνων, με πολυετή καριέρα στην Ολλανδία με τη φανέλα του Άγιαξ, αλλά και παρουσία στην Ισπανία για λογαριασμό της Σεβίλλης.
O Nίκος Μαχλάς αγωνίστηκε στην Εθνική για 9 χρόνια, κατέγραψε 61 συμμετοχές, βρίσκοντας δίχτυα 18 φορές, όμως τα 13 γκολ σε 32 εμφανίσεις με τη φανέλα του Ηρακλή την περίοδο 2003-04 δεν αρκούσαν στον Ότο Ρεχάγκελ για να τον συμπεριλάβει στην αποστολή.
Κλείνουμε με τον Λάμπρο Χούτο. Αρκετά υποτιμημένος ποδοσφαιριστής παρά την πρώιμη και άκρως διδακτική του πορεία σε Ρόμα και Ολυμπιακό. Ο βραχύσωμος στράικερ διέθετε εξαιρετικές ικανότητες, με την ταχύτητα και την ευκολία στην εκτέλεση να είναι διακριτές. Η τετραετία 2000-2004 στον Πειραιά αποτέλεσε για τον Χούτο το «σκαλοπάτι» για να πάρει την σπουδαία μεταγραφή στην Ίντερ το καλοκαίρι που η Εθνική μας κατακτούσε το Euro στην Πορτογαλία.
Με το Εθνόσημο είχε μόλις δέκα συμμετοχές, με τελευταία εκείνη κόντρα στη Σουηδία στο πλαίσιο φιλικής αναμέτρησης έναν χρόνο πριν το έπος της Πορτογαλίας. Μάλιστα όπως πολλοί άλλοι και ο ίδιος ο Λάμπρος Χούτος αγωνίστηκε σε αναμετρήσεις των προκριματικών με αντιπάλους την Ισπανία στη Σαραγόσα και την Ουκρανία στη Λεωφόρο.
