Υπάρχει κερδισμένος στην ισοπαλία; (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Υπάρχει κερδισμένος στην ισοπαλία; Ο Παναθηναϊκός θα μπορεί να νιώθει ευχαριστημένος που δεν κατάφερε, παρά τις ελλείψεις που είχε, να νικήσει τον Ολυμπιακό, ιδιαίτερα του δεύτερου μέρους, όταν παρουσιάστηκε ασύνδετος και κουρασμένος, και να μπει με το δεξί στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος; Από την άλλη, ο Ολυμπιακός μπορεί να νιώθει ικανοποιημένος που δεν κατόρθωσε να νικήσει έναν Παναθηναϊκό σχεδόν αποδεκατισμένο, με τον Μόρις, τον Ιβανσιτς και τον Σαλπιγγίδη στις κερκίδες των επισήμων θεατές, τον Λεοντίου και τον Μάτος να αποχωρούν τραυματίες και χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή του Νίνη; Οποιος απαντήσει σε αυτά τα δύο ερωτήματα, τότε σίγουρα έχει λύσει τον γρίφο του πρώτου ντέρμπι του πρωταθλήματος. Το πρώτο ημίχρονο έδειχνε τον Ολυμπιακό να πατάει καλύτερα στο γήπεδο, να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για γκολ, να φτάνει σχεδόν μέχρι την πηγή και το δοκάρι του Λούα Λούα να του στερεί το νερό. Ο Παναθηναϊκός μόνο από στημένες φάσεις θα μπορούσε να απειλήσει. Και λέω «θα», διότι αν βάλετε σε λειτουργία το ριπλέι του μυαλού σας θα διαπιστώσετε ότι όλες οι στημένες μπάλες ήταν κακοχτυπημένες, με αποτέλεσμα να μην απειλούν τον Ολυμπιακό. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός έδειχνε ασύνδετος. Οι γραμμές του δύσκολα επικοινωνούσαν, με αποτέλεσμα να βρίσκονται και δύσκολα. Στο δεύτερο ημίχρονο, το σκηνικό άλλαξε. Ο Ολυμπιακός έδειξε κουρασμένος και ο Παναθηναϊκός αντέταξε το πάθος και τη δύναμή του, στοιχεία που δεν αποδείχθηκαν όμως ικανά να αλλάξουν τον ρου του παιχνιδιού. Από ένα σημείο βέβαια κι έπειτα, αυτό που βλέπαμε δεν ήταν ποδοσφαιρικός αγώνας, αλλά το σίριαλ «Στην Εντατική», με τους παίκτες του «τριφυλλιού» να πρωταγνωστούν. Υπό αυτές τις συνθήκες, αδύνατον ένα ντέρμπι να έχει ρυθμό. Πάντως, αποδείχτηκε για ακόμα μία φορά ότι ένα τέτοιο παιχνίδι κρίνεται λιγότερο στην τακτική και περισσότερο στο πάθος, την προσωπικότητα και στις τεχνικές αρετές ορισμένων παικτών.