Ο Σκόκο είναι η διαφορά!

Στο πρώτο γκολ μετράει τα βήματά του και φτάνει στην μπάλα την κατάλληλη στιγμή. Κρατάει το σώμα του σταθερό και τεντώνει το πόδι του ώστε να βρει την μπάλα πριν σκάσει στο έδαφος με το εξωτερικό του παπουτσιού του. Το τέλειο σουτ. Ο Νικοπολίδης τεντώνεται, αλλά είναι αδύνατον ν' αλλάξει την πορεία της. Τα δίχτυα πίσω του την έχουν ήδη υποδεχθεί. Ο φωτεινός πίνακας στο γήπεδο Καραϊσκάκη τον χρίζει σκόρερ: Σκόκο!

Δεν ξέρω αν ήθελε να σκοράρει τη δεύτερη φορά. Κάποιοι λένε όχι, κάποιοι άλλοι πιστεύουν το αντίθετο. Το θέμα είναι ότι «διάβασε» τη φάση. Είδε τον Νικοπολίδη έξω από το τέρμα, υπολόγισε ότι ο άνεμος είναι σύμμαχος και επιχείρησε να κάνει το δικό του. Δικαιώθηκε, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές που μια λάμψη φωτίζει το μυαλό του. Γι' αυτό γουστάρω τον Σκόκο!

Γιατί περιμένω να με εκπλήξει. Ως επί το πλείστον ευχάριστα. Σπάνια το περιμένεις από κάποιον ποδοσφαιριστή, ακόμα πιο σπάνια το βλέπεις να γίνεται. Είναι, όμως, από τους βασικούς λόγους για να πας στο γήπεδο ή να παρακολουθήσεις έναν αγώνα από την τηλεόραση. Το απρόβλεπτο από έναν παίκτη που θα ομορφύνει το παιχνίδι και θα σε κάνει να πεις ότι άξιζε τον κόπο να το παρακολουθήσεις.

Για μένα είναι ο καλύτερος ξένος όσον αφορά την ποιότητα από αυτούς που αγωνίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν έχει διάρκεια, θα ισχυριστεί με ευκολία κάποιος. Σωστά, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι δεν παίζει μπάσκετ, αλλά ποδόσφαιρο. Δύσκολα ένας παίκτης από μόνος του μπορεί ν' αλλάξει τα δεδομένα, όπως στο μπάσκετ. Λογικό, λοιπόν, να επηρεάζεται από τη συνολική μέτρια εικόνα της ομάδας του. Οταν το σύνολο στο οποίο συμμετέχεις δεν έχει διάρκεια, η μπάλα παίρνει κι εσένα…

Ομως ο Σκόκο μπορεί να κάνει τη διαφορά ακόμα κι όταν γύρω του οι συμπαίκτες του κινούνται σε ρηχά νερά. Δεν περιμένει να δουλέψει η ομάδα γι' αυτόν. Ξέρει από μόνος του τι να κάνει. Εχει αυτονομηθεί. Και γι' αυτό διακρίνεται. Ο καλύτερος ξένος του πρωταθλήματος φέτος είναι ο Σισέ, λένε οι περισσότεροι. Αυτός σκοράρει σχεδόν σε κάθε ματς, αυτός είναι που κάνει τη διαφορά στον Παναθηναϊκό του σήμερα. Να μια καλή περίπτωση, αυτή του Γάλλου στράικερ, για να την παραλληλίσεις με αυτή του Αργεντινού.

Ο Σισέ, παρά το μουδιασμένο του ξεκίνημα, αποδείχθηκε πολύ καλός. Μόνο που όλη η ομάδα έχει μάτια μόνο για την πάρτη του. Αυτόν σημαδεύουν, σε αυτόν πρέπει να φτάσει η μπάλα την κατάλληλη στιγμή για να έχει το ματς ευτυχή κατάληξη για τους «πράσινους». Ο Σισέ δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να τους βγάζει ασπροπρόσωπους. Δεν είναι λίγο. Μόνο που με τον Σκόκο το σενάριο λόγω θέσης είναι διαφορετικό. Ολες οι μεγάλες στιγμές του είναι προσωπικές ενέργειες, ατομικές προσπάθειες. Αυτός είναι η έμπνευση, αυτός τα χρώματα, αυτός η δημιουργία.

Θυμηθείτε το γκολ με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, που τρύπησε σπάζοντας το κορμί του και ντριμπλάροντας συγχρόνως όλη την άμυνα του αντιπάλου. Το γκολ με τον Αρη, που μόνος του το σκέφτηκε και μόνος του το ολοκλήρωσε. Τα γκολ στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό αλλά κι αυτά που σημείωσε την περσινή περίοδο. Ο Σκόκο δεν κάνει απλώς τη διαφορά, αλλά με τα προσόντα του είναι ο ίδιος η διαφορά. Το πόσο επωφελής μπορεί ν' αποδειχθεί για την ομάδα του αυτή η ανωτερότητα που διακρίνει το παιχνίδι του δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο, αλλά κυρίως από τις ικανότητες και τα κέφια αυτών που τον πλαισιώνουν.