Το Χαριλάου τότε, το «Κλ. Βικελίδης» σήμερα!

Ολοι στον Ολυμπιακό έχουν να λένε για τον φανατισμό που υπήρχε στις κερκίδες του «Κλεάνθης Βικελίδης» αλλά και για το πάθος των παικτών του Αρη καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Δεν έχουν άδικο να απορούν. Και τα δύο αυτά στοιχεία λείπουν εδώ και καιρό, για να μην πω χρόνια από την ομάδα.

Αν ρίξουμε, όμως μια ματιά στο παρελθόν, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι, ανεξάρτητα από την ποιότητα παικτών που κατά καιρούς φόρεσαν τη φανέλα του Αρη, το πάθος και η πίστη στη νίκη ήταν οι πρώτες ύλες για διακρίσεις. Και, φυσικά, η «καυτή» έδρα. Δεν υπάρχουν βετεράνος ποδοσφαιριστής, συνοδός ή γενικός αρχηγός που να έχω συζητήσει μαζί του και να μη μου εξομολογηθεί τον «φόβο» του για την έδρα του Αρη.

Ο Τάσος Μητρόπουλος, τον οποίο καθόλου τυχαία δεν τον αποκάλεσαν «Ράμπο» των γηπέδων, κάποτε σε μια κουβέντα που είχαμε μου εξομολογήθηκε ότι το Χαριλάου ήταν το χειρότερό του. Αν μπορούσε να διάλεγε ένα παιχνίδι για να μην παίξει, θα ήταν αυτό.

Αγγλικό γήπεδο, με τον αγωνιστικό χώρο να τερματίζει μόλις ένα μέτρο από τις κερκίδες και τους φιλάθλους παλιότερα να κρέμονται σαν τα τσαμπιά από τα κάγκελα, θα έπρεπε να τρέχει πολύ κρύο αίμα στις φλέβες σου για να παραμείνεις ψύχραιμος και συγκεντρωμένος στο παιχνίδι σου.

Ο κόσμος φρόντιζε να σε αποσυντονίσει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη θύρα 3, η οποία πάντα φιλοξενούσε το φανατικότερο κομμάτι των οπαδών, αλλά σε όλο το γήπεδο και όλες τις θύρες. Από πουθενά δεν μπορούσες να ξεφύγεις ή να ησυχάσεις.

Το μεγάλο πρόβλημα το αντιμετώπιζαν κυρίως οι πλάγιοι, όπως τους αποκαλεί ο Κώστας Νικολακόπουλος. Δεν είναι τυχαίο ότι παλαιότερα ο Αρης δύσκολα προδιδόταν από εσφαλμένες υποδείξεις των βοηθών. Σκεφτόντουσαν πολύ για να σηκώσουν τη ρημάδα τη σημαιούλα. Δεν ήταν κι εύκολο! Ξαφνικά βάραιναν τόσο το κοντάρι όσο και το πανί. Συνήθως οι διαιτητές, που είχαν μια απόσταση ασφαλείας, αναλάμβαναν να τελειώσουν τις επίμαχες –κατά Βαρούχα– φάσεις.

Τον τελευταίο καιρό η έδρα του Αρη παραμένει ζεστή, ενθουσιώδης, αλλά όχι φανατισμένη. Ο κόσμος συμμετέχει, παροτρύνει, αλλά αδυνατεί να διαμορφώσει αποτέλεσμα, όπως έκανε στο ματς με τον Ολυμπιακό. Τον δικαιολογώ. Δεν έχει μαζέψει λίγες πίκρες στο τσουβάλι της υπομονής. Η προσέλευση, όμως, του κόσμου παραμένει σταθερή και κρίνεται τηρουμένων των αναλογιών αντιστρόφως ανάλογη με τις διακρίσεις της ομάδας.

Αλλά αυτό έχει να κάνει με την τρέλα των οπαδών της ομάδας, την οποία αν δεν τη ζήσεις από κοντά, δύσκολα θα καταλάβεις τι τους κάνει κάθε φορά που αγωνίζεται ο Αρης να ακολουθούν σχεδόν σαν υπνωτισμένοι τη διαδρομή που θα τους οδηγήσει στην Παπαναστασίου!

Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει ο Κούπερ, όχι γιατί δεν τον θεωρώ αξιόλογη περίπτωση για τον Αρη, το αντίθετο μάλιστα, αλλά γιατί από αποτυχίες μεγάλων ονομάτων της προπονητικής στη χώρα μας είμαστε χορτασμένοι. Αυτό, όμως, που ξέρω –όχι από ένστικτο αλλά εμπειρικά– είναι ότι στον Αρη οφείλουν να ξαναχτίσουν την έδρα. Τις περισσότερες απώλειες εκεί τις μετρά. Και σε αυτό οφείλουν να συνδράμουν από κοινού παίκτες και οπαδοί. Αν ξανακάνει ο Αρης το «Κλεάνθης Βικελίδης»... κλουβί, τότε ο δεύτερος γύρος θα μεταμορφωθεί σ' έναν ανελκυστήρα με κατεύθυνση μόνο προς τα πάνω.