Διεθνές Ποδοσφαιρικό Ταμείο (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Ο πρόεδρος της ΕΠΟ, Βασίλης Γκαγκάτσης, μίλησε χθες στον SuperΣΠΟΡ FΜ 94,6 και τον Νίκο Τζαντζαρά. Στην ερώτηση για τον αιφνίδιο θάνατο του Αντόνιο Πουέρτα απάντησε τα εξής: «Εχουμε δύο περιστατικά, ένα που έγινε στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών προ τριετίας με τον Φοέ και αυτό που έγινε χθες. Στους καιρούς που ζούμε και στην προσπάθεια που κάνουμε να κερδίσουμε όλοι μας, ποδοσφαιριστές, ομοσπονδίες κ.λπ., γίνονται πράγματα ανορθόδοξα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε τις παραινέσεις προς τους ποδοσφαιριστές και να τους υποβάλλουμε τακτικά σε εξετάσεις. Το καλεντάρι, που θέλει να δίνουν κάθε εβδομάδα οι ποδοσφαιριστές δύο και τρεις αγώνες, χωρίς να υπολογίζουμε τις προπονήσεις, δεν είναι λογικό. Είναι μια συζήτηση που θα πρέπει να γίνει στην ΟΥΕΦΑ. Καθένας από την πλευρά του πρέπει να συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε και μέτρα να λαμβάνονται και οι ποδοσφαιριστές να μην οδηγούνται σε διαδικασίες που τους οδηγούν στην καταστροφή. Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε κάπως διαφορετικά».

Σπάνιο, αλλά θα συμφωνήσω με τον κ. Γκαγκάτση. Χαίρομαι ειλικρινά που ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας της πρωταθλήτριας Ευρώπης δεν ψάχνει να βρει φτηνές δικαιολογίες, δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του, όπως πολλοί ομόλογοί του έπραξαν στο παρελθόν, και λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Λόγω της θέσης του, τον τιμά ιδιαιτέρα αυτή η στάση. Φτάσαμε στο σημείο οι ποδοσφαιριστές να πέφτουν στους αγωνιστικούς χώρους σαν τις μύγες. Και το χειρότερο είναι ότι δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσοι την έχουν «πηδήξει» στο παραπέντε. Ισως να μη γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι και τυχόν οργανικές ανωμαλίες στο παρελθόν να τις έχουν αποδώσει στην έντονη προπόνηση ή το στρες. Ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ έχει τεράστιες ευθύνες και στο μέλλον θα έχει ακόμα περισσότερες. Από τον Πλατινί, ο κόσμος που αγαπάει το ποδόσφαιρο, το παιχνίδι αυτό καθαυτό, που έχει σιχαθεί την άκρατη και αλόγιστη εμπορευματοποίησή που οδηγεί σε τέτοια τραγικά περιστατικά, περιμένει λύσεις. Και αυτό διότι ο Πλατινί υπήρξε ποδοσφαιριστής, από τους κορυφαίους μάλιστα στον πλανήτη, συνεπώς γνωρίζει τις πραγματικές και όχι τις εργαστηριακές αντοχές ενός ποδοσφαιριστή, ακόμα και σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Η ΟΥΕΦΑ το έχει παρακάνει. Εχει μεταβληθεί σε έναν κυνικό οργανισμό, που επιφανειακά ενδιαφέρεται για το ποδόσφαιρο, αλλά ουσιαστικά μόνο για τα οικονομικά μεγέθη που εισπράττει από αυτό. Τον ποδοσφαιριστή τον αντιμετωπίζει μόνο ως μέσο, ως εργαλείο. Για τη στάση της ευθύνη φέρουν και οι μεγάλοι σύλλογοι, που καλόμαθαν στα χρήματα. Κάποιοι σύλλογοι κατά καιρούς μπόρεσαν και σήκωσαν το ανάστημά τους, αλλά απομονώθηκαν. Το κακό όμως δεν αργεί να γίνει. Η ΟΥΕΦΑ στις μέρες μας παράγει περισσότερο ποδόσφαιρο από αυτό που μπορεί πλέον να αφομοιώσει ο μέσος τηλεθεατής. Πώς να ανταποκριθεί σε αυτή τη μαζικότατη παραγωγή ένας αθλητής χωρίς βοηθήματα; Σίγουρα ο Πλατινί την τραγική αυτή κατάσταση την κληρονόμησε. Ο προκάτοχός του, ο Σουηδός Γιοχάνσον, φέρει για μένα τη μεγαλύτερη ευθύνη όσον αφορά τον γιγαντισμό των ευρωπαϊκών διοργανώσεων (δύο γύροι ομίλων στο Τσάμπιονς Λιγκ!), αλλά και για τη χάραξη μιας πολιτικής χωρίς ηθικούς και συναισθηματικούς ενδοιασμούς (βλέπε περιπτώσεις Γιουγκοσλαβίας στο Εuro του '92, αλλά και Γιουβέντους με τα φάρμακα). Αν ο Πλατινί δεν δραστηριοποιηθεί και δεν προχωρήσει σε ρηξικέλευθες προτάσεις, θα βρεθεί αυτός υπόλογος, όχι μόνο για τη δική του αδράνεια, αλλά και για συσσωρευμένες αμαρτίες χρόνων.

Ερχεται κι άλλος Μανού!

Ο Γαλλοϊσπανός πολέμιος της παγκοσμιοποίησης τραγουδοποιός Μανού Τσάου έρχεται και πάλι στη χώρα μας. Εντός των ημερών θα ανακοινωθεί η ημερομηνία της συναυλίας του. Αυτό που γνωρίζουμε για την ώρα είναι ότι στις 27 Σεπτέμβρη παρουσιάζεται στη χώρα μας η νέα του δουλειά. Από τη συνέντευξή του, που επιμελήθηκε για το «Κ» της Κυριακάτικης «Καθημερινής» ο Γιάννης Κολοβός, διαλέγω τρεις απαντήσεις που μου έκαναν εντύπωση:

• Γιατί οι Γάλλοι δεν ψήφισαν Ρουαγιάλ; Φοβήθηκαν να εκλέξουν γυναίκα πρόεδρο;

«Οχι φυσικά. Πιστεύω πως το πρόβλημα βρίσκεται στη γήρανση του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Η Ευρώπη γερνά και τα ΜΜΕ εκφοβίζουν τους ηλικιωμένους, οι οποίοι φοβούνται τους νέους, φοβούνται τις αλλαγές, φοβούνται τους ξένους, κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και τρομοκρατούνται από τη βία που παρουσιάζει. Ψηφίζουν δε όλο και πιο συντηρητικά. Δεν υπάρχουν νέοι στην Ευρώπη και στον "Πρώτο Κόσμο", μόνο στον "Τρίτο Κόσμο" υπάρχει νεολαία και εκεί βρίσκεται το μέλλον του πλανήτη».

• Τον Τσάβεζ πώς τον βρίσκεις;

«Ποτέ δεν γνώρισα κάποιον καλό πρόεδρο, όμως θα μπορούσα να πω με βεβαιότητα πως δεν είναι ο χειρότερος που γνώρισε η Βενεζουέλα -πιθανότατα είναι ο καλύτερος των τελευταίων 20 ετών. Είχα πάει παλιότερα με τους Magno Negra και ξαναπήγα πέρυσι. Κάτι έχει αλλάξει στις φτωχογειτονιές του Καράκας: υπάρχουν φάρμακα, η εκπαίδευση βελτιώθηκε, οι αρχές εμπιστεύονται τη νεολαία. Οι διοργανωτές των συναυλιών ήταν νέοι άνθρωποι και όταν έπαιξα στην Ουάσιγκτον ήρθε στη συναυλία όλη σχεδόν η πρεσβεία της Βενεζουέλας! Κανείς δεν ήταν πάνω από 35! Δεν μου αρέσει που οι ειδήσεις που φτάνουν στην Ευρώπη σχετικά με τη χώρα αυτή παραμορφώνουν την πραγματικότητα ή επικεντρώνουν μόνο στα δεινά, αγνοώντας την πρόοδο που έχει επέλθει».

• Προφανώς η Δύση ανησυχεί μήπως προκύψει μια σοσιαλιστική Νότια Αμερική...

«Ομως μπαίνει και το θέμα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Ούτε η Κούβα είναι παράδεισος, πρέπει όμως να αναφέρεις και τα κακά και τα καλά. Δεν χαίρομαι καθόλου που στην Κούβα υπάρχουν άνθρωποι που φυλακίστηκαν για τις ιδέες τους, όμως είναι η μόνη χώρα στη Λατινική Αμερική που δεν δολοφονούνται παιδιά στον δρόμο».

Το μακρυγιαννικό «εγώ»

Τι σημαίνει Ελληνας και τι ελληνικότητα; Τι σημαίνει πολιτισμός; Κρύβουμε μέσα μας αδιαπραγμάτευτες ελληνικές αλήθειες. Επειδή διανύουμε προεκλογική περίοδο και σίγουρα θα ακούσετε διάφορα βαρύγδουπα και φτηνοπαραδοσιακά, γι' αυτό διαβάστε πώς η συγγραφέας της «Αρχαίας Σκουριάς» και της «Ουράνιας Μηχανικής», Μάρω Δούκα, απαντά σχετικά στην Αννα Γριμάνη στο «Κ» της Καθημερινής.

• Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

«Ούτε αίσθημα ούτε συνείδηση. Απλώς υπάρχει, εάν και όσο υπάρχει αβίαστα στη ζωή μας, όπως αβίαστα οφείλει να κυλάει το ποτάμι προς τη θάλασσα. Και είναι η σχέση μας με τη γλώσσα και η συνομιλία μας με τον χρόνο».

• Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας της νέας εποχής ή μένει προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;

«Ο πολιτισμός δεν παράγεται. Καλλιεργείται και ευδοκιμεί αναπόσπαστος από τον περιβάλλοντα χώρο του. Γιατί πολιτισμός, βέβαια, δεν είναι μόνο τα μεγάλα και τα σπουδαία, πολιτισμός είναι και οι φωτιές που ανάβουμε και καίμε τα δάση, πολιτισμός είναι και ο τρόπος που σβήνουμε τις φωτιές».

• Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.

«Ολοι έτρωγαν και έπιναν στο πανηγύρι του Αϊ-Γιαννιού και ο στρατηγός Μακρυγιάννης, δεκατετράχρονο παλικαράκι τότε, έστεκε παρακεί ντροπιασμένος, γιατί τον είχε ξυλοφορτώσει δημόσια ένας συγχωριανός του. Και αυτή την ντροπή άλλον κριτή δεν ήβρε να την πει και να τον δικαιώσει παρά τον Αϊ-Γιάννη. Μπαίνει νύχτα στην εκκλησία, κλείνει την πόρτα κι αρχινά τα κλάματα με μεγάλες φωνές και μετάνοιες: "Τι είναι αυτό πού 'γινε σ' εμένα, γομάρι είμαι να με δέρνουν;”. Και τον παρακαλεί να του δώσει άρματα καλά και ασημένια και δεκαπέντε πουγκιά χρήματα και αυτός θα του φτιάξει ένα μεγάλο καντήλι ασημένιο. Κι έτσι "με τις πολλές φωνές", καταλήγει, "κάμαμεν τις συμφωνίες με τον άγιο". Και περνούσαν τα χρόνια και πρόκοψε ο ξυλοδαρμένος έφηβος και πολέμησε τη νεκραναστημένη πατρίδα κι έμαθε γράμματα στα γεράματά του, γιατί δεν άντεχε να βλέπει το άδικο να πνίγει το δίκαιο κι αυτός να μην μπορεί να μας αφήσει γραμμένο ότι είμαστε εις το εμείς κι όχι εις το εγώ. Αυτό, λοιπόν, το μακρυγιαννικό "εγώ", που αναζητεί το "εμείς" για να υπάρξει, ήταν ανέκαθεν η αδιαπραγμάτευτη ελληνική μου αλήθεια».