Παίκτες-σκλάβοι Νο 2 (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Από το χθεσινό άρθρο μου με τίτλο Παίκτες-σκλάβοι (σκλάβοι των προπονητών) διευκρινίζω ορισμένα σημεία τα οποία θεωρώ βασικά. Αναφερόμουν, λοιπόν, κυρίως στους ποδοσφαιριστές της Τσέλσι, την ποιότητα των οποίων είναι αδύνατον να την αμφισβητήσει κάποιος γνώστης του ποδοσφαίρου, αλλά και σε αυτούς της Λίβερπουλ, των οποίων οι αρετές δύσκολα δεν αναγνωρίζονται. Δεν μπορείς, λοιπόν, να έχεις μια ομάδα με την ποιότητα των παικτών της Τσέλσι και να αποφασίζεις να παίξεις, όχι μόνο απέναντι στη Λίβερπουλ εκτός έδρας, αλλά απέναντι στον οποιονδήποτε αντίπαλο, με παράταξη 4-5-1. ΕΛΕΟΣ! Αν αυτό είναι το μοντέρνο ποδόσφαιρο, τότε χαλάλι σε αυτούς που το εμπνεύστηκαν. Και μη μου πείτε ότι υπήρχαν κόλπα και εναλλαγές, διότι όσοι παρακολούθησαν το ματς είδαν ένα 4-5-1 χτιστό και ακλόνητο, χωρίς ίχνος ποικιλίας. Αν ήμουν ο Ντρογκμπά, ειλικρινά θα πήγαινα στον πάγκο και θα έκανα κιμά τα μούτρα του Μουρίνιο. Ποιος είναι ο λόγος για να στέλνεις εξορία έναν παικταρά στην αντίπαλη περιοχή μόνο και μόνο για να πρεσάρει ψηλά; Αυτή είναι η δουλειά του επιθετικού; Ή, καλύτερα, μόνο αυτή; Να κάνει τι μόνος του και για ποιο λόγο να σπαταλά πολύτιμες δυνάμεις; Εχεις έναν ποδοσφαιριστή ικανό τη μισή ευκαιρία να την κάνει γκολ και δεν τον υποστηρίζεις βάζοντας όλη την ομάδα να παίξει επιθετικά; Συγγνώμη, αλλά δεν το καταλαβαίνω. Και μην προσπαθήσετε να μου το εξηγήσετε, διότι λογική δεν υπάρχει. Επειτα, ο Λαμπάρντ πού ήταν; Είναι δυνατόν τον Λαμπάρντ να τον χρησιμοποιείς πρωτίστως ως κόφτη και μετά όλα τα άλλα; Αν, φυσικά, προκύψουν! Τα ίδια ισχύουν και για τον Μαλουντά, που χαιρόσουν να τον βλέπεις στη Λιόν και στην Τσέλσι τον ψάχνεις. Οπως, επίσης, μου φαίνεται αδιανόητο ο Τζέραρντ να παίζει στη Λίβερπουλ τόσο πίσω. Να μην τον φέρνεις κοντά στην αντίπαλη εστία, με όπλα τα δυνατά και εύστοχα σουτ αλλά και τη διεισδυτικότητα που τον διακρίνει. Παίκτης με προσωπικότητα, με πάθος, με πολύ καλές ατομικές ενέργειες και κάνει τον χαμάλη. Ε, αδυνατώ να το δεχθώ αλλά και να το κατανοήσω. Δίπλα του, ο άχρωμος και άοσμος Αλόνσο προσποιείται τον κόφτη-μπαλαντέρ. Στον πρώτο ρόλο δεν υπάρχει, τον δεύτερο θα μπορούσε να τον ερμηνεύσει με επιτυχία ο Τζέραρντ, αν στη θέση του Ισπανού έπαιζαν ο Μασκεράνο ή ο Σισόκο, που ως κόφτες μετράνε. Βάζει γκολ η Λίβερπουλ και γυρίζει πίσω. Παραχωρεί γήπεδο πριν ακόμα την πιέσει η Τσέλσι και αποφασίζει να παίξει με δύο επιθετικούς όταν πια το μάτς έχει έρθει –όπως έχει έρθει...– στα ίσα. Παίκτες με την επίθεση στο αίμα τους, όπως ο Ράιτ-Φίλιπς και ο Τζο Κόουλ, ο ένας να παίζει δεξί μπακ και ο άλλος να έρχεται από τον πάγκο. Εμένα προσωπικά και πολλούς σαν εμένα, που αγάπησαν το ποδόσφαιρο παρακολουθώντας αγγλικούς αγώνες, μας ενδιαφέρει να δούμε θέαμα και όχι ανάπτυξη και πειραματισμούς σε συστήματα. Να δούμε την μπάλα να πηγαίνει πάνω-κάτω, κάτι που στη συγκεκριμένη αναμέτρηση συνέβη μόνο για δέκα λεπτά στο δεύτερο μέρος. Καθόλου τυχαίο ότι τότε ξεσηκώθηκε το «Ανφιλντ», που μέχρι εκείνη τη στιγμή έμοιαζε άδειο. Αυτές οι ομάδες τα δύο τελευταία χρόνια έχουν πετύχει πολλά. Λογικό, μια και έχουν ξοδέψει πολλά λεφτά. Αναρωτιέστε, όμως, πόσο περισσότερο θέαμα θα μας είχαν προσφέρει –και πόσο μας χρωστάνε...– αν έπαιζαν πιο επιθετικά, συνεπώς πιο ελεύθερα. Ισως να είχαν κερδίσει και περισσότερους τίτλους. Γι' αυτό, λοιπόν, από μια ομάδα σαν την Τσέλσι, την οποία κοουτσάρει ένας γιάπης προπονητής, αλλά και τη Λίβερπουλ, που λατρεύω να την καθοδηγεί ένας φοβιτσιάρης τεχνοκράτης, προτιμώ να δω τη Σάντερλαντ, την Τότεναμ, την Αρσεναλ ή τη μισητή Μάντσεστερ του γερο-Αλεξ.

Ν' αγιάσει το στόμα σου, Ερμή!

Ο πρέσβης της Κούβας, Ερμές Χερέρα Ερνάντες, μιλά στη «Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία» για τις σχέσεις τις χώρας του τόσο με την Ευρωπαϊκή Ενωση όσο και με τη Λατινική Αμερική.

«Επί προεδρίας Μπους οι σχέσεις μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση έγιναν δύσκολες. Επί 50 χρόνια δεν υποχωρήσαμε στους Αμερικανούς, θα το κάνουμε στους Ευρωπαίους; Βεβαίως, συζητούμε οποιοδήποτε ζήτημα, συμπεριλαμβανομένου αυτού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν δεχόμαστε να μας λένε πώς θα ζήσουμε στην Κούβα. Δεν σκοπεύουμε να εισαγάγουμε το ευρωπαϊκό μοντέλο. Η Ε.Ε. προσπαθεί να μεσολαβήσει ακόμα και στις διμερείς μας σχέσεις. Σε ό,τι αφορά πρώην σοσιαλιστές ηγέτες και σήμερα φιλοαμερικανούς, απαντούμε πως η Κούβα δεν πρόκειται να τους μιμηθεί. Είναι διαφορετικό πράγμα να δέχεσαι ιδέες και απόψεις και άλλο ένα σύνολο χωρών να σου επιβάλλουν το δικό τους μοντέλο. Ε, λοιπόν, δεν υπάρχει καμία ευρωπαϊκή χώρα που να μας εμπνέει».

«Για άλλες χώρες δεν έβγαλε η Ε.Ε. έγραφα στρατηγικής. Εκεί νομίζουν ότι πάνε καλά. Ποια είναι η χώρα στην οποία προσπαθούν να επιβληθούν οι Αμερικανοί; Είναι ντροπή για την Ευρώπη να επικρατεί η φωνή χωρών που είναι δεμένες στο αμερικανικό άρμα, όπως η Τσεχία».

«Σε αντίθεση με την Ευρώπη, οι σχέσεις μας (σ.σ.: των χωρών της Λατινικής Αμερικής) δεν καθορίζονται από την αγορά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποιούν διακρατικές συμφωνίες σαν "ευκαιρίες ανοιχτού εμπορίου". Το μόνο ελεύθερο είναι η ανεξέλεγκτη μετακίνηση χρήματος. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής εφαρμόζουν κοινά σχέδια κοινωνικής ανάπτυξης, που δεν βασίζονται στους οικονομικούς δείκτες, αλλά στα κέρδη που αποκομίζουν οι λαοί. Προβλέπονται χειρουργικές επεμβάσεις σε 6 εκατομμύρια κατοίκους της Λατινικής Αμερικής. Η Βενεζουέλα χρηματοδοτεί την οικοδόμηση κλινικών τις οποίες στελεχώνουν Κουβανοί γιατροί».

Πάνω σε κοινά σχέδια κοινωνικής ανάπτυξης θα πρέπει να κινηθούν και οι χώρες της Ε.Ε. Κοινά σχέδια που μοναδικό κριτήριό τους δεν θα είναι οι οικονομικοί δείκτες, αλλά η ανακατανομή του πλούτου στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Η γηραιά ήπειρος χρόνο με τον χρόνο μοιάζει υπέργηρη σε ιδέες και πολιτικές και όλο πιο δέσμια των αμερικανικών συμφερόντων. Λογικό, συνεπώς, να μην εμπνέει κανέναν. Οσο για την περίφημη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καλά θα κάνει να κοιτάξει τη δική της καμπούρα. Ας τα «ρίξει» πρώτα στον Πούτιν και στον Σαρκοζί και… αν υπάρχει λόγος, τότε ας ασχοληθεί και με την Κούβα.

Δεν έχουν τον θεό τους

Τρεις μέρες μετά την καταστροφική πυρκαγιά στη Νέα Πεντέλη, γράφει η Τάνια Γεωργιοπούλου στην «Καθημερινή»:

«Στην περιοχή της Κηφισιάς μεγάλο τμήμα των εκτάσεων που κάηκαν ανήκουν στην Ιερά Μονή Πετράκη, ενώ στην περιοχή των Μελισσίων και της Νέας Πεντέλης, στην Ιερά Μονή Πεντέλης. Στην πραγματικότητα, η Εκκλησία φέρεται να κατέχει μεγάλες εκτάσεις στο Πεντελικό Ορος, τυπικά όμως οι εκτάσεις αυτές δεν έχουν αναγνωριστεί ως ιδιωτικές. Παρ' όλα αυτά, τμήματα των εκτάσεων αυτών έχουν δοθεί σε συνεταιρισμούς και σε ιδιώτες, οι οποίοι με τη σειρά τους διεκδικούν τον αποχαρακτηρισμό τους από το δασαρχείο, ώστε να μπορέσουν να αξιοποιήσουν τις συγκεκριμένες εκτάσεις, δηλαδή να χτίσουν. Οπως λέει χαρακτηριστικά στην "Κ" δασικός: "Πολλές φορές στην Πεντέλη, όταν πάμε να αναδασώσουμε μια περιοχή, εμφανίζονται ιδιοκτήτες και μας εμποδίζουν να φυτέψουμε, οι οποίοι δεν γνωρίζαμε ότι διεκδικούσαν τη συγκεκριμένη έκταση". Στα Μελίσσια, πάντως, υπάρχει εθνικό κτηματολόγιο και αναμένεται η υπογραφή των δασικών χαρτών από τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, ώστε να πραγματοποιηθεί η ανάρτησή τους. Στη συνέχεια, βέβαια, μπορούν να κατατεθούν οι ενστάσεις των ιδιοκτητών. Πολλά από τα σπίτια που παραδόθηκαν στις φλόγες ήταν, όπως τονίζει ο δασάρχης Πεντέλης, "αυθαίρετα που είχαν κτιστεί μέσα στο δάσος"».

Αθάνατο ελληνικό κράτος. Κράτος τρόπος του λέγειν... Πιστεύω εις ένα Θεό, το χρήμα. Κάποιοι, όμως, όσο κι αν θέλουν να σταυροκοπιούνται και να επικαλούνται τα επουράνια, φαίνεται να μην έχουν τον θεό τους μπροστά στο οικονομικό όφελος.