Tetris... o Oλυμπιακός (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Στην αρχή της μεταγραφικής περιόδου, στον Ολυμπιακό μιλούσαν για ευέλικτο σχήμα 20 ποδοσφαιριστών και γι' αυτόν τον λόγο αποφάσισαν να ξεφορτωθούν όσους περίσσευαν. Καλύτερα, είπαν κάποιοι, γιατί αν δεν έφευγαν όλοι αυτοί η ομάδα δύσκολα θα προχωρούσε σε μεταγραφικές κινήσεις.

Ο κόσμος θα ζητούσε αμυντικό, «έχουμε αυτόν» θα απαντούσε η διοίκηση, χρειαζόμαστε επιθετικό, «μα ανανεώσαμε τον τάδε», θα ήταν πάλι η απάντηση και το πράγμα θα προχωρούσε κάπως έτσι, εις βάρος της ομάδας. Ωραία λογική, που όμως, για να είμαι ειλικρινής, δεν την καταλαβαίνω, αλλά τη δέχομαι υποκλινόμενος στην αθάνατη ελληνική πρακτική.

Μετά, λοιπόν, τις αποχωρήσεις άρχισαν να αγοράζουν. Αγοράζουν, αγοράζουν και τελειωμό δεν έχουν. Αγόρασαν τον Μπράβο, τον Γκαλέτι, τον Λεντέσμα, τον Κοβάσεβιτς, τον Νούνιες, τον Μήτρογλου, τον Αντζα, τον Σηφάκη και τον πιτσιρικά τον Παπαδόπουλο. Παραλίγο να ξεχάσω και τον Λούα Λούα... και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Τους μετρήσατε; Δέκα το άθροισμα, ζωή να 'χουν.

Ο Ολυμπιακός με τους «νέους» που ήρθαν, με αυτούς που σκοπεύουν να έρθουν (τουλάχιστον άλλοι δύο, συνεπώς 12 το σύνολο), αλλά και τους ήδη υπάρχοντες έχει ξεπεράσει κατά πολύ το φράγμα των 20 παικτών, του ευέλικτου δηλαδή ρόστερ για το οποίο μιλούσαν στην αρχή της μεταγραφικής περιόδου.

Σε λίγο θα πιάσουν το περσινό νούμερο του Σόλιντ –περίπου 30 ποδοσφαιριστές–, που κάποιοι θεωρούσαν –αλλά και θεωρούν ακόμα– υπερβολικό. Οπότε φτου κι απ' την αρχή. Θα αρχίσουν και πάλι το ξεφόρτωμα. Ηδη τα πρώτα ονόματα έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Από την άλλη, παίκτες έρχονται και οι θέσεις δεν γεμίζουν. Μόλις κλείνει μια μεταγραφή ανοίγει μια πληγή. Παίρνουν παίκτη στα χαφ, τους λείπει στα άκρα.

Αγοράζουν στα άκρα, ψάχνουν για το κέντρο. Κοιτάζουν να βρουν στόπερ, ανακαλύπτουν πρόβλημα αριστερά. Μόλις μπαλώσουν την τρύπα στο κέντρο της άμυνας, ανοίγει μία άλλη πάλι στα αριστερά, αλλά αυτή τη φορά στο κέντρο. Η ομάδα μοιάζει με tetris, τουβλάκια πέφτουν ασταμάτητα, αλλά οι τρύπες δεν καλύπτονται.

Η λογική, που δεν καταλαβαίνω, λέει ότι η ιστορία θα πάει έτσι μέχρι τέλους και όλα θα κριθούν... εκ του αποτελέσματος. Που σημαίνει ότι, αν όλα πάνε καλά στις πρώτες κρίσιμες αγωνιστικές και ειδικότερα στο ντέρμπι, τότε κανένας λόγος για ανησυχίες. Αν στραβώσει κάτι, τότε δεν μπορεί, κάποιος θα φταίει. Και αυτός ο κάποιος θα είναι πρόσωπο και όχι η νοοτροπία.

Η νοοτροπία και η φιλοσοφία που απορρέει από αυτή ποτέ δεν σφάλλουν στις ελληνικές ομάδες. Τα πρόσωπα φταίνε, αυτά και μόνο αυτά. Διότι με αυτά μπορείς να τα βάλεις, ενώ με τη νοοτροπία... κομμάτι δύσκολο. Το γέλιο, όμως, θα πέσει του χρόνου, όταν ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί να αγοράσει άλλους τόσους. Να μου το θυμηθείτε...

Ποτέ μία κι έξω!

Η πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού με βρήκε στο βορειότερο χωριό της Σίφνου, τη Χερσόνησο. Ανατολικά της, ξαπλωμένη στη θάλασσα, η Αντίπαρος κρατούσε αποστάσεις. Στο μικρό λιμανάκι του χωριού ο καύσωνας σκέπαζε τα πάντα. Εψαξα να βρω μια σκιά. Τα βήματά μου με οδήγησαν σε ένα παλιό εργαστήριο αγγειοπλαστικής, λίγα μόλις μέτρα από την ακτή. Περισσότερο από τα εκθέματα, το όνομα του παραδοσιακού εργαστηρίου ήταν αυτό που μου κίνησε την περιέργεια για να πλησιάσω. Εργαστήριο κεραμεικών «Η δύσκολη», έτσι ονομαζόταν. Μπαίνοντας με υποδέχθηκε πρώτα η δροσιά του χώρου και μετά ο ιδιοκτήτης, Κώστας Δεπάστας. Παρά τα χρόνια του –θα είχε πατήσει τα εβδομήντα– οι κινήσεις, αλλά κυρίως το βλέμμα του, παρέπεμπαν σε μια νιότη που αρνιόταν να παραδοθεί στη νομοτέλεια. Μου ζήτησε να καθίσω και μου παρουσίασε τα έργα του. Το τασάκι παντός καιρού με τη μορφή γουρουνιού, τη χλαμπούτσα, μια κούπα με στόμιο που αν δεν ξέρεις πώς να την κρατήσεις και πώς να πιεις το κρασί χύνεται πάνω σου, το μπουτσουνάρι, μια άλλη κούπα δικής του επινόησης. Στο τέλος μού έφερε μια μικρή κολονάτη κούπα που στο εσωτερικό της ξεπρόβαλε ενα εξόγκωμα σε σχήμα βουνού. Εκατοστά πριν από την κορυφή είχε ζωγραφίσει περιμετρικά μικρές άσπρες βούλες. Μου ζήτησε να βάλω νερό και να πιω. Τη γέμισα όλη μέχρι το στόμιο και καθώς την έφερνα στα χείλη μου το νερό άρχισε να κυλάει στα ρούχα μου. Ο κυρ-Κώστας γέλασε με το πάθημά μου, πήρε την κούπα στα χέρια του, τη γέμισε ξανά, αυτή τη φορά μέχρι τις βούλες, και μου την πρόσφερε. Ηπια και δροσίστηκα. «Δεν χρειάζεται να τη γεμίσεις όλη. Μέχρι τις βουλίτσες είναι αρκετό. Σιγά σιγά να πίνεις, να δροσίζεσαι. Αν διψάς κι άλλο, ξαναγέμισέ τη. Ποτέ μία κι έξω». Φεύγοντας πήρα μαζί μου την κούπα-συμβουλή για την ανθρώπινη απληστία. Ο καύσωνας άρχισε να υποχωρεί. Τουλάχιστον μέσα μου...

Συλλάβετέ τον!

Στο «Κ» της «Καθημερινής», σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Δήμητρα Γκαϊδατζή, ο Τζούλιαν Σαβουλέσκου, ο 44χρονος καθηγητής Εφηρμοσμένης Ηθικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης –ο επονομαζόμενος «αιρετικός της Οξφόρδης»– δηλώνει μεταξύ άλλων:

«Ηδη οι αθλητές προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι με πολλούς τρόπους, από βιταμίνες και hi-tech εξοπλισμό μέχρι υπερσύγχρονα μηχανήματα σε προπονητικά κέντρα. Γιατί να μην το κάνουν και με τα αναβολικά; Δεν μπορώ να δω ποιο είναι το ηθικό πρόβλημα».

«Σίγουρα δεν υπάρχουν 100% ασφαλή αναβολικά. Αλλά το ζήτημα δεν είναι εάν αυτά τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Το κρίσιμο σημείο είναι κατά πόσο η χρήση ενός αναβολικού για τη βελτίωση των επιδόσεων είναι ενάντια στο αθλητικό πνεύμα. Το να απαγορεύσει κανείς τα αναβολικά επειδή βελτιώνουν την απόδοση είναι σαν να λέμε ότι πρέπει να απαγορεύσουμε το αλκοόλ στα πάρτι επειδή αυξάνει την κοινωνικότητα. Οι άνθρωποι προσδιορίζουν τον αθλητισμό ως κάτι στο οποίο κανείς θα πρέπει να βασίζεται μόνο στα φυσικά του ταλέντα –και αυτός δεν είναι υποχρεωτικά ο τρόπος με τον οποίο θα πρέπει να τον προσδιορίσουμε».

«Η ιδέα της ασφάλειας εξαρτάται από την επίβλεψη –όπου έχεις ένα καλύτερα ελεγχόμενο σύστημα, τότε υπάρχει και μεγαλύτερη πιθανότητα αυτές οι ουσίες να είναι και πιο ασφαλείς. Η απαγόρευση πάντα αποτυγχάνει. Δεν μπορείς να απαγορεύσεις το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά όταν υπάρχει επιθυμία. Αυτό που πετυχαίνει είναι ο έλεγχος, όχι η εκδίωξη».

Ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία, θα πρόσθετα, είναι να τα παίρνουν –και μάλιστα χοντρά– οι εταιρείες που παρασκευάζουν τα «εξοπλιστικά» προγράμματα για τους αθληταράδες! Το τι κινδυνεύουμε να πάθουμε στο μέλλον από τους διάφορους «ανοιχτόμυαλους» επιστήμονες που θέλουν το καλό μας φρόντισαν να μας το δείξουν 20 χρόνια πριν οι Μόντι Πάιθονς με την ταινία τους «Brazil». Εκείνο, όμως, που αληθινά με ανησυχεί είναι τα επόμενα χρόνια μην χρειαστούμε εμείς αναβολικά για να αντιμετωπίσουμε τη «νέα ηθική» που έρχεται να στηρίξει τη νέα τάξη πραγμάτων...