Ο Νικόλας ξέρει (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Προχθές το βράδυ παρακολουθούσα στην ΕΤ3 την εκπομπή «Εκτός έδρας». Το θέμα της ήταν το θέατρο ορισμένων ποδοσφαιριστών προκειμένου να ξεγελάσουν τους διαιτητές και να πάρουν το πέναλτι.

Από την εκπομπή παρέλασαν πολλοί πρωταγωνιστές των ελληνικών γηπέδων, τώρα και παλαιότερα, στους οποίους είχε κατά καιρούς κολλήσει η ρετσινιά ότι έπεφταν με σκοπό να κοροϊδέψουν τον διαιτητή. Ολοι τους καταδίκασαν το φαινόμενο.

Θα μπορούσες και να το πάρεις σαν μια άτυπη δήλωση μετάνοιας. Μόνο ένας στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Ούτε αρνήθηκε το ένδοξο παρελθόν του ούτε φάνηκε διατεθειμένος να αλλάξει τακτική τώρα, ως προπονητής. Ο Νίκος Αναστόπουλος δεν μάσησε τα λόγια του και αφού εξήγησε στον ανυποψίαστο ρεπόρτερ ότι η δουλειά του δεν είναι να βγάζει ταλέντα, αλλά να παίρνει αποτελέσματα, τον άφησε να καταλάβει ότι δεν θα μάλωνε έναν ποδοσφαιριστή του που βουτάει, αλλά θα του εξηγούσε και τον τρόπο για να μην παίρνει κίτρινες κάρτες απ' τον διαιτητή.

Ο αξεπέραστος «Νικολό» –για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους– δεν είχε ανάγκη να βουτάει κάθε τρεις και λίγο μες στη μεγάλη περιοχή. Εκείνο τον καιρό ελάχιστοι ήταν οι αμυντικοί που μπορούσαν να τον σταματήσουν με τρόπο κανονικό πριν στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Τουλάχιστον ο ίδιος αυτό πιστεύει ακράδαντα. Επειδή, όμως, αγνοεί τη διπλωματική γλώσσα και γνωρίζει μόνο την ιδιότυπη γλώσσα του ποδοσφαίρου, ο άνθρωπος με το μουστάκι είπε αυτό που απαιτούν οι παράγοντες και τελικά ζητούν οι προπονητές.

Βρείτε μου έναν οπαδό ελληνικής ομάδας που να γιουχάισε ποδοσφαιριστή της ομάδας που υποστηρίζει επειδή έκανε θέατρο και εγώ θα του δώσω ένα εισιτήριο διαρκείας για να παρακολουθεί εφ' όρου ζωής τα παιχνίδια της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πιθανότατα στο «Θέατρο των Ονείρων» να υπάρχουν πολλοί που να διαφωνούν με το υπόλοιπο θέατρο. Οταν αυτό αντί για ηθοποιούς έχει πρωταγωνιστές ποδοσφαιριστές. Στις ελληνικές εξέδρες το θέατρο καταδικάζεται μόνο όταν το κάνουν οι αντίπαλοι. Οταν το κάνουν οι «δικοί μας» είναι μαγκιά και καλύπτεται με τη γνωστή φράση «έτσι είναι το ποδόσφαιρο».

Γι' αυτό και είναι τελείως υποκριτικό μια μερίδα «ερυθρόλευκων» οπαδών να αρνείται πεισματικά το ενδεχόμενο μεταγραφής του Σωτήρη Κυργιάκου στον Ολυμπιακό. Αν επρόκειτο για θεματοφύλακες της ηθικής και της εντιμότητας, θα το συζητούσα. Μάλλον πρόκειται για πληγωμένους γαύρους, που δεν εννοούν να παραδεχτούν ότι ο Κυργιάκος έπιασε κορόιδα τον Ζιοβάνι και τον Δούρο και έδωσε το πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό. Αν το είχε κάνει ο Γιώργος Ανατολάκης, πιθανότατα θα ανανέωνε για μια χρονιά ακόμα το συμβόλαιό του. Οσοι, λοιπόν, αρνούνται την ενδεχόμενη μεταγραφή του καλύτερου Ελληνα στόπερ βάζουν πιο ψηλά από τις ανάγκες της ομάδας τον πληγωμένο εγωισμό τους.

Υπάρχει και κάτι χειρότερο: να επικαλούνται στον Ολυμπιακό –αν πράγματι την επικαλούνται– την κατάσταση αυτή για να μην προχωρούν τη μεταγραφή του παίκτη. Τα πράγματα είναι απλά. Δεν μπορεί να δίνεις πάνω από δύο εκατομμύρια για να πάρεις έναν κάποιον Μαντέλι και να μη δίνεις τρία για να πάρεις τον Κυργιάκο. Τη στιγμή που αρνείσαι να δώσεις το ένα εκατομμύριο παραπάνω αναγκαστικά «πέφτεις» σε τέτοιου είδους φθηνές δικαιολογίες. Αν η επόμενη αγκωνιά του Σωτήρη Κυργιάκου σκάσει στη μούρη του Ριβάλντο και δώσει στον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα, όλοι αυτοί που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους τότε θα τον σηκώνουν στα χέρια και θα τον περιφέρουν ως ήρωα.

Στον Ολυμπιακό του Νικοπολίδη και του Κωνσταντίνου πάει πολύ να λες ότι δεν χωράει ο Κυργιάκος. Μοιάζει σαν το «ολίγον έγκυος». Αν ο Ιλια Ιβιτς έχει μια κάποια δυσκολία να κατανοήσει την πραγματικότητα, μην περιμένει να ξαναδεί τον Νίκο Αναστόπουλο στην τηλεόραση. Ο Νικόλας μπορεί να του μιλήσει την απλή, αντικομφορμιστική γλώσσα του ποδοσφαίρου. Αρκεί ένα τηλεφώνημα...