Το πάνω χέρι το έχει ο Νέρι (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Νέρι Καστίγιο προχωρά και ξανά προς τη δόξα τραβά. Πήρε από το χέρι την εθνική ομάδα του Μεξικού και φιλοδοξεί να τη φτάσει στον τελικό. Γιατί όχι και στο ψηλότερο σκαλί του Κόπα Αμέρικα.

Το γεγονός είναι ότι παιχνίδι με παιχνίδι ο Νέρι γίνεται καλύτερος και μεταμορφώνεται σε ηγέτη ικανό να παρασύρει με την απόδοσή του τους συμπαίκτες του. Δεν είναι μόνο ότι καταφέρνει σχεδόν πάντα να βρίσκει τον δρόμο προς τα δίχτυα, πράγμα που τον κάνει να διακρίνεται ακόμα περισσότερο, αλλά η συνολικότερη πολύ καλή απόδοση και παρουσία του στους αγωνιστικούς χώρους είναι που δεν τον αφήνουν να περάσει απαρατήρητος.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να έχει φουντώσει γύρω από το όνομα μια μεταγραφολογία, την οποία ο πατέρας του φροντίζει να συντηρεί και συγχρόνως να τη μεγεθύνει με διάφορα κόλπα. Καλά κάνει, το συμφέρον του γιου του κοιτάζει και πίσω από αυτό το δικό του. Μόνο μην τον κάψει, γιατί μετά τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα, ιδιαίτερα για τον παίκτη.

Ο Ολυμπιακός περιμένει. Δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Το συμβόλαιο του Καστίγιο λήγει το 2010. Από την άλλη, ο σύλλογος δεν έχει στα χέρια του κάποια επίσημη πρόταση (εκτός από αυτή της Σαχτάρ) την οποία κρίνει συμφέρουσα ώστε να προχωρήσει στα περαιτέρω. Αυτό όμως που θα πρέπει να κοιτάξει ο Ολυμπιακός είναι με ποιον ισάξιο ποδοσφαιριστή θα αντικαταστήσει τον Καστίγιο σε περίπτωση που τον πουλήσει στην τιμή που κρίνει συμφέρουσα. Στην περίπτωση Καστίγιο ο Ολυμπιακός έχει ένα διαπραγματευτικό ντεζαβαντάζ.

Και αυτό γιατί ο παίκτης δεν έγινε γνωστός με την ερυθρόλευκη φανέλα, αλλά με αυτή του Μεξικού. Οι ενδιαφερόμενοι δεν είδαν τον Καστίγιο να αγωνίζεται με τους «ερυθρόλευκους» στο Τσάμπιονς Λιγκ ή σε άλλη ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Στο Κόπα Αμέρικα τον είδαν και τους γυάλισε το μάτι με την απόδοσή του. Διόλου απίθανο να αγνοούσαν ακόμα και την ομάδα στην οποία αγωνίζεται. Καλώς ή κακώς, η φήμη του Καστίγιο ξεπέρασε αυτή του Ολυμπιακού και αυτό ίσως δημιουργήσει πρόβλημα τόσο στις σχέσεις συλλόγου και παίκτη όσο και στις διαπραγματεύσεις μιας πιθανής μεταγραφής, μια και ο Νέρι θα επιδιώξει να έχει αυτός τον πρώτο λόγο και όχι η ομάδα.

Ο Ολυμπιακός πάντως έτσι και χειριστεί την υπόθεση ψύχραιμα και ρεαλιστικά, είτε με πρόταση αναπροσαρμογής συμβολαίου είτε με συμφωνία στην τιμή πώλησης, μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει από αυτή την απρόοπτη εξέλιξη.

Αόρατες παρέες

«Η αδικία σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια: από τη μία, ο πρωθυπουργός της χώρας να υπόσχεται στους πολίτες ελληνικής καταγωγής της μακρινής Αυστραλίας ότι θα μπορέσουν σύντομα να ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές και, από την άλλη, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που γεννιούνται, σπουδάζουν, μεγαλώνουν και ζουν στην Ελλάδα να εξακολουθούν να στερούνται, όχι μόνο το δικαίωμα να ψηφίζουν, αλλά ακόμα και το δικαίωμα να παίρνουν ένα απλό πιστοποιητικό γέννησης όταν γεννιούνται στην πατρίδα μας.

Αδικία και συνάμα παραλογισμός. Να αποφασίζουν για τα κοινά εκείνοι που δεν μπορούν να μετάσχουν σε αυτά (έστω και επειδή είναι πολίτες μιας άλλης, τόσο μακρινής χώρας) και να μην μπορούν να αποφασίζουν εκείνοι και εκείνες που τα βιώνουν καθημερινά και είναι αναπόσπαστο μέρος τους. Και όχι μόνο αυτό. Να μην έχουν το παραμικρό δικαίωμα 200.000 νέοι και νέες δεύτερης γενιάς των μεταναστών που γεννήθηκαν, μεγαλώνουν, σπουδάζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, που δεν μπορούν καν να διανοηθούν ότι αυτή η Ελλάδα δεν είναι πατρίδα τους. Και ακόμα χειρότερα: να συλλαμβάνονται και να απελαύνονται από αυτή τη μοναδική πατρίδα που γνώρισαν όλο και περισσότερα από αυτά τα παιδιά της δεύτερης γενιάς μεταναστών, πράγμα που συμβαίνει συχνά τον τελευταίο καιρό μόνο και μόνο επειδή το ελληνικό κράτος επιμένει να αγνοεί επιδεικτικά ακόμα και αυτή την ύπαρξή τους.

Γιατί όμως αυτή η πεισματική άρνηση της ελληνικής πολιτείας να δώσει στοιχειώδη δικαιώματα –ακόμα και αυτό το πιστοποιητικό γέννησης– στα παιδιά της δεύτερης γενιάς των μεταναστών; Μα απλούστατα επειδή, αν το έκανε, θα τίναζε στον αέρα όλη την κοσμοθεωρία της περί των δικαιωμάτων του πολίτη. Δεν τα δίνει επειδή ο πολίτης και τα δικαιώματά του είναι γι' αυτή αδιανόητα έξω από μια θεώρηση του έθνους, η οποία βασίζεται στο ότι Ελληνας μπορεί να είναι μόνο όποιος έχει Ελληνα πατέρα και παππού.

Με άλλα λόγια, μπορεί ο κάθε Ελληνας πρωθυπουργός ή Πρόεδρος της Δημοκρατίας να υπερηφανεύεται περιοδικά για τους ελληνικής καταγωγής Αμερικανούς, Αυστραλούς ή Γερμανούς πολίτες που μεγαλουργούν στις νέες πατρίδες τους, αλλά οι αλβανικής, αφρικανικής, πακιστανικής ή ρωσικής καταγωγής νέοι και νέες που γεννιούνται, μεγαλώνουν και μορφώνονται στην Ελλάδα δεν θα μπορέσουν ποτέ να μεγαλουργήσουν στη νέα ελληνική πατρίδα τους, επειδή το ελληνικό κράτος και οι επίσημοι εκπρόσωποί του δεν τους δίνουν το δικαίωμα να γίνουν ισότιμοι πολίτες του...».

Η Σόνια Πετραλιά, μέλος της καμπάνιας «ΟΧΙ στον ρατσισμό από κούνια», στον σαββατιάτικο «Ιό της Ελευθεροτυπίας» γράφει για την «παράλογη αδικία» (αυτός είναι ο τίτλος του άρθρου της) που συντελείται σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, η οποία, κατά τ' άλλα, αγωνίζεται για την ομαλή ενσωμάτωση των μεταναστών δεύτερης γενιάς στην κοινωνία, ώστε να μην οδηγηθούν στην περιθωριοποίηση.