Καλώς τον κι ας άργησε (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Μήνες τώρα, μετά την περίφημη άποψη για την «ομάδα που έρχεται», διατύπωνα μία άλλη: ο Παναθηναϊκός, αντί για μπαλώματα, έχει ανάγκη από παίκτες ποιότητας υψηλότερης από εκείνη που έχουν αυτοί που διαθέτει. Η μεταγραφή του Ν'Ντιογέ, άσχετα με το αν θα γίνει τελικά, στερείτο βιογραφικού που να πείθει ότι ο Παναθηναϊκός κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Με τον Μαρσέλο Μάτος οι όποιες απόψεις ότι ο Παναθηναϊκός θα κινηθεί στα ρηχά διαψεύδονται. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν παίκτη «ψημένο» στον πρωταθλητισμό, μικρής ηλικίας, με διαπιστωμένα προσόντα και υψηλές φιλοδοξίες. Οταν παίζεις δίπλα στον Μασκεράνο και βγαίνεις κορυφαίος αμυντικός χαφ του πρωταθλήματος Βραζιλίας (2005), αυτό σημαίνει ότι μετράνε τα κότσια σου και ότι η προσδοκία σου ερχόμενος στην Ελλάδα είναι να πας ακόμα ψηλότερα. Θυμηθείτε πόσοι Βραζιλιάνοι έρχονται άγνωστοι σε χώρες της Ευρώπης (κυρίως στην Πορτογαλία) και στη συνέχεια συνεχίζουν την καριέρα τους σε μεγάλες ομάδες με υψηλότατα συμβόλαια. Θεωρητικά, μπορεί να είναι μια τέτοια περίπτωση. Πέραν όλων των άλλων, ο Παναθηναϊκός επενδύει αγωνιστικά και οικονομικά. Αφήνουμε προς στιγμήν χωρίς ιδιαίτερο σχόλιο το πόσο κόστισε η μεταγραφή και το ύψος του συμβολαίου. Είναι ένα θέμα που αφορά μόνο τους λογιστές της ΠΑΕ.

Το «τριφύλλι» απέκτησε παίκτη σε μια θέση που έπασχε, για την οποία πρόσφατα ξόδεψε πάρα πολλά (Κονσεϊσάο, Μπίσκαν) και εισέπραξε ελάχιστα, και τώρα έχει όλες τις προϋποθέσεις να λύσει το πρόβλημα και να ισχυροποιήσει αγωνιστικά την ομάδα. Αν και δεν είμαστε στο μυαλό του Πεσέιρο, μπροστά από τον Βραζιλιάνο θα παίζει ο Γιώργος Καραγκούνης. Σκεφτείτε τώρα πόση ενέργεια, δύναμη και πάθος μπαίνει στη μεσαία γραμμή του Παναθηναϊκού.

Η επιστροφή του Καραγκούνη έχει τεράστια συμβολική σημασία για τον κόσμο. Πρώτα απ' όλα αποκαθιστά μια τραυματισμένη σχέση που είχε η ομάδα (και η ΠΑΕ) με το παρελθόν της. Δεύτερον, δείχνει ότι δεν ρίχνουν όλοι μαύρη πέτρα πίσω τους όταν αποχαιρετούν την Παιανία. Ο «τυπάρας» δεν επέστρεψε για να βιώσει τα ποδοσφαιρικά του γεράματα. Εφυγε με δίψα για τίτλους και διακρίσεις, επιστρέφει εξίσου διψασμένος, αχόρταγος.

Με αυτές τις δύο κινήσεις ο Βέλιτς δείχνει ότι μπορεί να γίνουν μεταγραφές χωρίς να χαλάσει ο κόσμος προηγουμένως, κάτω από τη μύτη των δημοσιογράφων (ίσως εξαιρούνται Μαζιάς και Νικολογιάννης). Επίσης, ότι μπορεί να ολοκληρώνει τις διαπραγματεύσεις με επιτυχία. Πρόκειται για μεταγραφές με κόστος, που αποδεικνύουν ότι οι πρόσφατες καθησυχαστικές δηλώσεις του Τζίγκερ δεν ήταν λόγια για να αποφύγει την πίεση της στιγμής από τους ρεπόρτερ.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι σε καλό δρόμο βρίσκεται και η υπόθεση του Παβόν. Ο παίκτης είναι αναμφισβήτητης αξίας, μικρής ηλικίας (27), υψηλού οικονομικού κόστους και με πολλές συμμετοχές στην ενδεκάδα της Ρεάλ. Αν εκεί δεν χωρά πάντα, στη Σούπερ Λίγκα περισσεύει.

Ο Παναθηναϊκός ρίχνει με το τσουβάλι ποιότητα σε μία κατά τα άλλα νεανική ομάδα, στην οποία τον τόνο δίνουν ο καλύτερος νέος Έλληνας ποδοσφαιριστής (Νίνης) και ο πιο γρήγορος Έλληνας φορ (Σαλπιγγίδης). Τι λείπει; Ενίσχυση στα ακραία μπακ. Είναι απαραίτητη για να πάρει ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα; Μάλλον όχι.
Δύο ημέρες ήταν αρκετές για να πρασινίσουν τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων, να αναπτερωθεί το ηθικό των «πράσινων» οπαδών και να εδραιωθεί η εκτίμηση ότι η ομάδα των Βέλιτς, Πεσέιρο θα κοιτάξει ίσα στα μάτια τους ανταγωνιστές της. Ο Παναθηναϊκός άργησε, αλλά δεν υστέρησε. Πήρε το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί για ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα σε επίπεδο κορυφής.

Το 4-3-3 ίσως εξυπηρετεί περισσότερο

Φαίνεται ότι ακόμα δεν έχει με ακρίβεια εκτιμηθεί αν η μεγαλύτερη ανάγκη βρίσκεται στο αριστερό άκρο της άμυνας ή στο σέντερ μπακ. Η λογική λέει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται στο κέντρο της άμυνας. Ο Αντζας είναι παίκτης με στυλ που μοιάζει περισσότερο σε αυτό του Σέζαρ παρά σε αυτό του Ανατολάκη.

Πέραν αυτού, ο Παρασκευάς είναι υποψήφιος για θέση βασικού στα αμυντικά χαφ. Η επιμονή του Ολυμπιακού στην απόκτηση του δαπανηρού Ραούλ Μπράβο δίνει την εντύπωση ότι Ιβιτς και Λεμονής (τουλάχιστον ο πρώτος) θεωρούν τον Ισπανό κυρίως σέντερ μπακ. Δεν είναι αληθές. Αρκετές φορές αγωνίσθηκε στη θέση αυτή στη Ρεάλ, αλλά για λόγους ανάγκης. Η κλασική του θέση είναι αριστερός μπακ. Καλύπτοντας τη θέση αυτή τον επέλεξε ο Ινιάκι Σάεθ στο Εuro 2004. Με ύψος 1,75 μ. δεν μοιάζει για ιδανικός παρτενέρ του Σέζαρ στο κέντρο της άμυνας. Ισως γι' αυτό ο Λεμονής είχε ως προτεραιότητα τον Ντραγκουτίνοβιτς. Κατά συνέπεια ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη να αποκτήσει έναν κλασικό στόπερ πριν ο Λεμονής οδηγηθεί αναγκαστικά στην εκτίμηση ότι μια τέτοια δουλειά, καλύτερα από όλους όσους έχει στη διάθεσή του, την κάνει ο Ζεβλάκοφ. Ωστόσο, ένα ακόμα μέτωπο παραμένει ανοικτό δημιουργώντας ερωτήματα. Πόσο μοιάζει λογικό να ετοιμάζει δαπανηρή μεταγραφή για κεντρικό χαφ (Μορφέο) και, όταν αυτός αρνείται, να ανακαλύπτεις ότι μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου επιδιώκοντας να πάρεις αριστερό χαφ; Και στις δύο περιπτώσεις φαίνεται να υπάρχει κάποιο πρόβλημα στον σχεδιασμό. Ανάλογα με τα «ναι» και τα «όχι» διαμορφώνονται και οι ανάγκες. Η δυνατότητα του Ιβιτς να ψάχνει εκεί που κανείς μέχρι τώρα δεν έψαχνε μπορεί να ακυρωθεί από τις αρνήσεις που εισπράττει. Αρνήσεις που έχουν να κάνουν με υψηλά κόστη, τα οποία η διοίκηση της ΠΑΕ, με βάση τον προϋπολογισμό της, αδυνατεί να αντιμετωπίσει. Ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη από υψηλής ποιότητας στόπερ και κεντρικό χαφ που θα καθοδηγεί το παιχνίδι. Αν τέτοιο δεν βρεθεί, τότε ίσως αντί για αριστερό χαφ είναι προτιμότερο ένα ποιοτικό αμυντικό χαφ, το οποίο θα βοηθήσει τον Ολυμπιακό να παραταχθεί με ένα σύστημα 4-3-3, δίνοντας περισσότερο επιθετικό ρόλο στον Γκαλέτι. Ολα αυτά βέβαια σε περίπτωση που παραμείνει στην ομάδα ο Νέρι Καστίγιο. Διότι επιθετική τριπλέτα με Γκαλέτι, Καστίγιο, Κωνσταντίνου ή Κοβάτσεβιτς και -αύριο μεθαύριο- Νούνιες θα είναι ίσως η καλύτερη που έχει εμφανιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα.