Viva America Latina (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Ξεκινάει το Κόπα Αμέρικα. Τι ξεκινάει, μια και όταν διαβάζετε αυτές τις αράδες θα έχει πέσει ήδη το πρώτο ξενύχτι. Ομως αξίζει τον κόπο. Μιλάμε για την πρώτη, την αρχαιότερη διοργάνωση εθνικών ομάδων στον πλανήτη. Μετράει μέρες από το 1916. Με τη διοργάνωση γνωριστήκαμε τη δεκαετία του ’80, όταν διαβίωνα και συγχρόνως επιβίωνα στην Ιταλία. Τα χρόνια εκείνα, λοιπόν, κάτι φιλαράκια μου Κολομβιανοί πολιτικοί πρόσφυγες, μέλη της οργάνωσης που αποκάλυψε τις διασυνδέσεις πολιτικών με το περίφημο καρτέλ της κοκαΐνης, με μύησαν στη λατρεία του Κόπα Αμέρικα. Πρώτα βέβαια με είχαν αναγορεύσει σε επίτιμο μέλος της λατινοαμερικανικής κοινότητας στη Ρώμη για τις διευκολύνσεις που παρείχα σε αγόρια και κορίτσια από τη Λατινική Αμερική που αναγκαζόταν να το σκάσουν από τη χώρα τους, κυνηγημένα από τις χούντες, και έβρισκαν καταφύγιο στην Ιταλία. Οσοι μπορούσαμε και είχαμε την άνεση τους φιλοξενούσαμε στα σπίτια μας, μέχρι να τακτοποιηθούν τα γραφειοκρατικά με τα χαρτιά τους, να αναγνωριστούν ως πολιτικοί πρόσφυγες και να εγκατασταθούν μόνιμα. Οι περισσότεροι πρέπει να πέρασαν από το σπίτι μου στην Piazza di Villa Fiorelli, αστειευόμενοι που -και πρώτος και καλύτερος ο αρχηγός της κοινότητας, ο Κολομβιανός Ραφαέλ Κορονάντο- το αποκαλούσαν Panssione Leanis. Ακόμα όμως και όταν είχαν τακτοποιηθεί, όταν είχαν βρει ένα κεραμίδι για να στεγάσουν τα όνειρα και τις ελπίδες τους, στερούνταν τον βασικό εξοπλισμό ενός σύγχρονου σπιτικού. Και ποια είναι η βασικότερη συσκευή σ' ένα μοντέρνο σπίτι; Οποιος δεν απάντησε η τηλεόραση, ας τη βγάλει από την πρίζα και ας την πετάξει, αποδεικνύοντας ότι δεν τη θεωρεί τη σημαντικότερη.

Σ' εμένα, λοιπόν, drogato di calico (ελληνιστί εθισμένο ποδοσφαιρικά), έρχονταν να δουν τα ματς του Κόπα Αμέρικα, θεσμός που μέχρι τότε αγνοούσα. Και στηνόταν ένα ανεπανάληπτο πανηγύρι. Εφερναν αυτοί το κρασί –συνήθως οι Αργεντινοί και οι Χιλιανοί, που έχουν εξαιρετικό–, βάζαμε οι υπόλοιποι ρεφενέ και απολαμβάναμε. Εκεί πάνω στο παιχνίδι πείραζε ο ένας τον άλλον και έτσι μάθαινες ανέκδοτα για την ιστορία και την κουλτούρα του καθενός. «Οι Αζτέκοι έφεραν τους Μεξικανούς, οι Ινκας τους Περουβιανούς και τα πλοία τους Αργεντινούς», έλεγαν κάθε τόσο για να πειράξουν τους συμπατριώτες του Μαραντόνα. Δεν ήταν μόνο το θέαμα, γρήγορο ποδόσφαιρο της αλάνας, με πολλές ατομικές ενέργειες και κολπάκια, που με έκανε να αγαπήσω αυτόν τον θεσμό ειλικρινά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, αλλά κυρίως η παρέα. Η παρέα που με έκανε δικό της και με μπόλιασε με το μικρόβιο της Λατινικής Αμερικής. Από αγάπη και τιμή γι' αυτή την παρέα που χάθηκε, παρακολουθώ κάθε δύο χρόνια το Κόπα Αμέρικα. Ξενυχτώ τα ζεστά βράδια του Ιουνίου για να τους συναντήσω και πάλι... Και έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε ξανά. Οτι με συντροφεύουν. Καλή σας ώρα, σύντροφοι, όπου κι αν βρίσκεστε. Κι αν κάποιος από σας δεν αξιώθηκε να αποκτήσει τηλεόραση, το σπίτι μου θα είναι πάντα ανοικτό.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Είδα τη φωτογραφία στην «Καθημερινή της Κυριακής» και με μάγεψε. Ξεπρόβαλε σαν γκραβούρα εποχής, στο κέντρο ενός άρθρου για τη μουσική του Θοδωρή Μανίκα. Η αλήθεια είναι ότι οι έγχρωμες απεικονίσεις γεγονότων και προσώπων στον Τύπο έχουν σκοτώσει… το χρώμα που μόνο στην ασπρόμαυρη αποτύπωση μπορούσες και μπορείς ακόμα να διακρίνεις. Μαζί του χάθηκε και η πλαστικότητα των κινήσεων των εικονιζόμενων πρωταγωνιστών και μαζί με αυτήν και οι σκιές. Το ωραιότερο και εκφραστικότερο κομμάτι μιας φωτογραφίας. Σαν να αφαιρείς τα σύννεφα από τον ουρανό.
Στην αρχή, για να είμαι ειλικρινής, δεν πρόσεξα ποιος απεικονίζεται. Μετά κατάλαβα ότι είναι ο Τζιμπρίλ Σισέ. Το φοβερό αυτό άτομο, ο τυπάς, που κατάφερε να μη λυγίσει ύστερα από δύο φοβερούς τραυματισμούς και συνεχίζει απτόητος τη δράση του στα γήπεδα με τη φανέλα της Μαρσέιγ, έχει και ταλέντο dj. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο του cd με τίτλο «The dj inside me vol 1». Μια καλοκαιρινή συλλογή που σε ξεσηκώνει και σε κάνει να θέλεις να κουνήσεις το κορμί σου όπως ο Τζιμπρίλ στο σημαιάκι του κόρνερ έπειτα από κάθε γκολ. Ψάξτε το, βρείτε το, απολαύστε το.

ΠΗΓΗ: εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» Σάββατο 23 Ιουνίου 2007

Περίπτωση 1

Στην περιοχή της Μονής Τοπλού στο Λασίθι της Κρήτης σχεδιάζονται έξι τουριστικά χωριά 7.000 κλινών με εννιακόσια διώροφα σπίτια. Τρία γήπεδα γκολφ 1.000-1.500 στρεμμάτων και συνεδριακό κέντρο. Μιλάμε για μια επένδυση ύψους 1,2 δισ. ευρώ! Ο ηγούμενος της Μονής Τοπλού πατέρας Φιλόθεος υποστηρίζει ότι πρόκειται για έργο που δεν θα βλάψει το περιβάλλον. Αντίθετη άποψη έχει ο Αντώνης Ανηψητάκης από την οικολογική ομάδα Σητείας, που υποστηρίζει ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος και για το μοναδικό φοινικόδασος στο Βάι. Γι’ αυτό οι οικολόγοι προσέφυγαν στο ΣτΕ τον περασμένο Απρίλιο. Η ευαίσθητη περιβαλλοντικά περιοχή έχει ενταχθεί στο δίκτυο προστασίας «Νατούρα».

Περίπτωση 2

Εκταση περίπου 2.500 στρεμμάτων που ανήκει στη Μητρόπολη Δημητριάδος προορίζεται για την κατασκευή γηπέδου γκολφ και τουριστικών εγκαταστάσεων στην περιοχή Νήες της Μαγνησίας. Ο μητροπολίτης Δημητριάδος ισχυρίζεται ότι πρόκειται για έργο πνοής και την πιο φιλική για το περιβάλλον λύση. Η υπογραφή της σύμβασης έγινε μετά την έγκριση της Ιεράς Συνόδου και με την προοπτική της ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής. Αντίθετα, ο Χρήστος Καραζούπης, μέλος περιβαλλοντικής οργάνωσης της περιοχής, υποστηρίζει ότι οι παπάδες προχωρούν στην καταστροφή του περιβάλλοντος και βεβαιώνει ότι συνέπεια του έργου θα είναι να μειωθεί η ποσότητα νερού που σήμερα είναι διαθέσιμη για γεωργική και βιομηχανική χρήση. Κάθε γήπεδο γκολφ καταναλώνει κάθε μέρα τόσο νερό όσο μια πόλη 12.000 κατοίκων!

Η συντηρητική σε πολλά σύγχρονα θέματα Εκκλησία, όταν πρόκειται για μπίζνες, αποδεικνύεται προοδευτικότερη και νεωτεριστικότερη από το ποίμνιό της. Βόηθα, Παναγιά μου, και μη χειρότερα, που λέει και το λαϊκό άσμα...