Triplex με… Τεστ «Παπ»! (Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Όμως, να και οι ανδρειωμένοι! Στις κερκόπορτες μπροστά σταθήκαν και βροντοφώναξαν ξανά: «Μολών Λαβέ»…

Είναι αδόκιμο και άστοχο να μπαίνει κανείς στη διαδικασία να συγκρίνει διακρίσεις και επιτυχίες. Ο τρόπος με τον οποίο ολοκληρώθηκε, όμως, η ονειρώδης χρονιά για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό το επιβάλει. Αμφισβητήθηκε η δυναμική του, η αξία του, η παντοκρατορία του όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια, που το χρώμα πράσινο μεσουρανεί! Είναι απόλυτα δίκαιο να λογίζεται ως ανταγωνιστικός ο αντίπαλος του φαβορί. Χαρίζει ομορφιά και ενδιαφέρον στη σύγκρουση. Όχι, όμως και ν΄ απαξιώνεται ένα σωματείο το οποίο σαρώνει ό,τι βρίσκει στο διάβα του με τον πλέον εύκολο και ανυπόστατο τρόπο. Το πρόσωπο που παρουσίασε ο Ολυμπιακός στην πεντάδα των τελικών αγώνων, σαφώς και λίγοι το περίμεναν. Ο Πίνι Γκέρσον και οι παίκτες του αξίζουν ένα τεράστιο «μπράβο» για το επίτευγμά τους, να δουν στα μάτια το αντίπαλο δέος.

Κάποιοι εξ αυτών θ΄ αποτελέσουν και το αγωνιστικό υπόβαθρο των επόμενων ετών των «ερυθρολεύκων». Θα είναι οι πρωταγωνιστές της αντεπίθεσης, αυτοί που θα προσπαθήσουν να σπάσουν την κυριαρχία, που καμία άλλη ομάδα στην Ελλάδα, πέραν των Πειραιωτών, δεν μπορεί στην παρούσα φάση ν΄ αμφισβητήσει. Αρκεί να είναι πιο πραγματιστές και προσγειωμένοι όταν θα τους ξαναδοθεί η ευκαιρία. Οι τρεις τίτλοι που κατέκτησε φέτος το «τριφύλλι» είναι εξέλιξη που δυναμώνει το ανοσοποιητικό τους σύστημα, τους κάνει πιο ανθεκτικούς και πιο απρόσιτους προς αντιμετώπιση. Η φανέλα βαραίνει ακόμη περισσότερο με την… αγκαλιά της πιο βαριάς φετινής κούπας. Γιατί ο 28ος εγχώριος τίτλος πρωταθλητή, είναι σαφώς πιο βαρύς από τον αντίστοιχο του 10ου τίτλου Κυπελλούχου Ελλάδας, αλλά και ω τι έκπληξη από τον 4ο του Πρωταθλητή Ευρώπης.

Στην Ελλάδα, αν το ελληνικό πρωτάθλημα κατηφόριζε στο Λιμάνι, την πρώτη θέση της Ευρώπης η μάζα θα την ξεχνούσε γρήγορα. Η αυτοάμυνα των υπερπρωταθλητών προστάτεψε το γόητρό τους από αυτήν την εξέλιξη. Πλέον ποιος μπορεί να τους αμφισβητήσει; Ούτε το πιο παρανοϊκό μυαλό, το πιο δολοπλόκο και κολλημένο, ανεξαρτήτως συλλογικής προτίμησης. Αυτό που είχα γράψει στο προηγούμενο άρθρο μου επιβεβαιώθηκε και το αναφέρω γιατί ανέλαβα a priori το ρίσκο της εκτίμησής μου. Ο Παναθηναϊκός μπορεί συνολικά να μην έπιασε το καλό παιχνίδι που μπορούσε, όπως το φανταζόμουνα, όμως είχε αυτό το κάτι που έλειπε από τα προηγούμενα. Την πολύτιμη τάση ν΄ αντιμετωπίζει τον αντίπαλό του, σαν γίγαντα και σαν μυρμήγκι ταυτόχρονα: να μην τον φοβάται, αλλά και να μην τον υποτιμά. Οι «πράσινοι» με τον τρόπο τους… προκάλεσαν τον Ολυμπιακό, λέγοντάς του: «Έλα να το πάρεις το πρωτάθλημα»! Η κερκόπορτα, όμως, αυτή τη φορά δεν άνοιξε.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει σ΄ έναν παίκτη, του οποίου ο ρόλος στους πρωταθλητές είναι δευτερεύον. Αποτέλεσε το κρυφό χαρτί του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που στο κρισιμότερο ματς της χρονιάς απέδειξε πως αν δεν ρισκάρεις, ο δρόμος για τη διαρκή άνοδο είναι δύσβατος. Ο Δημήτρης Παπανικολάου μάλλον περίμενε καιρό τον αγώνα αυτό. Ο μόνος Έλληνας παίκτης που έχει δύο triple crown έδωσε απάντηση και σε αυτούς που τον υποτίμησαν εκ των έσω και σε αυτούς που τον βρίζουν λυσσαλέα χρόνια τώρα. Το… Τεστ Παπανικολάου πέτυχε και αποτελεί ένα από τα συστατικά της συνταγής της επιτυχίας του 89-76. Ένα αποτέλεσμα που ευτυχώς δεν διαμορφώθηκε από εξωγενείς παράγοντες. Ο Ζεράλ Μεσαντιέ στο αριστούργημά του «Ο Ματίας και ο Διάβολος» απεικονίζει τον εωσφόρο ντυμένο στα γκρι, αναφέροντας πως είναι το αγαπημένο του χρώμα. Η διαιτησία έκλεψε την παράσταση με το σόου της τηλεοπτικής κλήρωσης, προ του αγώνα, προβολή που δεν δικαιολογεί την ανεπαρκή στάση της στο παρκέ, σε κομβικά μάλιστα σημεία.