Ιδού το ΟΑΚΑ, ιδού και το πήδημα! (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα. Τώρα που φτάσαμε στον μεγάλο τελικό, στην αναμέτρηση δίχως αύριο. Τώρα που θα χρειαστεί να δείξουν όλοι πόσο πραγματικά αγαπούν, σέβονται και ενδιαφέρονται γι’ αυτό το άθλημα. Ολοι! Ο κόσμος που το παρακολουθεί από κοντά, οι παράγοντες που ρίχνουν τα λέφτα τους για να το καταστήσουν ανταγωνιστικότερο, οι προπονητές που κοιτάζουν να το κάνουν ελκυστικότερο και τέλος οι φυσικοί πρωταγωνιστές που τους ξεχνάμε στη χώρα μας οι ίδιοι οι παίκτες που ομολογουμένως τα τελευταία χρόνια έχουν φτάσει το μπάσκετ σε υψηλά επίπεδα. Οι δύο τελευταίες τάξεις, των προπονητών και των παικτών, είναι αυτές που φοβάμαι λιγότερο και εμπιστεύομαι περισσότερο.

Για τους άλλους που θα βρεθούν σήμερα στο ΟΑΚΑ επιτρέψτε μου να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Γιατί όλα μέχρι τώρα έχουν πάει κατ’ ευχήν, αλλά μην ξεχνάτε ότι λειτούργησαν σε ομαλές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας, όπως ορίζει η Φυσική στην αντοχή υλικών. Τώρα όμως που όλοι θα «βράζουν», είμαι πολύ περίεργος να δω αν θα καταφέρουν να μη σκάσουν. Γιατί όλοι μας είμαστε πολιτισμένοι και ευπρεπείς, αρκεί να μην προκληθούμε. Ολοι μας είμαστε όπως πρέπει ή καθώς πρέπει, αρκεί να μη μας ταπεινώσουν με μια ήττα. Κατ’ αυτό τον τρόπο όμως όλοι μας είμαστε τέλειοι. Ετοιμοι να κατοικήσουμε στον παράδεισο. Τό δύσκολο είναι να κρατήσουμε το επίπεδό μας, όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή να δοκιμαστεί. Εκεί είναι τα δύσκολα. Τότε και μόνο τότε αποδεικνύεται αν το οικοδόμημα που έχεις χτίσει στηρίζεται σε γερά θεμέλια. Ο πάνσοφος Αιγύπτιος συγγραφέας Ναγκίμπ Μαχφούφ, που πρόσφατα πλήρης ημερών άφησε αυτό τον μάταιο κόσμο, ωραία το είχε γράψει: «Ενας άνθρωπος δοκιμάζεται όταν τον τιμούν ή όταν τον περιφρονούν».

Σήμερα λοιπόν, όταν το παιχνίδι θα έχει περάσει τις πύλες της ιστορίας, κάποιον θα τιμήσουν, προφανώς τον νικητή. Ο ηττημένος θα νιώσει την περιφρόνηση με τη στενή πάντα έννοια της λέξης. Αλλά κάτι μου λέει ότι αν τα θεμέλια αποδειχθούν γερά, τότε η αναμέτρηση αυτή μπορεί να αναδείξει περισσότερο από ένα νικητή. Στο χέρι τους λοιπόν ή στο επίπεδό τους καλύτερα, αυτό που δοκιμάζεται, είναι να αποδείξουν οι κύριοι αυτοί ότι το μπάσκετ ως άθλημα έχει άλλη αισθητική, φιλοσοφία και αρχές. Αυτές που το οδήγησαν ψηλά σε διακρίσεις και τίτλους, ασύμβατες με την ελληνική αθλητική πραγματικότητα. Αρχές που έκαναν όλους μας να το αντιμετωπίζουμε με σεβασμό. Να γιατί ο σημερινός τελικός είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι.

ΥΓ.: Ο Αρης είναι η τρίτη ομάδα που θα μας εκπροσωπήσει στην Ευρωλίγκα. Οι «κίτρινοι» στο τελευταίο ματς αποδείχθηκαν ανώτεροι από τους αντιπάλους τους, σε όλα τα επίπεδα. Αυτό όμως που θα πρέπει να προβληματίσει από εδώ και εμπρός τους ανθρώπους του Αρη είναι ότι η ομάδα δεν παίζει ποιοτικό μπάσκετ. Τους οπαδούς δύσκολα να τους κοροϊδέψεις. Τα μάτια τους έχουν δει μπάσκετ ποιότητας στο κοντινό ή μακρινό παρελθόν, όσο λίγοι. Καιρός λοιπόν να πέσουν λεφτά και να γίνουν σωστές επιλογές τόσο στους παίκτες όσο και στο προπονητικό επιτελείο. Ο Αρης οφείλει στην ιστορία του, αλλά και στον κόσμο του το βήμα παραπάνω που φέτος δεν έκανε.