Κριτική verboten (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Μετά το ματς της Εθνικής μας με τη Μολδαβία, που κρίθηκε μετά το 90λεπτο με «ντου» του Γκούμα στην περιοχή και κλοτσιά στα γεμάτα που βρήκε μπάλα από τον άνθρωπο της τελευταίας στιγμής Νίκο Λυμπερόπουλο, δουλεμένα φυσικά όλα αυτά στην προπόνηση, ο Αντώνης Πανούτσος από το στούντιο του MEGA ρώτησε τον ομοσπονδιακό μας προπονητή, γιατί άλλαξε τον Γκέκα που έδειχνε να τα πηγαίνει μια χαρά και όχι κάποιον άλλο που πιθανόν υστερούσε. Η απάντηση την οποία εισέπραξε διά στόματος Οτο και μετάφρασης-ερμηνείας από τα υπεύθυνα χείλη του ΚΒΠΚ, δηλαδή του Καλύτερου Βοηθού Προπονητή στον Κόσμο, ήταν ότι μετά το παιχνίδι δεν κάνουμε κριτική!

Πολύ σωστά, λοιπόν, ανταπάντησε ο Αντώνης Πανούτσος ότι αφού δεν κάνουμε κριτική δεν έχουμε κάτι να συζητήσουμε, ευχαριστούμε πολύ, να μη σας κρατάμε, γεια σας!

Ολα αυτά επειδή ο Αντώνης τόλμησε να κάνει μια ερώτηση. Τυχερός ήταν που ο Ρεχάγκελ δεν του απάντησε ότι αυτός που μπήκε στο παιχνίδι, χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία ποιος βγήκε, ήταν αυτός που σκόραρε και χάρισε την πολύτιμη νίκη. Και ακόμα πιο τυχεροί είμαστε όλοι μας που ακόμα δεν έχει υπογραφεί διάταγμα από τον Οθωνα με τις ερωτήσεις που μας επιτρέπεται να θέτουμε. Ετσι όπως πάμε, να δείτε ότι σε λίγο θα γράφουμε όλοι από την παρανομία γι' αυτό καλό είναι όσο ακόμα υπάρχει η νομιμότητα, να την εκμεταλλευτώ για να πω δυο κουβέντες, αναλαμβάνοντας φυσικά την ευθύνη.

Κακώς διαμαρτυρόμαστε. Αυτή είναι η μετα-Euro Ελλάδα που ονειρευτήκαμε. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα, όχι γιατί την ονειρεύτηκα, αλλά για να διευκολύνω τη συζήτηση. Να νικάει με τον τίτλο και το σκήπτρο της πρωταθλήτριας Ευρώπης με το ζόρι το Καζακστάν, τη Μολδαβία, να έρχονται τα πάνω κάτω για να πάρει το «διπλό» στη Βοσνία, να ζητάμε ακόμα και πέναλτι αυστηρό -αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο, σήμερα εμείς, αύριο κάποιοι άλλοι- και εντούτοις να χαιρόμαστε που περάσαμε τον σκόπελο που λέγεται Νορβηγία, αδιαφορώντας για το ότι οι φιλοξενούμενοι πέτυχαν γκολ που έπρεπε να μετρήσει.

Και όλα αυτά όχι μόνο δεν πρέπει να τα λέμε, αλλά ούτε καν να τα σκεφτόμαστε. Γιατί ο αντίλογος καραδοκεί. Ποιοι ήμασταν πριν μας αναλάβει ο Οθωνας; Ενα τίποτα. Οπότε τώρα που κάναμε το άλμα, όχι απλώς το βήμα, προς τα εμπρός, καλό είναι να το «ράψουμε». Είδαμε και πάθαμε να αποκτήσουμε τη χαμένη μας ποδοσφαιρική περηφάνια. Από εδώ και μπρος μισό-μηδέν όλους. Με οποιονδήποτε μάλιστα τρόπο. Από τις ίδιες έδρες πέρασαν κι άλλοι και δεν ήταν καλύτεροι. Ωραίο μέτρο σύγκρισης! Αν τώρα τις προ-Οτο μέρες τις ανυποληψίας θέλουμε και εμείς να μην της ξαναζήσουμε, αλλά από την άλλη ζητάμε το ένδοξο παρόν να μας οδηγήσει σε κάτι για το οποίο πραγματικά θα νιώθουμε υπερήφανοι που το κατακτήσαμε όχι από συγκυρίες ή κωλοφαρδία, αυτά είναι λεπτομέρειες, που ο ρεαλισμός δεν τις σηκώνει. Και όποιος τολμά να τις επαναφέρει στο προσκήνιο, θα του θυμίζουμε την Πορτογαλία. Οπως κάνουμε με όποιον δεν εκτιμάει τον σύγχρονο πολιτισμό μας. Επικαλούμαστε τον αρχαίο που μας γέννησε. Τώρα, εκτός του ότι μας γέννησε στο μέλλον τον γα...σαμε, αυτό είναι πέρα από κάθε συζήτηση, όπως και η πρόκρισή μας στο επόμενο Euro.