Κάποιος μας αγαπάει... (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Αφού τα πράγματα είναι έτσι, τότε μπορούμε να πάμε και πάλι στον τελικό. Οταν ισοφαρίζεσαι από δικά σου λάθη και παίρνεις το παιχνίδι γιατί έχεις τύχη, τότε δικαιούσαι να υποστηρίζεις ό,τι θέλεις. Κάθε άλλη επιχειρηματολογία για την αξία της ομάδας μπορεί να πέσει στο κενό.

Οσα έγιναν χθες βράδυ στο Παγκρήτιο δείχνουν ότι υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος που πρέπει να περπατήσουμε για να φτάσουμε στο σημείο να καυχιόμαστε ότι έχουμε μία πολύ καλή ομάδα που κερδίζει τα παιχνίδια γιατί απλά παίζει καλό ποδόσφαιρο καλύτερο από αυτό που παίζουν οι αντίπαλοί της.

Ο Ντομπροβόλσκι έδεσε έναν κόμπο τον Ρεχάγκελ και απείλησε να του αφαιρέσει το δίπλωμα προπονητικής. Φιλόδοξοι και διψασμένοι για διάκριση, η οποία θα τους βγάλει έξω από τα σύνορα της πατρίδας τους, οι Μολδαβοί διεθνείς φρόντισαν να είναι όλοι πίσω από την μπάλα κάθε φορά που οι Ελληνες την είχαν στην κατοχή τους. Στο πρώτο ημίχρονο έστειλαν δύο απειλητικά μηνύματα στον Νικοπολίδη, τα οποία, απ' ό,τι φάνηκε, δεν λήφθηκαν σοβαρά υπόψη. Η ελληνική μηχανή παρουσίασε μεγάλες αρρυθμίες στο κέντρο της και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην ανοίξει το παιχνίδι στα άκρα. Οι επιθέσεις από τον άξονα σκόνταψαν πάνω στη διπλή ζώνη άμυνας των Μολδαβών και χρειάστηκε να θυμηθούν τον παλιό καλό εαυτό τους ο Πατσατζόγλου και ο Χαριστέας για να πάρουμε κεφάλι στο σκορ. Ο Ρεχάγκελ είχε χρόνο στη διάθεσή του για να αντιστρέψει την κατάσταση, αλλά άφησε την ανάπαυλα να περάσει αναξιοποίητη. Οι αρρυθμίες επιδείνωσαν την κατάσταση στο δεύτερο ημίχρονο και το κακό έγινε σε μία φάση, όταν ο Κυργιάκος και ο Νικοπολίδης αδράνησαν περισσότερο απ' ό,τι τους επέτρεπαν η εικόνα του παιχνιδιού και η σημασία του.

Ο,τι είδαμε τα επόμενα δεκαπέντε λεπτά έχουν μικρή σχέση με ποδόσφαιρο και πολύ περισσότερο με το παραδοσιακό γιουρούσι, που δεν είναι γερμανική επιλογή αλλά πατροπαράδοτο ποδοσφαιρικό έθιμο. Κάποιος μας αγαπάει πολύ και μας το δείχνει με πράξεις. Εβαλε την πλάτη του Γκούμα να συνεργαστεί με τον Λυμπερόπουλο και να μας δώσει τη νίκη ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν από το έμφραγμα.

Εντάξει, ποτέ δεν μας υποσχέθηκαν μπάλα της προκοπής, πλούσιο θέαμα και πολλά γκολ. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αναστενάζουμε και θα καρδιοχτυπούμε για να νικάμε ομάδες τόσο μικρές και ανίσχυρες. Να συμβεί μια φορά, το καταλαβαίνω. Να συμβαίνει συνεχώς, αποτελεί πρόβλημα και απαιτεί επειγόντως λύση. Διαφορετικά οι Βόσνιοι, τους οποίους υποδεχόμαστε στην έδρα μας, μπορεί να μας κάνουν την κηδεία που ο Νικόλας -σαν από μηχανής θεός- δεν επέτρεψε να γίνει χθες το βράδυ. Κάτι τέτοιες βραδιές σε κάνουν να αναπολείς τον Βασίλη Τσιάρτα και να λυπάσαι που η ποδοσφαιρική παραγωγή της χώρας είναι τόσο φτωχή.