Δυο λόγια για τον Ανατολάκη (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Το Σάββατο στο ματς με την Ουγγαρία παρατηρούσα με προσοχή –πείτε το επαγγελματική διαστροφή, θα το δεχθώ– τις κινήσεις, αλλά και τις γκριμάτσες του Γιώργου Ανατολάκη. Είχαν, δεν είχαν συμπληρωθεί τα πρώτα πέντε λεπτά του παιχνιδιού και ο σκηνοθέτης μας δίνει κοντινό πλάνο του διεθνούς αμυντικού. Στόμα ανοιγμένο, ρουθούνια έτοιμα να εκραγούν, φάτσα ταλαιπωρημένη, βαριές αναπνοές, ιδρώτας. Η πρώτη σκέψη που κάνεις βλέποντάς τον σε αυτή την κατάσταση είναι ότι έχεις μπερδέψει την ώρα έναρξης του ματς. Οτι αυτό θέλει μόλις τέσσερα λεπτά για να τελειώσει. Αδυνατείς να πιστέψεις ότι δεν έχει συμπληρωθεί ούτε το πρώτο πεντάλεπτο. Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε το λάθος του Ανατολάκη στην άμυνα, το οποίο ευτυχώς για την ομάδα και για τον ίδιο δεν αποδείχθηκε τραγικό. Χάρισε όμως στους Ούγγρους τη μοναδική ευκαιρία του αγώνα για κάτι καλό.

Ξέρω ότι είναι πολλοί αυτοί που χαίρονται να βλέπουν τον Ανατολάκη να εκτίθεται. Εγώ όχι. Εν αντιθέσει με την πλειονότητα, ο μπαρμπα-Γιώργης ή Γιώργαρος μου ήταν πάντα συμπαθής. Γνώριζε πάντα ότι δεν είναι Μπεκενμπάουερ και το «γνώθι σαυτόν» είναι σημαντική αρετή για κάποιον που θέλει να κάνει καριέρα στο ποδόσφαιρο. Μαχητής, σκληρός, αρκετές φορές υπέρ το δέον, ήταν αυτός στον οποίο έπεφτε ο κλήρος να αναλάβει τη βρόμικη δουλειά. Χρειάζεται, ξέρετε, και αυτός ο ρόλος του παλικαρά στο ποδόσφαιρο. Αναλογικά με άλλους Ευρωπαίους συναδέλφους του και πάντα σύμφωνα με τα ελληνικά ποδοσφαιρικά δεδομένα, τον ερμήνευσε μια χαρά. Οσοι τον αγάπησαν, αλλά και όσοι τον μίσησαν ήταν γι' αυτή την ερμηνεία του στον ρόλο του κακού, του τσαμπουκά. Αλλοι τον χειροκρότησαν και άλλοι φρόντισαν να τον στολίσουν με κοσμητικά επίθετα, τόσο αυτόν όσο και το στενό οικογενειακό του περιβάλλον. Οι ακραίες όμως αντιδράσεις αποδοκιμασίας ή επιδοκιμασίας στο πρόσωπό του μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Οτι δηλαδή τα πήγε μια χαρά στον ρόλο του. Στον δεύτερο αντρικό ρόλο του κακού παιδιού. Αυτοί οι δεύτεροι ρόλοι που –όπως και στον κινηματογράφο– καθόλου μα καθόλου δεν υπολείπονται από τους πρώτους που φτιάχνουν σταρ και επιτυχίες.

Σε πολλούς δεν είναι συμπαθής επειδή μεταξύ άλλων τον θεωρούν κλικαδόρο. Μπορεί και να έχουν δίκιο. Λίγο με απασχολεί. Περισσότερο θα τα έβαζα με αυτούς που του το επέτρεψαν (αν είναι αλήθεια το γεγονός) παρά με τον ίδιο. Στα ποδοσφαιρικά του τελειώματα απέκτησε και τεχνικές αρετές, αποδεικνύοντας ότι έχει θέληση και μεράκι γι' αυτό που κάνει. Η κίνησή του μετά την γκάφα του να τρέξει στον προπονητή και να ζητήσει συγγνώμη, δείχνει ποδοσφαιριστή που έχει φιλότιμο, αλλά και επαγγελματική συνείδηση.

Δεν είναι όλα για πέταμα στη ζωή. Ούτε είναι όλα άσπρο-μαύρο. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Ανατολάκη. Γι' αυτό όσοι τον τίμησαν και τον εμπιστεύτηκαν για τις όποιες ικανότητές του, είτε αυτός είναι ο Ρεχάγκελ είτε η ομάδα του, οφείλουν τώρα, πριν από την τελευταία προς το κοινό υπόκλιση, να τον προστατεύσουν. Θα είναι πολύ κρίμα οι Ελληνες φίλαθλοι να τον θυμούνται μόνο για το χοντρό του λάθος στο ματς με την Ουγγαρία και οι οπαδοί του Ολυμπιακού για την γκάφα του στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.