Οι νόμοι της αγοράς και της λογικής(SportDay /Μιχάλης Λεάνης)

Ο Αρης, ο ΠΑΟΚ και ο Πανιώνιος ζητάνε υψηλά ποσά για να παραχωρήσουν κάποιους ποδοσφαιριστές τους. Πολύ καλά κάνουν. Αν θέλουν να δημιουργήσουν ομάδες ανταγωνιστικές, με στόχους στο πρωτάθλημα και σε άλλες διοργανώσεις, εγχώριες και μη, αν δηλαδή επιδιώκουν το βήμα παραπάνω οφείλουν όχι μόνο να αναδεικνύουν ταλέντα, αλλά όταν και όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν να τα αξιοποιούν αγωνιστικά στο έπακρο, ώστε η μεταπώλησή τους (αν πότε αυτή έρθει) να φτάσει γι' αυτούς στο υψηλότερο επιδιωκόμενο κέρδος. Σε αυτή την περίπτωση συνήθως το οικονομικό κέρδος συνοδεύεται και από τίτλους ή διακρίσεις για τις ομάδες αυτές. Αυτή είναι η μοίρα και η φιλοσοφία των ομάδων που δεν είναι οικονομικά ισχυρές. Το φαινόμενο δεν συναντιέται μόνο στη χώρα μας, αλλά παγκοσμίως.
Συνήθως, οι οπαδοί των ισχυρών ομάδων παραπονιούνται για τις υπερβολικές απαιτήσεις των «ασθενέστερων», όταν οι ομάδες τους αδυνατούν να ανταποκριθούν. Οταν τους πέφτει βαρύ να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη. Δεν θυμάμαι κανέναν οπαδό του Παναθηναϊκού να παραπονέθηκε λίγα χρόνια πριν, όταν ο Ηρακλής απαιτούσε τα τρελά εκατομμύρια για να παραχωρήσει τον Κωνσταντίνου. Αλλά και στον Ολυμπιακό δεν είδα κανένα να κλαίει τα άλλα μύρια που ξοδεύτηκαν για να φορέσει την ερυθρόλευκη φανέλα ο Βενετίδης. Πολύ απλά, τότε είχαν να τα δώσουν, οπότε όλα τους φαίνονταν λογικά.
Για να πάμε όμως και στον αντίλογο, καλό είναι οι ομάδες με τα ταλέντα να μην υποκύπτουν στις πιέσεις των οπαδών που επιβάλλουν να κρατήσουν με κάθε τρόπο τον παίκτη στην ομάδα. Καλό είναι οι διοικήσεις να εξετάζουν ψύχραιμα και από μόνες τους το πραγματικό τους συμφέρον. Δεν μπορείς να κρατήσεις με το ζόρι έναν παίκτη στην ομάδα. Πάρε τα χρήματα και ψάξε έναν καλύτερο. Ούτε του δημιουργείς κίνητρο υπερδιπλασιάζοντας το συμβόλαιό του. Οι ποδοσφαιριστές με πραγματικές φιλοδοξίες συνήθως κοιτάζουν να συνδυάσουν τόσο το αγωνιστικό όσο και το οικονομικό κίνητρο. Αν ένας ποδοσφαιριστής θεωρεί ότι η ομάδα δεν ανταποκρίνεται πλέον στις φιλοδοξίες του, καλό είναι να φεύγει. Ούτε το νέο ελκυστικό συμβόλαιο θα τον μεταπείσει να λοξοκοιτά, αλλά ούτε και η ρήτρα στο συμβόλαιο, που σίγουρα διασφαλίζει κατά κάποιον τρόπο την ομάδα, θα τον μεταπείσει. Οπως καλό είναι να ελευθερώνεις έναν ποδοσφαιριστή όταν διαπιστώνεις ότι το μόνο του κίνητρο είναι τα... ευρώ. Πάντα γι' αυτόν τον ποδοσφαιριστή θα υπάρχει μια καλύτερη προσφορά. Ακόμα και αν αυτή απέχει από τη δική σου ένα μόλις ευρώ. Είναι θέμα χαρακτήρα. Σε αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι να αξιολογείς και τον χαρακτήρα. Να τον κρατάς, λοιπόν, στην ομάδα και μάλιστα με πολύ καλά λεφτά για να ικανοποιήσεις ένα πείσμα, η λογική λέει ότι 9 στις 10 θα σου γυρίσει μπούμερανγκ. Και τα χρήματα που πρωτίστως τον ενδιαφέρουν θα τσεπώσει και μπάλα ανάλογη με την αξία του δεν θα παίξει. Το χειρότερο; Με τις εμφανίσεις θα ρίξει και την τιμή μεταπώλησης.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τους όποιους νόμους της αγοράς, σε μια μεταγραφή ή ανανέωση συμβολαίου καλό είναι να προσμετρώνται και οι νόμοι της λογικής αλλά και της ηθικής. Οι τελευταίοι, ουκ ολίγες φορές, αποδεικνύονται πολυτιμότεροι από τα εκατομμύρια της αγοράς.