Ο Αντρέας Ιβανσιτς μένει λίγο καιρό στην Ελλάδα. Φαίνεται όμως ότι μαθαίνει γρήγορα. Ξέρει πώς να πει αυτό που θέλει, χωρίς να αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις ώστε να βρεθεί απολογούμενος. Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε σε αυστριακό site και δημοσιεύεται σήμερα στη «SportDay» για να καταλάβετε. Ο Αυστριακός, καλά εξασκημένος στη γλώσσα της διπλωματίας, λέει ότι η ομάδα του για να διεκδικήσει τον τίτλο χρειάζεται να ξοδέψει ώστε να αποκτήσει ποιοτικούς παίκτες. Δεν ανακαλύπτει την Αμερική. Εκφράζει την ανησυχία του πληροφορούμενος σε ποια επίπεδα σκοπεύουν να κινηθούν ή κινούνται ήδη οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού. Αλλά και πώς κινείται ο Παναθηναϊκός, ό,τι δηλαδή λέει, κουβεντιάζει και διαπιστώνει ο κόσμος της ομάδας. Πριν γίνω περισσότερο αναλυτικός, σπεύδω να τονίσω ότι οι φτηνοί Πορτογάλοι μπορεί να αποδειχτούν περιπτώσεις Χένρικσεν και Βαζέχα. Είναι πιθανό, αλλά όχι το πιθανότερο. Οι «πράσινοι» έχουν ανάγκη τριών ή τεσσάρων παικτών υψηλότερης ποιότητας από αυτή που έχουν όσοι υπάρχουν τώρα στην ομάδα. Ανεξάρτητα από τη θέση που θα παίζουν, πρέπει να είναι μια ποιότητα «πάνω» από τους υπάρχοντες.
Στον Παναθηναϊκό -μέχρι στιγμής- κινούνται με τη λογική της κάλυψης κενών που έχουν διαπιστώσει ότι υπάρχουν. Μα, η ομάδα έχει παίκτες σε όλες τις θέσεις. Δεν είναι γυμνή πουθενά. Επομένως δεν χρειάζεται ένα σέντερ φορ ακόμα για να πλαισιώσει τους Σαλπιγγίδη, Μάντζιο, Παπαδόπουλο. Χρειάζεται -αν χρειάζεται- έναν κατά πολύ καλύτερό τους.
Δεν αρκεί να λες «έχω δύο δεξιούς μπακ, τον Νίλσον και τον Βύντρα», χρειάζεται να πάρεις κάποιον καλύτερο και από τους δύο. Η λογική των οκτώ-εννέα μεταγραφών, που μεταβάλλουν λίγο έως ελάχιστα τον μέσο όρο ποιότητας του ρόστερ, θα αφήσει άλυτο το πρόβλημα. Τρεις παίκτες ποιότητας μπορεί και να το λύσουν. Η πρώτη λογική αφήνει χοντρά περιθώρια στους οπαδούς να σκεφτούν ότι η ομάδα θα πάει με τον νόμο των πιθανοτήτων. «Στους οκτώ θα βγουν οι τρεις». Μια χαρά λογική για ομάδες περιορισμένων φιλοδοξιών. Για τον Παναθηναϊκό εμφανίζει αρκετούς κινδύνους. Ενας από αυτούς θα είναι οι μισοάδειες εξέδρες του «Απόστολος Νικολαΐδης» και μια αίσθηση παραίτησης. Κάπως βαρύ για να το αφήσει ο Τζίγκερ να συμβεί...