Από τον Μουνιόθ στον Μονταλμπάν (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Από την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη-αποχαιρετισμό που παραχώρησε ο Βίκτορ Μουνιόθ στέκομαι σε δύο σημεία. Στο πρώτο ο Ισπανός τεχνικός απαντά στην ερώτηση αν ο χρόνος που του δόθηκε ήταν λίγος και αν ήθελε να παραμείνει στον Παναθηναϊκό και τη νέα αγωνιστική χρονιά.

«Θα ήθελα, αλλά υπό άλλες συνθήκες. Την ταυτότητα της ομάδας πρέπει να τη δώσει ο προπονητής, λαμβάνοντας τις γενικές ιδέες του τι είναι ο Παναθηναϊκός. Αυτή τη στιγμή γνωρίζω το ελληνικό ποδόσφαιρο, γνωρίζω τι ανάγκες έχει η ομάδα, τι είδους ποδοσφαιριστές χρειάζεται και πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή είμαι άτομο που έχει σαφή εικόνα σχετικά με το τι ανάγκες έχει ο Παναθηναϊκός (σ.σ.: δεύτερη φορά που το αναφέρει, πιστεύω σκόπιμα). Δεν είναι οικονομικό το θέμα, γιατί με το μπάτζετ που έχει ο Παναθηναϊκός πιστεύω ότι μπορεί να έχει μια ομάδα που θα κερδίζει, μια ομάδα-νικήτρια».

Εφόσον δεν είναι το μπάτζετ το πρόβλημα, άρα είναι θέμα νοοτροπίας και μάλιστα κακής. Μιας νοοτροπίας που όπως όλα δείχνουν ο Παναθηναϊκός δυσκολεύεται να αποβάλει. Εκεί ακριβώς έρχεται αυτό που αναφέρει ως πρώτο στην τοποθέτησή του ο Βίκτορ Μουνιόθ. Δηλαδή η ταυτότητα της ομάδας, την οποία οφείλει να δώσει ο προπονητής στην ομάδα, αφού πρώτα εγκλιματιστεί πραγματικότητα. Δεν ακούγεται καθόλου, μα καθόλου παράλογη η τοποθέτηση του Μουνιόθ. Κάποιους όμως δεν έπεισε. Η νοοτροπία που λέγαμε...

Δεύτερο σημείο: «Ναι, θα ήθελα να παραμείνω στον Παναθηναϊκό, με την προϋπόθεση ότι θα μπορούσα να δημιουργήσω μια ομάδα που θα ήξερε να κερδίζει, θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει στο πρωτάθλημα και να ικανοποιήσει τους φιλάθλους. Τις καταστάσεις που θα μου άρεσε να είχα δεν τις είχα τελικά. Πιστεύω ότι δεν είχα αυτή την εμπιστοσύνη που χρειάζεται κάποιος για να μπορέσει να πραγματοποιήσει αυτή τη δουλειά. Να πω ότι είμαι ένα άτομο με ανοχή. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα ήθελε να επιλέξει τον έναν ή τον άλλον, αλλά ένα σύνολο που θα μπορούσε να προσαρμοστεί, να δημιουργήσει μέσα στην ομάδα ώστε αυτή να διαπρέπει».

Εδώ ο Ισπανός διευκρινίζει για κάθε λογής πονηρούς ότι δεν είχε καμία πρόθεση να φέρει δικούς τους ανθρώπους στην ομάδα. Το επίσης σημαντικό, όμως, είναι ότι αναφέρεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης που έδειξε η διοίκηση στο πρόσωπό του, αν όχι καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας του, σε κρίσιμα τουλάχιστον σημεία. Τα ερωτήματα γεννιούνται εύλογα. Πώς είναι δυνατόν να μην εμπιστεύεσαι έναν προπονητή με τις παραστάσεις και τις εμπειρίες του Μουνιόθ, τις οποίες διαφήμιζες την περίοδο της απόκτησής του; Να δείχνεις ότι δεν τον εμπιστεύεσαι τις στιγμές που το χρειάζεται περισσότερο; Εχεις την πολυτέλεια να φέρεσαι στον Μουνιόθ σαν να είναι προσωρινός και πώς είναι δυνατόν κάτω από αυτές τις συνθήκες να δουλέψει και μάλιστα απερίσκεπτα; Διώχνεις έτσι αβίαστα έναν προπονητή που έχει κατανοήσει απόλυτα την ελληνική πραγματικότητα, την οποία θα επικαλεστεί ότι δεν γνωρίζει αυτός που θα φέρεις αύριο; Η επόμενη μέρα ξημερώνει με Πεσέιρο. Ηδη παίκτες αναχωρούν από την Παιανία χωρίς να τους έχει δει ο Πορτογάλος. Κάτι καινούργιο πάει να γίνει; Κάτι που θυμίζει τη ρήση του Ισπανού συγγραφέα Μονταλμπάν: «Μερικές φορές το καινούργιο γεννιέται παλιό, ακόμα και νεκρό». Ελπίζω να μην τον δικαιώσει....