Ooooh Campione! (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Οι εικόνες στο μυαλό μου φτιάχνουν βαλίτσες, να φύγουν από εκεί να ταξιδέψουν πιο βαθιά μέσα μου, να φτάσουν στο υποσεινήδητο, να μείνουν έτσι για πάντα ζωντανές. Ο τελικός αποτελεί παρελθόν, πέρασε στην ιστορία. Ο κόσμος τον συζητάει. Δεν ξέρω ποιος κατάλαβε και τι ή αν διδάχθηκε κάτι από αυτόν τον τελικό. Θα το δείξει το μέλλον. Πολλοί λένε ότι όλα λειτούργησαν άψογα, ότι δεν ένοιξε μύτη, επειδή το σχέδιο της Αστυνομίας αυτή τη φορά καταστρώθηκε σωστά. Δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω. Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι η καταστολή έρχεται πάντα μετά, αφού δημιουργηθεί το κακό. Αυτό που μέτρησε ήταν η διάθεση των Αγγλων και των Ιταλών, που στη συντριπτική πλειονότητά τους αποβιβάστηκαν στην Αθήνα για να γιορτάσουν, να χαρούν, να γλεντήσουν, χάσουν-κερδίσουν. Διότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν δράματα από ένα ατυχές αποτέλεσμα. Για τις μεγάλες ομάδες υπάρχουν μόνο γιορτή, συγκίνηση και μερικές φορές πίκρα που καταλαγιάζει με την ελπίδα αλλά και τη βεβαιότητα ότι οι ωραίες στιγμές γρήγορα θα επιστρέψουν. Ο Μαλντίνι σήκωσε το κύπελλο ψηλά. Αν κάποιος πρόλαβε να διαβάσει τα χείλη του λίγο πριν σηκώσει τη θεόρατη «κούπα», θα έβγαζε τη φράση «αυτό είναι το έβδομο». Το ποδόσφαιρο και η μοίρα, αν θέλετε, έπραξε αυτή τη φορά το σωστό. Επιβράβευσε με τον καλύτερο τρόπο τόσο τον Πάολο όσο και άλλους υπέργηρους ποδοσφαιρικά αθλητές στη δύση της καριέρας τους με ένα τρόπαιο. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από το να βλέπεις παίκτες που θαυμάζεις να ετοιμάζονται να τραβήξουν την αυλαία γεμάτοι χαρά και ικανοποίηση. Οπως δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να τους βλέπεις να αποχωρούν με σκυμμένο το κεφάλι, ηττημένοι, ξέροντας ότι κάπου εδώ είναι το τέλος και τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να επαναληφθεί.

Από την άλλη, δεν θα ξεχάσω την κραυγή του «κόκκινου τσουνάμι», όπως αποκάλεσε τους οπαδούς τής Λίβερπουλ ο Φιλ Νιλ, στην απονομή λίγο πριν ο αρχηγός των «ροσονέρι» αγγίξει το κύπελλο. Το τραγούδι τους σκέπασε στην κυριολεξία τις ιαχές των Ιταλών: «Ooooh, campione, the one and only, we are Liverpool. They say our days are numbered, we are not famous anymore, but Scrousers rule the country like we’ve always done before»... Τόση περηφάνια, ελπίδα, αλλά και παράπονο μέσα σε τέσσερις στίχους από τους πιο ευρηματικούς φιλάθλους του κόσμου. Αυτούς που έχουν καταφέρει να διασκευάσουν τις μεγαλύτερες μουσικές επιτυχίες: « Ωωωω, πρωταθλητές, οι μοναδικοί, είμαστε η Λίβερπουλ. Λένε ότι οι μέρες μας είναι μετρημένες, ότι δεν είμαστε πλέον δημοφιλείς, αλλά οι Scrousers (γεωγραφικός χαρακτηρισμός των κατοίκων του Λίβερπουλ) κυριαρχούν στη χώρα, όπως πάντα έκαναν στο παρελθόν»....

Τεράστιο συναίσθημα, που δεν αφορά μόνο τους οπαδούς της Λίβερπουλ που το τραγούδησαν, αλλά ακόμη και αυτούς της Μίλαν, που σίγουρα τους εκφράζει με τα επτά ευρωπαϊκά τρόπαια. Ενα συναίσθημα που εκφράζει τη μοίρα των μεγάλων ομάδων που δεν είναι άλλη από το να συναντιούνται και να αναμετρώνται σε μεγάλα ραντεβού. Αυτό που δεν έγινε σήμερα θα γίνει σίγουρα αύριο, σε μια άλλη γιορτή, σε ένα άλλο πανηγύρι που μόνο αυτοί ξέρουν να στήνουν.