Ο θεσμός της κατάντιας (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Aπό την απόλυτη γιορτή στη μιζέρια και την γκρίνια. Γκρίνια και κακομοιριά που πάνε να γίνουν θεσμός. Ο θεσμός της κατάντιας. Στο ΟΑΚΑ την Τετάρτη είχαμε γιορτές και τραγούδια. Χθες ο δρόμος με έβγαλε στο ΣΕΦ, για να παρακολουθήσω το παιχνίδι Ολυμπιακός - Αρης. Στην τρίτη περίοδο δημιουργήθηκε ένταση, ένα επεισόδιο ανάμεσα στον Σκέιλς και στον Ζίζιτς, στο οποίο συμμετείχε και ο Μασιγιάουσκας, με αποτέλεσμα οι διαιτητές να αποβάλουν με ντισκαλιφιέ τον Αμερικανό του Αρη και τον Λιθουανό του Ολυμπιακού. Ακολούθησε το γεγονός που για μένα στιγμάτισε το παιχνίδι και ειλικρινά έπειτα από αυτό δεν ήθελα να ασχοληθώ με το ποιος κέρδισε και ποιος όχι. Σε μια φάση ο Σιγάλας είχε την μπάλα, οι διαιτητές στη διεκδίκηση του χρέωσαν φάουλ, ο παίκτης εκνευρίστηκε και την πέταξε προς τη γραμματεία. Αυτό ήταν ικανό να ξεσηκώσει μερίδα φιλάθλων και να αρχίσει να του βρίζει εν χορώ τη μάνα, τον πατέρα, το σπίτι, ό,τι είχε και δεν είχε. Εδώ δεν μιλάμε απλώς για αχαριστία. Εδώ μιλάμε για χαζομάρα. Μιλάμε για ανεγκέφαλους. Αν κοιτάξεις ψηλά στο ΣΕΦ, θα δεις τις σημαίες που κρέμονται από το ταβάνι με τα τρόπαια του Ολυμπιακού. Κάποιες από αυτές τις διακρίσεις τις σήκωσε στις πλάτες του ο Σιγάλας όταν φορούσε την ερυθρόλευκη φανέλα. Κι όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό για να του αναγνωρίσουν κάποιοι... με τη βούλα Ολυμπιακοί το λάθος να εκνευριστεί, όχι μαζί τους, αλλά με τον διαιτητή. Αποφάσισαν τότε εν χορώ να του τραγουδήσουν ότι δεν είναι Ολυμπιακός, αλλά μισθοφόρος. Δεν με πειράζει που κάποιοι δεν σέβονται τον εαυτό τους και έκαναν αυτές τις ενέργειες. Τέτοιες ασχήμιες δεν τις συναντάμε μόνο στο ΣΕΦ. Δυστυχώς, γίνονται σε όλα τα γήπεδα. Γι' αυτό και πιο μπροστά είπαμε για καθεστώς. Ενα καθεστώς που όλοι μας επιτρέπουμε να συντηρείται. Με πείραξε το γεγονός ότι οι υπόλοιποι, που ίσως ήταν και περισσότεροι και σίγουρα δεν συμφωνούσαν με αυτό το εν χορώ βρισίδι στο πρόσωπο ενός παίκτη που έγραψε ιστορία με τη φανέλα του Ολυμπιακού, δεν τόλμησαν να αντιδράσουν. Απέδειξαν έτσι με τον καλύτερο τρόπο ότι ο φασισμός των λίγων κάνει κουμάντο στην αισθητική και τις ηθικές αρχές των πολλών. Οτι οι κακές μειοψηφίες, που κάθε τρεις και λίγο τις αναφέρουμε σαν τέτοιες, για μία ακόμα φορά έκαναν αυτό που ήθελαν. Είναι πραγματικά από τις στιγμές που τις έχεις νιώσει και ντρέπεσαι εσύ για όλους τους άλλους. Εβλεπα τον Σιγάλα αμήχανο στον πάγκο να τους χειροκροτεί ειρωνικά και αυτοί... φούντωναν. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι μικροί ή δεν τον πρόλαβαν, αλλά εφόσον υποστηρίζουν την ομάδα αυτή και εφόσον δεν σέβονται τον εαυτό τους, ούτε τον παίκτη που παίζει, τουλάχιστον ας σέβονται την ιστορία του συλλόγου που υπηρετούν. Ακουγα τα συνθήματά τους και ήταν αδύνατο να μη μου έρθουν οι εικόνες από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ την Τετάρη. Και σκεφτόμουν... Για μόνο 90 λεπτά, έχοντας ταξιδέψει μίλια μακριά και θέλοντας τόσο πολύ η ομάδα τους να κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης, ήταν «λάθος» των φιλάθλων να μη σκαρφιστούν ούτε ένα υβριστικό σύνθημα για τον αντίπαλο; Μα ούτε ένα! Προφανώς αυτοί είναι φλώροι. Δεν είναι τόσο μάγκες και συνεπώς δεν αγαπούν την ομάδα τους. Μετά κάποιοι μου λένε ότι εμείς αναπαράγουμε τη μιζέρια και την κακομοιριά. Απαξιώνουμε το προϊόν το οποίο μας δίνει να τρώμε. Ετσι μου είπε ένας φίλος χθες στο ραδιόφωνο. Οταν φροντίζουν τόσοι άλλοι γι' αυτό και μάλιστα με συνέπεια, άραγε μας μένει εμάς χώρος για να καταστρώσουμε τέτοια σχέδια; Μόνοι τους οι ίδιοι απαξιώνουν αυτό που τάχα μου αγαπούν...