O Γιάννης Βαρδινογιάννης εμπιστεύεται τον Γιάσμινκο Βέλιτς για λόγους που εμείς αγνοούμε. Διότι δεν υπάρχει κάτι τόσο τρανταχτό στο βιογραφικό του Βόσνιου ώστε να κάνει αυτονόητη την τοποθέτησή του σε ρόλο... μονάρχη στην Παιανία.
Τέτοιο μοντέλο έχει να φανεί από την εποχή του Ζάετς, με τη διαφορά ότι ο Κροάτης είχε πλούσιο βιογραφικό. Ο Βέλιτς κέρδισε την εμπιστοσύνη του Τζίγκερ. Το αποτέλεσμα ήταν να φέρει προπονητή τον Πεσέιρο και να πετύχει την απομάκρυνση του Λιβαθηνού. Για την... απώλεια του Σπύρου λίγοι θα βρεθούν να τα βάλουν μαζί του. Η επιλογή του Πεσέιρο είναι το μεγάλο στοίχημα του τεχνικού διευθυντή. Από εδώ και στο εξής, απέναντι σε κάθε επιτυχία και αποτυχία θα στέκεται ο ίδιος. Ο Πορτογάλος κόουτς δύσκολα θα αποτελέσει τείχος για να σκάσουν πάνω του τα κύματα της όποιας αποτυχίας.
Ο Βέλιτς φέρνει τον προπονητή, ο ίδιος κάνει τις μεταγραφές –«εισηγείται θετικά ο Πεσέιρο»–, ο ίδιος με τις επιλογές του διαμορφώνει πάνω-κάτω την ενδεκάδα, έχοντας αποφασίσει και γι' αυτούς που θα φύγουν. Με ποια προσόντα; Με αυτά που έχει διαβλέψει ο Βαρδινογιάννης και δεν είναι απολύτως ορατά στην κοινή γνώμη του «τριφυλλιού». Υπάρχει ρίσκο στην κίνηση αυτή. Μέχρι τώρα υπήρχε γύρω από το αγωνιστικό κομμάτι ένα άτυπο διευθυντήριο, χωρίς παγιωμένη σύνθεση. Μπαινόβγαιναν διάφοροι. Αν οι εξουσίες που δόθηκαν στον Βέλιτς απαλείφουν το διευθυντήριο και τον αφήνουν να δουλέψει όπως νομίζει κι ό,τι πετύχει, είναι νωρίς να το πούμε. Αξίζει να θυμίσουμε, όμως, ότι κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός έφτασε στο τελευταίο νταμπλ της ιστορίας του, σπάζοντας προσωρινά την «ερυθρόλευκη» παντοκρατορία.
Ο Βέλιτς επιλέγει με βάση το πορτοφόλι του ιδιοκτήτη. Οταν θα κρίνεται για τις επιλογές του πρέπει να προσμετράται ως βασικό κριτήριο το μπάτζετ με το οποίο βγήκε να «ψωνίσει». Αλλιώς θα γίνει εύκολος στόχος για να μείνει στο απυρόβλητο εκείνος που αποφάσισε να τον τοποθετήσει σε αυτή τη θέση.