Έλα στον παππού (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Η Μίλαν κατέκτησε πανάξια το Τσάμπιονς Λιγκ. Το έβδομο... Εδειξε ή καλύτερα απέδειξε ότι έχει τους παίκτες και τις ποδοσφαιρικές προσωπικότητες για να κερδίσει τον τελικό. Εν αντιθέσει με μερικούς παίκτες της Λίβερπουλ -όσο και αν με πονάει αυτό- οι οποίοι όταν φεύγουν από το «Ανφιλντ» δεν έχουν την ικανότητα και τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν σε τέτοιους αγώνες.

Η Μίλαν έδειξε πως έλεγχε το παιχνίδι καθ' όλη τη διάρκειά του. Οι αριθμοί ίσως να δείχνουν το αντίθετο. Η κατοχή της μπάλας ήταν στη Λίβερπουλ, αλλά οι «reds» προσπάθησαν να κάνουν τη ζημιά μόνο με μερικά ξεσπάσματα. Οι «ροσονέρι» ήταν αυτοί που... κρατούσαν τον ρυθμό στο πρώτο ημίχρονο και βρήκαν την ευκαιρία να σκοράρουν (έστω και με την μπάλα να βρίσκει στην πλάτη του Ιντσάγκι) στο τελευταίο λεπτό του ημιχρόνου.

Προσέξτε τι έγινε στο δεύτερο ημίχρονο. Η Μίλαν απέδειξε πόσο μεγάλη ομάδα είναι και πόσο μεγάλους παίκτες έχει. Οι «ροσονέρι» φαίνεται να έχουν χάσει τη μάχη του κέντρου, όμως μέσα σε λίγο δευτερόλεπτα κέρδισαν δύο κίτρινες κάρτες πολύ σημαντικές για τη συνέχεια του αγώνα. Στο 58' και στο 59', λοιπόν, οι Μασεράνο (παίζει man to man τον Κακά) και Κάραγκερ (ο μόνος αξιόπιστος αμυντικός στη χθεσινή Λίβερπουλ) βλέπουν την κίτρινη κάρτα. Σκεφτείτε τους πρωταγωνιστές του δεύτερου γκολ της Μίλαν και θα καταλάβετε και πόσο... ελευθερώθηκε ο Κακά μετά το 60'.

Η Λίβερπουλ ήθελε το γκολ, αλλά δεν έδειξε ότι μπορεί να το πετύχει ούτε πριν από το 2-0 ούτε έπειτα από αυτό. Οι Νέστα και Μαλντίνι έδειχναν ευάλωτοι στο κέντρο της άμυνας, αλλά η Λίβερπουλ δεν το εκμεταλλεύτηκε. Στο δεύτερο ημίχρονο δεν είδαμε ποτέ την πίεση που λογικά όλοι περίμεναν να δουν από τη Λίβερπουλ. Δεν έχω καταλάβει επίσης γιατί παίζει ο Ζέντεν πάντα βασικός. Ποιος είναι ο ρόλος του; Και γιατί ο Μπενίτεθ τον αντικαθιστά με τον Κιούελ, ο οποίος δεν έχει παίξει φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οταν ο Ισπανός τεχνικός αποφάσισε να παίξει με δύο καθαρόαιμους επιθετικούς, κατάφερε η Λίβερπουλ να γίνει πιο απειλητική και μάλιστα να μειώσει. Η Μίλαν όμως ήξερε και πώς να αντιδράσει και πώς να κοντρολάρει το παιχνίδι.

Για τον Ιντσάγκι τι να πούμε. Η φάση του δεύτερου γκολ μιλάει από μόνο της. Κρατήθηκε οριακά για να μη βγει οφσάιντ, μισό κοντρόλ και πλασέ κάτω από τα χέρια του Ρέινα. Απλώς υπενθυμίζω ότι πριν από δύο μήνες έβλεπε την πόρτα της εξόδου. Επαναλαμβάνω, η Μίλαν κατέκτησε δίκαια το Τσάμπιονς. Η Αθήνα είναι το γούρι της. Της φέρνει τύχη...