Πολλή τζαζ, λίγο μπάσκετ (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Χθες στο Αλεξάνδρειο παρακολουθήσαμε το μπάσκετ του αυτοσχεδιασμού. Οποιος έπαιρνε την μπάλα την έκανε ό,τι ήθελε. Αλλος την κρατούσε για 20 δευτερόλεπτα και άλλος όταν την έπαιρνε πίστευε πως ήταν ωρολογιακή βόμβα και την πετούσε προς το καλάθι. Και από τις δύο ομάδες. Το συμπέρασμα είναι πως ο Αρης τελικά κέρδισε και απόκτησε προβάδισμα στη συγκεκριμένη σειρά. Αν όμως ασχοληθούμε με το αγωνιστικό σκέλος, τότε ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω.

Γιατί το λέμε αυτό; Επειδή αυτές οι δύο ομάδες -και ειδικά όταν παίζουν μεταξύ τους- με τους προπονητές που έχουν, στο τέλος του αγώνα δεν ξέρεις ποια κέρδισε και ποια έχασε. Για παράδειγμα, χθες, δεν ξέρεις αν κέρδισε ο Αρης ή αν έχασε ο Ολυμπιακός. Είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβεις. Στο τελευταίο πεντάλεπτο και το πιο αποφασιστικό, οι δύο ομάδες έμειναν χωρίς καλάθι για 4:40! Το σκορ της τελευταίας περιόδου θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν σκορ πόλο, μια και τελείωσε 9-8! Απίθανα πράγματα, τα οποία όμως έκαναν το ματς συναρπαστικό.

Οι δύο ομάδες δεν μπορούν να παίξουν ορθολογικά. Δεν μπορούν να κάνουν καμία σωστή επίθεση. Να παίξουν άμυνα. Να αντιμετωπίσουν κρίσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο Αρης στην τρίτη κρίσιμη περίοδο, όταν και πήρε μία διαφορά έξι πόντων (48-42), δεν μπόρεσε να διαχειριστεί σωστά καμία επίθεση. Οι επιθέσεις γίνονταν στα 10 ή στα 9 δευτερόλεπτα. Ο Ολυμπιακός από τη μεριά του, αντί να το εκμεταλλευτεί, έπαιζε άναρχο μπάσκετ. Οταν βλέπεις αυτές τις δύο ομάδες, έχεις περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις. Για παράδειγμα, γιατί πρέπει να παίζει συνέχεια ο Καστλ. Ο Ματσόν όταν ξυπνάει το βράδυ για να πάει στην τουαλέτα, δίνει εντολή να μπει ο Καστλ στο ματς. Από την άλλη μεριά, ο Γκέρσον φοβάται να κοιτάξει τον πάγκο. Αν τον κοιτάξει και δει παίκτες, τρελαίνεται γιατί σκέφτεται «τι να κάνω τώρα». Εχει τρία φάουλ ο Καστλ, ο Αρης είναι μπροστά στο σκορ, αλλά ο Ματσόν περιμένει να κάνει το τέταρτο για να τον κάνει αλλαγή. Το ίδιο έγινε και με τον Σεραπίνας. Είχες την αίσθηση χθες πως βρέθηκαν δύο ομάδες σ' ένα γήπεδο της Γλυφάδας και έπαιξαν μπάσκετ.

Οι δύο προπονητές πρέπει επίσης να καταλάβουν πως η μπάλα δεν φτάνει σ' έναν παίκτη. Πηγαίνει σ' έναν παίκτη. Επίσης πρέπει να καταλάβουν ότι όποια ομάδα περάσει στον τελικό θα αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό. Μια ομάδα της οποίας κάθε παίκτης ξέρει τι πρέπει να κάνει με κλειστά τα μάτια.

Τα παιχνίδια στη συγκεκριμένη σειρά θα πάνε όπως χθες. Αυτοσχεδιασμός από παίκτες και προπονητή. Θα μείνουν στη μνήμη μας ως αμφίρροπα και ίσως μας χαρίσουν ευχάριστες στιγμές. Από μπάσκετ όμως τίποτα. Αν κάποιος ξεβιδώσει τις μπασκέτες, οι δύο ομάδες θα αργήσουν να το καταλάβουν.