Mega λάθος (SportDay Μιχάλης Λεάνης)

Ξεκινάει προχθές το βράδυ από τη Γλασκώβη ο τελικός του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και όλοι εμείς οι τηλεοπτικοί αιχμάλωτοι των καναλιών ευχαριστούμε τη θεά τύχη που δεν τράβηξαν και άλλο οι διαφημίσεις για μπίρες, σερβιέτες, αυτοκίνητα και αλοιφές για την κυτταρίτιδα και προλάβαμε να δούμε ζωντανά το εναρκτήριο λάκτισμα, όπως έλεγαν και οι παλιοί. Τέτοια κωλοφαρδία!

Γιατί τις συνθέσεις τις χάσαμε. Για λίγο... Ξυστά άουτ πήγε το σουτ, αλλά τι να κάνουμε... τις χάσαμε. Προλάβαμε, όμως, να δούμε τα καινούργια παγωτά. Οι υπεύθυνοι των καναλιών καλά θα κάνουν να πάψουν να υποτιμούν το φίλαθλο κοινό. Από τη μία, μας βομβαρδίζουν με διαφημιστικά σποτ έναν ολόκληρο μήνα για το μεγάλο αυτό ποδοσφαιρικό γεγονός και από την άλλη, είναι οι ίδιοι που το υποβιβάζουν και το αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδι. Σαν να σου λένε: «Δεν φτάνει, ρε μπαγλαμά, που θα το δεις ζωντανό, θέλεις να το δεις και με γαρνιτούρες. Αντε από δω, ρε λούστρο. Τρώγε και μη μιλάς». Εκτός αν το γεγονός θεωρείται σημαντικό μόνον όσον αφορά τα διαφημιστικά έσοδα. Να τα πάρουμε χοντρά από τους διαφημιστές και με τους τηλεπρεζάκηδες της μπάλας τα βρίσκουμε με... δόσεις. Λίγο από πρώτο ημίχρονο, κάτι από το δεύτερο, φάε κάτι από την παράταση, αυτοί πάλι θα βρουν τρόπο να ξεχαρμανιάσουν.

Αν αξίζει κάτι σε αυτά τα πραγματικά σημαντικά γεγονότα είναι η ατμόσφαιρα. Κυρίως αυτή που επικρατεί στην έναρξη του παιχνιδιού. Αυτές οι εικόνες είναι στην κυριολεξία το... μισό ματς. Οι φάτσες στις κερκίδες, άλλες μουτζουρωμένες από την αγωνία, άλλες κατάφωτες από αισιοδοξία, η συνθηματολογία των πανό, τα κασκόλ που ανεμίζουν στον αέρα, τα πολύχρωμα καπέλα που χοροπηδάνε, οι αγκαλιές των οπαδών, τα τραγούδια, τα ανοιγμένα στόματα στην είσοδο των ομάδων, τα γεμάτα έκσταση βλέμματα. Εικόνες που «μυρίζουν» τελικό, που «μυρίζουν» γιορτή. Που σε κάνουν να είσαι εκεί. Αν δεν δεις, και μάλιστα σε πλάνα κοντινά, από αυτά που χαρίζουν με απλοχεριά σε τέτοιες διοργανώσεις οι σκηνοθέτες, τις πρώτες αντιδράσεις των παικτών με το που πατάνε το πόδι τους στον καταπράσινο αγωνιστικό χώρο, αν δεν σε τραβήξουν οι αμήχανες κινήσεις τους, τα σκεπτικά πρόσωπα των αθλητών, οι γκριμάτσες των προπονητών, οι σφιγμένες γροθιές και οι παροτρύνσεις σε συμπαίκτες και οπαδούς, τότε σίγουρα έχεις δει τον πίνακα όπως τον σχεδίασε ο καλλιτέχνης, αλλά θα έχεις κλείσει τα μάτια πριν αυτός τον γεμίσει με χρώματα. Καλή έμπνευση, μισή δουλειά, μισή δημιουργία.
Δεν είναι, εξάλλου, καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η τηλεοπτική κάλυψη αυτών των παιχνιδιών απαιτεί πολλές κάμερες σε διαφορετικές θέσεις. Αν ήταν να προβάλλουν μόνο το ματς, θα στοίχιζαν πέντε κάμερες σε μια ευθεία να σκοπεύουν τους σαχλοβράκηδες που κυνηγούν το τόπι και δεν θα παίρναμε χαμπάρι τη γιορτή στις κερκίδες. Αυτή τη γιορτή που χάσαμε την Τετάρτη το βράδυ. Κερδίσαμε πάντως κάτι για -να μην είμαστε εντελώς αχάριστοι- όση ώρα βλέπαμε διαφημίσεις. Το στεγαστικό δάνειο με το μικρότερο επιτόκιο. Αυτό που πραγματικά μας συμφέρει! Ολα για το καλό μας γίνονται, αλλά εμείς είμαστε γκρινιάρηδες.