Γιατί δεν μου προκάλεσε καμία εντύπωση; Οσα είδα και όσα άκουσα στη φιέστα τα περίμενα. Οχι μόνο εγώ, αλλά πολύς κόσμος. Μερίδα φιλάθλων αποδοκίμασε τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και τον Σωκράτη Κόκκαλη και πολλοί πίστεψαν ότι συνέβη για πρώτη φορά. Αν γυρίσουμε τον χρόνο μερικούς μήνες πίσω, θα διαπιστώσουμε πως ειδικά τη φετινή χρονιά το συγκεκριμένο γεγονός έχει επαναληφθεί. Τον «Τζόλε» τον αποδοκίμαζαν σχεδόν όλη τη χρονιά. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού άκουσε πολλά... γαλλικά μετά τον αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ αλλά και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Στην Ελλάδα αυτό είναι το λογικό. Το σύνηθες. Αυτό που πια δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση. Κανένας πρόεδρος στην Ελλάδα δεν έχει το κύρος για να εμπνέει σεβασμό στους οργανωμένους ή στους απλούς φιλάθλους της ομάδας. Αυτό οφείλεται κυρίως στην έλλειψη παιδείας των φιλάθλων. Αλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Ακόμα και ένας φίλαθλος ο οποίος έχει ήπια συμπεριφορά δεν θα σου πει κάτι διαφορετικό στην κριτική του. Θα βρίσει αυτούς που αποθέωνε πριν από λίγο καιρό, πριν από μερικά χρόνια, με τον δικό του τρόπο.
Εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε πως περιπτώσεις Μοράτι και Σένσι δεν θα ευδοκιμήσουν στην Ελλάδα. Δεν θα μπορούσαν να αντέξουν. Πρόεδροι που θα έδιναν χρόνο, χρήμα και θα άκουγαν στην πρώτη στραβή τα εξ αμάξης, μάλλον θα την έκαναν με... ελαφρά πηδηματάκια. Κλασικό παράδειγμα, ο Τζίγκερ. Το μεγαλύτερο κομμάτι των φιλάθλων δεν τον σέβεται. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα δύο τελευταία χρόνια ο ισχυρός άντρας των «πρασίνων» έχει δώσει χρήμα; Δεν έχει αφιερώσει χρόνο στην ομάδα; Αλλά μη μένουμε μόνο στον Κόκκαλη και τον Τζίγκερ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Ντέμη Νικολαΐδη.
Δεν μας εκπλήσσει τίποτα. Αυτή είναι η παιδεία μας, αυτή είναι η ποδοσφαιρική μας ανατροφή. Οταν υπάρχουν δύσκολες στιγμές δεν υπάρχει σεβασμός και ταυτόχρονα χάνεται το κύρος των προέδρων. Και πείτε μου εσείς. Πότε υπήρχε δύσκολη στιγμή και κάποιοι σεβάστηκαν τον πρόεδρο, αυτόν που παίρνει τις αποφάσεις; Εγώ, πάντως, ακόμα σκέφτομαι...