Final ναι, Four όχι (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Το κείμενο που ακολουθεί είναι κατά παραγγελία. Αν περιμένατε να ασχοληθώ με το φάιναλ φορ, έχετε πέσει έξω. Με αυτό θα ασχοληθώ όταν πέσουν τα φώτα και οι ειδικοί θα σωπάσουν. Σήμερα θα διαβάσετε για στιγμές που δεν σβήνουν από το μυαλό.

Εξάλλου σας το είχα υποσχεθεί. Στιγμές σαν αυτήν, την Τρίτη το βράδυ, με το ΚΟP να τραγουδάει λίγο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι το «You’ll never walk alone» και τους παίκτες της Λίβερπουλ στα αποδυτήρια με τα χείλη τους να κρατάνε τον ρυθμό. Εικόνων συνέχεια. Το «Ανφιλντ» να βράζει. Ούτε ένας χωρίς κάποιο διακριτικό της ομάδας. Κασκόλ, σημαία, κόκκινη φανέλα με το έμβλημα στο στήθος. Πάνω τους και το πανό να γράφει: «Ο Αϊνστάιν και ο Πυθαγόρας μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν. Η ομάδα με τα 18 πρωταθλήματα Αγγλίας και τα πέντε Ευρωπαϊκά Κύπελλα είναι η μεγαλύτερη της χώρας». Η ακτινοβολία αυτού του σύγχρονου ποδοσφαιρικού θεωρήματος φωτίζει τον Μασκεράνο, που έπειτα από δέκα λεπτά αδράνειας φοράει ξαφνικά τη στολή του σούπερ παίκτη και ξεχύνεται να παραδώσει μαθήματα σύγχρονου ποδοσφαίρου. Μη μου πείτε ότι όλα αυτά είναι παραμύθια και δεν πιστεύετε στο μύθο του σούπερ παίκτη... γιατί υπάρχει ένα μέρος που λέγεται Ανφιλντλαντ και όλα αυτά μπορούν να συμβούν. Είναι εκεί όπου ο Αγκερ γίνεται αλάνθαστος και καταφέρνει μέχρι και να σκοράρει, εκεί όπου ο Πέναν μοιάζει με Πίτερ Παν, πετάει από τη μια μεριά στην άκρη του γηπέδου με μια δρασκελιά και που το δίδυμο Κάιτ Κράουτς συναγωνίζεται την ταχύτητα με την οποία κινούνται τα νετρόνια γύρω από τον πυρήνα.

Τα γυαλιά του Μπενίτεθ γίνονται κιάλια και παρακολουθούν τον αντίπαλο από απόσταση αναπνοής. Πώς να ξεφύγεις από τον Ανφιλντλαντ όταν σε κυνηγούν όλα αυτά τα στοιχειά; Μετά, πείτε μου ένα παραμύθι στο οποίο να μην κερδίζουν αυτοί που θέλουμε και αγαπάμε; Τι είναι αυτό που θα ήθελα τώρα; Ενα μεγάλο πάρτι στον τελικό της Αθήνας από τους απανταχού Λιβερπούλιανς του πλανήτη. Κυρίως όμως, από αυτούς, τους φίλους μου, που κάποιοι ίσως τους λένε τρελούς, ότι είναι στον κόσμο τους, επειδή έχουν βάλει την κόκκινη φωτιά της Λίβερπουλ να καίει στη Θεσσαλονίκη. Τον Μιχάλη, τον Ρώμα, τον Βαγγέλη με το κόκκινο περίπτερο, όλη αυτήν την τρελοσυμμορία που έστησε τη λέσχη κάπου στα δυτικά της πόλης. Και όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, έχουν καταφέρει να συνδέσουν τα δύο λιμάνια με μια αόρατη κλωστή. Μαζί λοιπόν με τα παιδιά της Λέσχης της Λίβερπουλ στη Θεσσαλονίκη θέλω να πανηγυρίσω το 6ο Κύπελλο Ευρώπης. Τους περιμένω.