Το πραγματικό λάθος του Μουρίνιο (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Μουρίνιο έχει τώρα όλον τον χρόνο να κάτσει να σκεφτεί πού έκανε για μια ακόμα φορά λάθος. Αν και κάτι μου λέει, ότι λάθος δεν θα βρει. Απλώς θα τα βάλει με την τύχη του. Αν πάλι διαπιστώσει κάποια λάθη που του στέρησαν την παρουσία σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, αυτά θα οφείλονται στην κακή εφαρμογή του πλάνου και όχι σε αυτό καθ' αυτό το πλάνο! Λάθη που θα χρεωθούν σε κάποιον(;) ή σε κάποιους(;) παίκτες. Μισή αλήθεια. Ολόκληρη... αλήθεια είναι ότι προπονητές με την προσωπικότητα του Πορτογάλου έχουν τόσες εμμονές όσες και γνώσεις για το άθλημα που υπηρετούν.

Οπως αποδείχθηκε πέρα για πέρα αληθινή η απλή λογική -η έξω από συστήματα και πλάνα- που λέει ότι σε ένα παιχνίδι πρόκρισης οφείλεις να εκμεταλλευτείς τον παράγοντα έδρα και να σκοράρεις όσες περισσότερες φορές μπορείς. Οταν, μάλιστα, στο δεύτερο ματς έχεις να αντιμετωπίσεις όχι μόνο 11 αντίπαλους παίκτες, αλλά 60.000 τότε οποιαδήποτε άλλη σκέψη ή στρατηγική σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο λάθος.

Στο παιχνίδι στο «Στάνφορντ Μπριτζ» η Τσέλσι θα μπορούσε να σκοράρει δύο και τρεις φορές. Δεν της το στέρησε η τύχη, αλλά το γεγονός ότι είχε το μυαλό της αλλού. Πού; Στο πώς να κρατήσει την μπάλα, πώς να την κρύψει, πώς να καταστρέψει από το να δημιουργήσει. Και την πλήρωσε. Ο Μουρίνιο είναι αναμφίβολα ένας πολύ καλός προπονητής, που δεν έχει καταλάβει όμως ότι ομάδα δεν είναι αυτός και οι φιλοδοξίες του. Ο ρόλος του είναι να βοηθήσει την ομάδα να βγει μπροστά και όχι η ομάδα να βοηθήσει αυτόν να βγει μπροστά. Οσο δεν το κατανοεί θα την πατάει όπως το έξυπνο πουλί, που πιάνεται από τη μύτη.

Είναι αδιανόητο με τέτοια ποιότητα παικτών, την αφρόκρεμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, να παρουσιάζει η Τσέλσι αυτή την εικόνα. Αλλά είναι κρίμα και για το ίδιο το άθλημα. Φανταστείτε χρόνια πριν, ο πραγματικά καινοτόμος Ρίνους Μίχελς να έβαζε το εγώ του πάνω από εκείνη την εξαιρετική φουρνιά παικτών του Αγιαξ. Ούτε ο ίδιος θα είχε γράψει ιστορία ούτε εμείς θα είχαμε απολαύσει αυτή την ομάδα-όνειρο.

Και μια και ο λόγος στις καινοτομίες, πείτε μου μία που εφάρμοσε ο Μουρίνιο! Γιατί αυτό με τους δύο παίκτες λίμπερο μπροστά από τα σέντερ μπακ το είχε σκεφτεί αλλά και το είχε εφαρμόσει με επιτυχία 25 χρόνια πριν, το 1982 στο Μουντιάλ της Ισπανίας, ο «γάτος» Εντσο Μπέαρζοτ, δίνοντας αυτό τον ρόλο σε Σιρέα και Ταρντέλι. Αλλά, επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι το μεγάλο λάθος του Μουρίνιο, όσο μου επιτρέπεται να τον κρίνω, ήταν άλλο, που δεν έχει σχέση με το παιχνίδι της Τρίτης. Ηταν η απόφασή του να κοουτσάρει μια αγγλική ομάδα. Κανονικά, θα έπρεπε να επιλέξει την Ιταλία. Θα ήταν το ιδανικό μέρος γι' αυτόν. Η αποθέωση του συστήματος. Θα τον έκαναν θεό. Και μόνο που θα συζητούσαν το τι σκέφτηκε θα ήταν σαν να είχαν γευτεί τη μεγαλύτερη νίκη. Ακόμα και αν οι παίκτες του μέσα στο γήπεδο θα έκαναν άλλα. Ο Μουρίνιο θα ταίριαζε γάντι σε μια ομάδα όπως η Γιουβέντους ή η Ιντερ.

ΥΓ.: Για τη Λίβερπουλ και τον επίγειο παράδεισο που λέγεται «Ανφιλντ» περιμένω να περάσουν 2-3 μέρες να ξεμεθύσω...