Με αφορμή τον Σκοπελίτη (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Μου άρεσε πολύ αυτό που δήλωσε, ή καλύτερα εξομολογήθηκε, ο Γιάννης Σκοπελίτης τη Δευτέρα, μιλώντας με τους Αντώνηδες (Πανούτσο και Καρπετόπουλο) στο ραδιόφωνο του SuperΣΠΟΡ fm: «Τελικά, μάλλον κακό μου έκανε το εξωτερικό. Από τότε που επέστρεψα από την Αγγλία, άρχισα να βλέπω διαφορετικά τα πράγματα».

Εξι μηνάκια στη χώρα που ανακάλυψε το ποδόσφαιρο έφταναν και παραέφταναν για να καταλάβει ο Σκοπελίτης, τι δεν έχει ανακαλύψει αυτός τόσα χρόνια που ασχολείται με το άθλημα. Πάνω απ' όλα, τη χαρά τού να παίζεις ποδόσφαιρο. Του να διασκεδάζεις και συγχρόνως να ψυχαγωγείσαι. Πού να το ζήσει αυτό στην Ελλάδα όταν το κάθε παιχνίδι είναι σταθμός! Η «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από το κεφάλι σου περιμένει πώς θα αγωνιστείς, τι θα δηλώσεις, πώς θα συμπεριφερθείς για να πέσει επάνω σου με την πρώτη ευκαιρία που θα της δώσεις δικαίωμα για δράση να σε αποτελειώσει.

Πώς να μην σου κακοφαίνεται λοιπόν, όταν ξαφνικά διαπιστώνεις ότι έχεις χάσει τα καλύτερα ποδοσφαιρικά σου χρόνια και, γιατί όχι, τα παραγωγικότερα. Ολα μέσα στο άγχος, τη μιζέρια, το παρασκήνιο, την γκρίνια, την ανυποληψία, τη λαμογιά, την υποκρισία, γενικώς μέσα στην κακομοιριά, όταν όλα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά. Κυρίως, όταν όλα αυτά τα διαφορετικά, κομμάτια ενός επίγειου παραδείσου, τα έχεις ζήσει για έξι μήνες στην αλλοδαπή και είσαι πλέον σε θέση να γνωρίζεις ότι δεν ήταν όνειρο ή υπερβολή. Αντε βρες τρόπο να μαζέψεις τα κομμάτια σου μετά την ανώμαλη προσγείωση στη ζοφερή ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, προσπαθώντας συγχρόνως να πείσεις τον εαυτό σου ότι αυτό που ζεις τώρα είναι ο κανόνας, ότι έτσι οφείλεις να πορευτείς μέχρι τέλος και ότι απλώς τα προηγούμενα που βίωσες στην Αγγλία ήταν η εξαίρεση σε όλο της το μεγαλείο.

«Οταν επέστρεψα από την Αγγλία, βρήκα ένα εντελώς διαφορετικό Αιγάλεω, όχι σε ό,τι αφορά την οργάνωση, αλλά αγωνιστικά», συμπληρώνει ο Γιάννης Σκοπελίτης. Τα μάτια σου ήταν ίδια, η ματιά σου άλλαξε, Γιάννη, επέτρεψέ μου να σου πω. Και να συμπληρώσω ότι το ίδιο Αιγάλεω άφησες και το ίδιο Αιγάλεω βρήκες. Απλώς, εσύ γύρισες διαφορετικός. Προς το καλύτερο, φυσικά. Οπως διαφορετικοί προς το καλύτερο και συνεπώς πιο απαιτητικοί έχουν γίνει οι περισσότεροι φίλαθλοι από τότε που τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα γέμισαν τα τηλεοπτικά προγράμματα.

Πριν από, όχι πολλά, χρόνια ναυαγοί σε ένα νησί στο πουθενά, μη γνωρίζοντας με ακρίβεια τι συμβαίνει πέρα από τα όρια του ορίζοντά μας, θεωρούσαμε με ευκολία ότι οι ομάδες μας είναι μεγάλες και τρανές. Οσοι από τον έξω κόσμο μάς επισκέπτονταν και μας συμβούλευαν να κρατάμε μικρό καλάθι και ότι δεν έχουν έτσι τα πράματα, τους κολλούσαμε την ετικέτα του ξενομανούς και ξεμπερδεύαμε. Μετά πλάκωσαν οι κεραίες, τα δορυφορικά πιάτα, οι αποκωδικοποιητές... και το επακόλουθο ξεβράκωμα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πόσο θάρρος θέλει τώρα ή πόση άγνοια για να πεις ότι η ομάδα σου είναι μεγάλη και να μη συμπληρώσεις… για τα δικά μας δεδομένα; Σε λίγο, όμως, μια που ο χρόνος τρέχει, που τα δικά μας δεδομένα δεν θα ισχύουν, αλλά μόνο τα ευρωπαϊκά, τότε να δούμε τι θα εφεύρουμε για να καλύψουμε την ανεπάρκειά μας.