Θυμήσου, είναι παιχνίδι! (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Δύο γεγονότα μού έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση την αγωνιστική που μας πέρασε. Και τα δύο συμπτωματικά έλαβαν χώρα στο «Μαυροθαλασσίτης». Το ένα εξελίχθηκε εκτός αγωνιστικού χώρου, το άλλο εντός.

Το παιχνίδι έχει τελειώσει και η αποστολή του Ηρακλή φεύγει. Τα τηλεοπτικά συνεργεία σταματούν τους παίκτες του «Γηραιού» για τις καθιερωμένες δηλώσεις. Ανάμεσα σε αυτούς που έχουν κάτι να πουν είναι και ο τερματοφύλακας του Ηρακλή Γιώργος Μπαντής. Μόνο που ο Μπαντής έχει πραγματικά κάτι σημαντικό να πει, μακριά από τα καθιερωμένα που ακούγονται.

Προφανώς επαναλαμβάνοντας την ερώτηση συναδέλφου για να δώσει περισσότερη έμφαση λέει: «Αν έχανε σήμερα ο Ηρακλής θα μιλούσαμε για τραγωδία; Οχι, ρε παιδιά, με τίποτα. Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν τραγωδίες ούτε δράματα και καταστροφές. Υπάρχουν μόνο πικρές και επώδυνες ήττες. Ολα τα άλλα είναι υπερβολές. Ποδόσφαιρο παίζουμε, ένα παιχνίδι είναι η μπάλα, άρα πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για τέτοια πράματα; Δράματα και τραγωδίες συμβαίνουν στη ζωή δίπλα μας καθημερινά σε όλο τον κόσμο, όχι στο ποδόσφαιρο. Παίξαμε σαν άνδρες και κερδίσαμε επτά μέρες ζωής. Οφείλουμε να τα καταφέρουμε. Αν όχι, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Εμείς φτάσαμε την ομάδα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, εμείς οφείλουμε να τη σώσουμε και, αν δεν το κατορθώσουμε, τότε πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες».

Ξεκάθαρες κουβέντες. Το έχω ξαναγράψει ότι δεν είναι μακριά -ευτυχώς- η μέρα που οι ποδοσφαιριστές και κυρίως οι νεότεροι -που έχουν άλλη παιδεία, μόρφωση και αισθητική- θα μας «εκθέτουν» με τις απαντήσεις τους. Και είναι καιρός αυτοί να καταστρέψουν όλα τα ανόητα και συγχρόνως υπερβολικά στερεότυπα που χτίστηκαν στο πέρασμα των τελευταίων χρόνων. Αυτά που μιλούν για καταστροφικές ήττες, για εμφανίσεις που ξεφτιλίζουν τον σύλλογο και τη φανέλα, για υπερβολές που ταιριάζουν περισσότερο σε παραμύθια παρά σε ένα παιχνίδι όπως είναι το ποδόσφαιρο. Την ίδια ώρα μάλιστα που οι πραγματικές καταστροφές, όταν και όπου συμβαίνουν αυτές, αλλά και τα δράματα περνούν δίπλα μας, με βήμα σημειωτόν στην κυριολεξία παρελαύνουν, χωρίς εμείς να δείχνουμε την απαραίτητη προσοχή και σοβαρότητα που αφιερώνουμε στο κλοτσοσκούφι.

Δεύτερο περιστατικό, η εγκληματική ενέργεια στο 80' -έστω και χωρίς πρόθεση- του Κουμορτζί στον Πουρσανίδη. Οσο σημαντικό και αν είναι το παιχνίδι για την ομάδα σου, όσο και αν κυριαρχούν τα νεύρα και η υπερένταση για το διαφαινόμενο αρνητικό αποτέλεσμα, οφείλεις ως άνθρωπος, πρώτα από όλα, να μην ξεχνάς ότι συμμετέχεις σε ένα παιχνίδι. Οχι σε πόλεμο. Η ρήση «παιχνίδι ζωής και θανάτου» είναι ένα σχήμα λόγου ή μόνο. Αλίμονο αν ήταν κάτι παραπάνω. Το ίδιο εγκληματική όμως και η κρίση του διαιτητή Σκουφίτσα.

Ο διαιτητής που δεν έχει κύριο μέλημά του τη διασφάλιση του πολυτιμότερου αγαθού των παικτών, που δεν είναι άλλο από τη σωματική τους ακεραιότητα, δεν είναι μόνο ένας ανίκανος διαιτητής, αλλά και ένας επικίνδυνος ρέφερι, ο οποίος καλό είναι να πάει το γρηγορότερο σπίτι του για να μη ζήσουμε την επόμενη φορά πραγματικές τραγωδίες.