Παίζει μπάλα και η φανέλα (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Σε αυτή τη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ, που οι αγώνες είναι νοκ άουτ, μετράει η φανέλα. Τι ιστορία έχει γραφτεί στο χρώμα και στο έμβλημά της, πόσους τίτλους και διακρίσεις κουβαλάει, πόση εμπειρία έχει αποκτήσει γυρνώντας τα γήπεδα και, τέλος, πόσα τετραγωνικά κύρους της αναλογούν.

Δεν παίζει μπάλα μόνο η φανέλα, αλλά λειτουργεί σαν μαγικό φίλτρο σε όσους τη φορούν. Εχει και αυτή τη συμμετοχή της, όσο μεταφυσικό κι αν ακούγεται αυτό.
Δεν μέτρησε η φανέλα στο πρώτο ματς μεταξύ Λίβερπουλ και Αϊντχόφεν; Οχι ότι δεν είναι καλύτερη και πληρέστερη ως ομάδα οι «κόκκινοι», αλλά όποιος παρακολούθησε το παιχνίδι στην Ολλανδία θα αντιλήφθηκε πως από τη στιγμή που προηγήθηκε στο σκορ η Λίβερπουλ, η Αϊντχόφεν κόμπλαρε και παραδόθηκε. Οταν στο στήθος του αντιπάλου σου βλέπεις να λαμπυρίζουν 5 αστέρια που ισοδυναμούν με 5 Πρωταθλητριών, λογικό είναι να νομίζεις ότι αυτός ο γαλαξίας έρχεται επάνω σου να σε πλακώσει. Σε αυτό το παιχνίδι η φάση του δεύτερου γκολ με πρωταγωνιστή τον Ρίισε κλείνει πονηρά το μάτι στους φίλους της απλουστευτικής ρήσης που λέει: έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς. Ελα όμως που δεν είναι τόσο απλά τα πράματα.

Από τον ίδιο ιό προσβλήθηκε και η Βαλένθια μόλις η Τσέλσι έφερε στα ίσα το ματς στο «Μεστάγια». Οπισθοχώρησε κάτω από το βάρος της μπλε φανέλας. Δεν θεωρώ τον Φλόρες τόσο κουτό ώστε να ζητήσει από τους παίκτες του να καθίσουν πίσω. Το δεύτερο γκολ απλώς επιβεβαίωσε τον κανόνα που λέει ότι αυτό που φοβάσαι το αντιμετωπίζεις κατάματα. Αν όχι, σε σκοτώνει με μία σφαίρα, όχι στο στήθος, αλλά στην πλάτη, γεγονός που δεν θεωρείται και πολύ τιμητικό.

Η Ρόμα πάλι όχι μόνο δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο βάρος της φανέλας της Μάντσεστερ, αλλά την άφησε να την παρασύρει και στον γκρεμό. Μια λάθος εκτίμηση σ' ένα τέτοιο ματς υψηλού ποδοσφαιρικού επιπέδου ισοδυναμεί με απότομη στροφή τιμονιού στη Φόρμουλα 1. Για πότε βρίσκεσαι εκτός πίστας ούτε που το καταλαβαίνεις. Η στραβοτιμονιά ανήκει στον Σπαλέτι, που προς τιμήν του μετά το παιχνίδι δήλωσε ότι αυτός πρώτος αποδείχθηκε άπειρος.

Γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά του φεγγαριού. Οταν προσπαθείς να νικήσεις τον φόβο και τις ανασφάλειές σου φουσκώνοντας σαν το μπαλόνι. Τότε, με το πρώτο ζόρι, το λογικό είναι να σκάσεις. Η Ρόμα δεν έσκασε απλώς, αλλά εξερράγη. Θέλοντας σε μια επίδειξη θάρρους (που αποδείχθηκε θράσος) να πιέσει τη Μάνστεστερ ψηλά, ο Σπαλέτι ξέχασε κάτι. Οταν λείπουν δύο βασικοί σπόνδυλοι από έναν άνθρωπο, αυτός μπορεί να σκέφτεται, να μιλάει, να χειρονομεί. Δεν μπορεί όμως να περπατήσει, γιατί αυτή η απώλεια τον έχει αιχμαλωτίσει σε αναπηρικό καροτσάκι. Οι δύο σπόνδυλοι της Ρόμα λέγονται Ταντέι και Περότα και απουσίαζαν από το «Θέατρο των Ονείρων». Ποιος θα τρέξει να καλύψει τα κενά αν πρεσάρεις ψηλά; Μόνο ο Ντε Ρόσι. Ε, μόνο με αυτόν τρως 7 και σου γίνεται το πάθημα –ελπίζω– μάθημα.