Για όλα φταίει το DNA(SportDay /Μιχάλης Λεάνης)

Μου το έλεγαν οι «τιφόζοι» της Ρόμα και το πρόσωπό τους θύμιζε πανσέληνο. Το πόσο υπερήφανοι είναι, όχι μόνο για την ομάδα τους -συναίσθημα συνηθισμένο για οπαδούς-, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίον αυτή αγωνίζεται. Δεν έχουν άδικο. Όσοι ξέρουν την ιστορία του ιταλικού «κάλτσιο» ή έχουν παρακολουθήσει τους «τζιαλορόσι» από κοντά, σίγουρα γνωρίζουν και εκτιμούν το στυλ αυτής της ομάδας. Μια από τις λίγες που αρνήθηκε να παίξει «κατενάτσιο», όταν το σύστημα του Χερέρα κατακτούσε την ιταλική χερσόνησο και χάριζε τίτλους και διακρίσεις στην Ιντερ. Η Νάπολι, η Μπολόνια και η Φιορεντίνα συμπληρώνουν τον φτωχό από συμμετοχές κατάλογο των ομάδων που αρνήθηκαν να μεταφέρουν τη ρήση του Μακιαβέλι στο ποδόσφαιρο, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Συνήθως, όμως, σε όλες τις θρησκείες του πλανήτη, αυτοί που αγιάζουν είναι αυτοί που έχουν να προσφέρουν κάτι από την καρδιά τους. Η Ρόμα για να διακριθεί πρέπει να παίξει με την καρδιά της. Να το ευχαριστιέται. Και μαζί της και ο κόσμος. Είναι, ξέρετε, αυτό που κάνει τους «τιφόζι» υπερήφανους. Αυτό έχουν να αντιπαραθέσουν απέναντι στο πλούσιο ποδοσφαιρικό βορρά, που εν αντιθέσει με ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας, είναι ο υπαίτιος όλων των δεινών! Αυτός που τους κλέβει τίτλους και διακρίσεις.

Είναι στο DNA αυτής της ομάδας να προσφέρει θέαμα. Την Τετάρτη το βράδυ, με το που μπήκαν στο γήπεδο οι παίκτες για το δεύτερο ημίχρονο, 60.000 και βάλε «τιφόζι» τούς ζητούσαν να βάλουν όσο περισσότερα γκολ μπορούν. Με το σφύριγμα της έναρξης απαιτούσαν να πιέσει όλη η ομάδα ψηλά. Αυτό στο Μιλάνο δεν θα το έβλεπες ποτέ. Ούτε ακόμα και στη Μίλαν των τριών Ολλανδών, τότε που το σύνθημα ήταν «φουλ επίθεση». Με την ομάδα να είναι μπροστά στο σκορ, να μην έχει δεχθεί γκολ που τόσο μετράει στους ευρωπαϊκούς αγώνες, σιγά να μη ζητήσει ο κόσμος «φουλ επίθεση». Σιγά να μη ζητήσει η ομάδα να ρισκάρει. Απλή συλλογιστική.

Η Μάντσεστερ έπαιζε με παίκτη λιγότερο, μην το ξεχνάτε! Την αφήνεις, λοιπόν, να ανοιχθεί και τη χτυπάς με την πρώτη ευκαιρία στην κόντρα. Στο φινάλε, αυτή έχει το ζόρι! Τυπική ιταλική ποδοσφαιρική λογική. Είπαμε όμως, το «Ολίμπικο» βρίσκεται πολύ νότια για να υιοθετήσει αυτή τη νοοτροπία.

Πρώτο πιάτο επίθεση, δεύτερο θέαμα. Αυτό είναι το πλήρες ποδοσφαιρικό γεύμα για έναν Ρωμαίο. Στο τέλος, πιθανόν, να συνοδεύεται από γλυκό. Οπου γλυκό, βλέπε πρόκριση. Αλλά και χωρίς το γλύκισμα, το μενού γι' αυτόν παραμένει πλούσιο. Νιώθει πραγματικά χορτάτος. Το καταραμένο DNA που λέγαμε. Να ο λόγος που κανείς δεν έκλαψε, όταν ισοφάρισε ο Ρούνεϊ. Τίποτα δεν χάλασε από το αρχικό σχέδιο. Η ομάδα έπαιζε όπως θέλουν οι οπαδοί της να τη βλέπουν. Ετσι ήρθε το δεύτερο γκολ. Και μετά πάλι μπροστά, πάμε και για τρίτο. Καταραμένο DNA! Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι τη φανέλα αυτής της ομάδας την τίμησαν παίκτες λάτρεις του επιθετικού ποδοσφαίρου, σε όποια γραμμή και αν έπαιζαν. Παίκτες-προσωπικότητες με φαντασία. Οπως ο Φαλκάο, ο Μπατιστούτα, ο Προύτσο, ο Κόντι, ο Αλνταΐρ, ο Σερέζο, ο Τζιανίνι, ο Φέλερ και τόσοι άλλοι. Το καταραμένο DNA που λέγαμε…