Τι λέμε τώρα, ρε μάγκες; (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

H ανθρώπινη ζωή έχει καταντήσει πολύ φθηνή. Μπορεί να χαλαλίζεται οπουδήποτε. Ακόμα και έξω από τα γήπεδα για ασήμαντη αφορμή. Επειδή φοράει κόκκινα, κίτρινα, πράσινα ή μπλε! «Ευτυχώς που δεν είχαμε νεκρό», ήταν η φράση που συνήθως ψιθυρίζαμε έπειτα από κάθε επεισόδιο. Τώρα που έχουμε, να δω τι θα πούμε. Ή μάλλον τι θα κάνουμε όλοι μας. Θα αρχίσουμε τα δακρύβρεχτα, τις μεγάλες κουβέντες, τα «δεν πάει άλλο», τα «ως εδώ και μη παρέκει»; Θα φτάσουμε το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο; Και όλα αυτά μέχρι να ξεχαστεί το τραγικό περιστατικό και να επανέλθουμε πάλι στις προσφιλείς συνήθειές μας.

Τώρα που σκοτώθηκε ένα παλικάρι μόλις 25 χρόνων και την ίδια ώρα χαροπαλεύει ένα άλλο από επτά μαχαιριές, να ακούσω τι έχει να πει ο καθένας μας. Ότι ήταν τυχαίο περιστατικό; Τυχαία δέχτηκε επτά μαχαιριές ο τύπος; Γιατί μιλάμε; Για κακιά στιγμή, γεγονός που θα μπορούσε να συμβεί παντού; Ή η βαρβαρότητα πλέον μας χτυπάει την πόρτα και εμείς το μόνο που βρίσκουμε να κάνουμε είναι να προσποιούμαστε ότι δεν είμαστε μέσα;

Μήπως αγαπάνε υπερβολικά την ομάδα τους και γι' αυτό τα κάνουν όλα αυτά; Μήπως καλό είναι οι υπόλοιποι να μη μιλάμε, επειδή δεν έχουμε αγαπήσει έτσι παράφορα; Μήπως φταίει ο Ντέμης, που είναι ρουφιάνος;

Φταίει η Αστυνομία. Ας τη δείξουμε όλοι με το δάχτυλο να τελειώνουμε! Συμφωνώ, τεράστιες οι ευθύνες της, όταν μάλιστα το δολοφονικό ραντεβού αποδεικνύεται προγραμματισμένο. Ακόμα και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Βόλεϊ, ο κ. Μπελιγράτης, είχε πληροφορηθεί μία μέρα πριν από το παιχνίδι ότι οι συμμορίες θα έλυναν τις διαφορές τους στην Παιανία, αλλά στην Αστυνομία ανάλογα μαντάτα, από ό,τι φαίνεται, δεν έφτασαν ποτέ.

Το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι εμφανίστηκαν οι αστυνομικές Αρχές με σημαντική καθυστέρηση σε προαναγγελθέν επεισόδιο, και μόνο αυτό τις καθιστά υπόλογες. Οταν μάλιστα σε άλλα γεγονότα που δεν συντρέχει άμεση παρέμβαση προλαβαίνουν και στήνονται ώρες πριν. Ακόμα και το γεγονός ότι δεν έδωσαν βαρύτητα στις φήμες των ημερών, είναι και αυτό προς εξέταση.

Κάποτε οφείλουμε να καταλάβουμε όλοι μας πως ο ρόλος της Αστυνομίας είναι καθαρά κατασταλτικός. Εδώ, στη χώρα μας, λειτουργεί στο... βαλκανικό της ανάλογο, οπότε δικαιολογούνται οι χρονοτριβές. Όμως αυτός είναι ο ρόλος της. Πριν από την καταστολή υπάρχει η πρόβλεψη και αυτή είναι καθήκον πολλών. Πρώτα απ' όλα των παραγόντων, που συγχαίρουν με ευκολία τον υπέροχο κόσμο τους ύστερα από κάθε εκδήλωση καφρίλας. Που δεν κλείνουν πόρτες για να μη δυσαρεστήσουν τα παιδιά. Που συμψηφίζουν ακρότητες, που κάνουν τα στραβά μάτια για να έχουν το λαϊκό έρεισμα. Που αρκούνται όταν τα πράγματα στραβώνουν απλώς να καταγγέλλουν τα επεισόδια και να καταδικάζουν έτσι απλά και αόριστα τη βία.

Όμως είναι καθήκον και ημών, των δημοσιογράφων, που έχουμε μπερδέψει τον ρόλο μας. Που έχουμε χάσει την ψυχραιμία μας και μερικές φορές γινόμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε αγκαλιά με την υπερβολή. Διότι μας πνίγει τάχα μου το δίκιο. Το δίκιο για ένα παιχνίδι. Εκτός από τον άτυχο νεαρό που μας άφησε, το άσχημο είναι ότι βλέπω πολλούς εγκεφαλικά νεκρούς να μας περιβάλλουν. Και αυτό είναι κάτι που προκαλεί πραγματικά φόβο…